Τα ρούχα κάνουν τον κατάσκοπο

Στο μπαρ με επένδυση από βαρύ ξύλο μαόνι ένας άνδρας με φαρδείς ώμους και μαύρο επίσημο κοστούμι παραγγέλνει το ποτό του. Η εικόνα του να πίνει κοκτέιλ σε ψηλό κολονάτο ποτήρι είναι αδιανόητη σήμερα. Ωστόσο στην κινηματογραφική οθόνη η στερεοτυπική εικόνα του αρσενικού απολάμβανε τη βότκα μαρτίνι του. «Shaken, not stirred». Ενας «άλλος» αποχαιρετισμός…

Ο Σον Κόνερι δημιούργησε τον άγγλο τζέντλεμαν της νεωτερικότητας. Χωρίς το ελαφρώς ειρωνικό χαμόγελό του να συνταιριάζει με το πλαστρόν στο σμόκιν του, το ανδρικό επίσημο ένδυμα θα ήταν μια υπερφίαλη φιγούρα, υποστηρικτική των κοινωνικών διαχωρισμών. Ομως ο Σον έδειξε με το παράστημά του ότι για τον άνδρα κομψότητα είναι η κοινωνική αγωγή του. Και δεν χρειαζόταν να είναι Τζέιμς Μποντ. Στους «Αδιάφθορους» φορούσε το υπέροχο τουίντ παλτό του ιρλανδού δημόσιου λειτουργού – με τη βοήθεια του Giorgio Armani, είναι η αλήθεια – και σε έκανε να λατρέψεις ένα ανδρικό πανωφόρι θρηνώντας για το γυναικείο, μέτριο ανάστημά σου που δεν μπορούσε να το υποστηρίξει στο φλερτάρισμά σου με το chic androgyne.

Ακόμη και ως μπαγαπόντης διαρρήκτης και πάλι έδειχνε καλοντυμένος στη σπορ περιβολή του, όταν έκλεβε την τράπεζα στην Κουάλα Λουμπούρ μαζί με την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς. Ή φορώντας το αυστηρό μαύρο σακάκι του σοβιετικού αξιωματούχου του πολεμικού ναυτικού, για να σου θυμίζει ότι ο γιακάς μάο και τα χρυσά κουμπιά αναδεικνύονται από μια ασπρόμαυρη κόμη. Για να μην πούμε για το ράσο του φραγκισκανού μοναχού στο «Ονομα του Ρόδου». Το κομποσκοίνι και η πλεκτή φαιόχρωμη κουκούλα του πεφωτισμένου ερευνητή της αλήθειας προοιωνιζόταν τη μελλοντική γκοθ σιλουέτα του Rick Owens που ανέτρεψε την ανδρική στιβαρή φιγούρα της νέας χιλιετίας.

Πόσο μακριά ξέφυγε το σημερινό ανδρικό στυλ από τον δρόμο του Σον Κόνερι το αντιλαμβανόμαστε επίσημα με τον θάνατό του. Είχε ήδη συμβεί εδώ και χρόνια. Από τότε που οι εικόνες του Κόνερι επιβίωναν στις vintage επετειακές αναφορές και στα ειδικά αφιερώματα των ανδρικών περιοδικών που έδιναν συμβουλές για «10 λεπτομέρειες γοητείας για το σμόκιν του ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς».

Φυσικότητα

Ομως αυτό που μας έδωσε ο Κόνερι να θαυμάζουμε δεν ήταν το γκλαμ μπαρόκ των Χριστουγέννων και των γαμπριάτικων κοστουμιών. Ηταν η φυσικότητα στην κίνηση του σώματός του να φορά ένα λευκό ραμμένο πουκάμισο, μια ζέρσεϊ μπλούζα polo που τα μανίκια της άγγιζαν τα μπράτσα του. Σε αντίθεση από τους σύγχρονους μιμητές που απεικονίζουν στις selfies τους κοντομάνικες μπλούζες να ξεχειλώνουν από τους φουσκωμένους μυς δικεφάλων χτισμένων με εξαντλητική TRX προπόνηση και να το θεωρούν αρρενωπότητα.

Το μάλλινο κοστούμι της δεκαετίας του ’60, ραμμένο στα μέτρα του από τον ράφτη Antony Sinclair που του έδωσε το κόψιμο γνωστό ως Conduit Cut, κωδικοποίησε τον ιδανικό γόη. Ο ντυμένος με αυτό Σον Κόνερι απέπνεε εμπιστοσύνη. Δίπλα του μια γυναίκα μπορούσε να ντυθεί όσο ερωτικά εκείνη επιθυμούσε. Γιατί ένιωθε ότι το βλέμμα πάνω της δεν θα ήταν αρπακτικό. Αλλά ούτε και αδιάφορο.