Αναζήτηση
Είχα την ανθρώπινη ατυχία και τη δημοσιογραφική τύχη να ζήσω από κοντά τα γεγονότα στο Μάτι. Να δω από την πρώτη ημέρα συγκλονιστικές εικόνες.
Να δω καταστάσεις που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου και εικόνες που πολλές φορές δεν με αφήνουν να κοιμηθώ.
Να δω ανθρώπους με τεράστιο μπόι και ακόμη μεγαλύτερη καρδιά να λυγίζουν και να κλαίνε σα μικρά παιδιά.
Τα παπούτσια που φορούσα εκείνες τις πέντε ημέρες που περιπλανιόμουν στο Μάτι, από τις 23 Ιουλίου 2018 και μετά, μυρίζουν ακόμη καμένη γη.
Είναι μαύρα από τη στάχτη των περιουσιών και κυρίως των ανθρώπων. Κι έτσι θα μείνουν για πάντα.
Ένα χρόνο μετά την τραγωδία πήγα ξανά στο Μάτι για να δω πώς ζουν οι άνθρωποι μετά από ένα τέτοιο σοκ.
Και τότε η κατάσταση ήταν λίγο πολύ ίδια. Ανεπούλωτες πληγές, άνθρωποι τσακισμένοι έκλαιγαν ακόμη τους νεκρούς τους, τη ζωή τους.
Και ζητούσαν δικαίωση, στο όνομα των 102 συγγενών ή συμπολιτών τους.
Ζητούσαν δικαίωση αναγνωρίζοντας και τα δικά τους λάθη, αλλά κυρίως γιατί έβλεπαν ότι το πανίσχυρο κράτος, το λεγόμενο «σύστημα» τους τσάκισε και ποτέ δεν τους ζήτησε συγγνώμη.
Δύο χρόνια μετά, αυτές τις μέρες, ξαναπήγα στο Μάτι, είδα ξανά τους ανθρώπους, τράβηξα φωτογραφίες από τα άλλοτε καμένα. Εκεί που τώρα ξαναγεννιέται το πράσινο και η ελπίδα. Εκεί όπου η σημαία της Ελλάδας κυματίζει ξανά.
Εκεί όπου αρκετά καμένα σπίτια θυμίζουν τη λαίλαπα που πέρασε πριν από 24 μήνες.
Εκεί όπου τα λουλούδια ανθίζουν στα σημεία που κάηκαν 102 συνάνθρωποί μας.
Κι όσα χρόνια κι αν περάσουν, από ανθρώπινη ανάγκη ή από δημοσιογραφική διαστροφή θα περνάω από το Μάτι ως ελάχιστος φόρος τιμής για όλους αυτούς που χάθηκαν άδικα.
Πριν από δύο χρόνια… Απομεινάρι μιας τραγωδίας
Η φετινή επέτειος σημαδεύεται από δύο γεγονότα. Από το ότι η Δικαιοσύνη αποφάσισε ότι οι κατηγορίες που βαραίνουν τους υπεύθυνους δεν μπορούν να μετατραπούν σε κακουργήματα, αλλά είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα.
Κι από τις αποκαλύψεις των ανατριχιαστικών διαλόγων του επικεφαλής της Πυροσβεστικής με τον πυροσβέστη που έκανε την έρευνα.
Διαβάζοντας όλα αυτά που ειπώθηκαν, τις απειλές, τους εκβιασμούς να «θαφτεί» η υπόθεση, την εξοργιστική παραδοχή ότι άφησαν απροστάτευτη τη Μάνη και τα Κύθηρα λόγω εσωτερικών διαφορών στο Πυροσβεστικό Σώμα τα συναισθήματα είναι πολλά.
Θα έπρεπε να είναι οργή, αλλά αυτήν μόνο οι κάτοικοι στο Μάτι έχουν δικαίωμα να την αισθανθούν.
Θα έπρεπε να είναι λύπη, αλλά κι αυτή με ποιο δικαίωμα να τη νιώσουμε εμείς οι «απ’ έξω»;
Οφείλουμε, όμως, να είμαστε θυμωμένοι με την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ η οποία εκπροσωπούσε το κράτος. Οποια κι αν ήταν κυβέρνηση έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες της.
Ο κ. Τσίπρας τότε απλά ψέλλισε κάτι για πολιτικές ευθύνες. Όμως, ουδέποτε υπήρξε μεταμέλεια για τα τραγικά λάθη στη διαχείριση.
Ουδέποτε έσκυψαν το κεφάλι συναισθανόμενοι το μέγεθος της τραγωδίας.
Από την πρώτη ώρα, από την πρώτη ημέρα, είτε δεν γνώριζαν την πραγματικότητα –πράγμα επικίνδυνο για τη χώρα – είτε προσπάθησαν να κρύψουν την αλήθεια.
Ολοι θυμόμαστε τη σύσκεψη με κάμερες από το Κέντρο Επιχειρήσεων την ώρα που το Μάτι είχε καεί.
Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι από τις 6 το απόγευμα της αποφράδας ημέρας όλοι έβλεπαν το μέγεθος της καταστροφής και ήδη μετρούσαν τους πρώτους νεκρούς, αλλά ο κ. Τσίπρας επέστρεψε από το εξωτερικό στις 11 το βράδυ. 
Ολοι γνωρίζαμε ότι η Περιφέρεια και ο δήμος απουσίαζαν τις κρίσιμες ώρες.
Ολοι μας δεν ξεχνάμε ότι η Πυροσβεστική έκανε τραγικά λάθη εκτίμησης των πυρκαγιών.
Ολοι μας δεν ξεχνάμε ότι ποτέ δεν υπήρξε ένα σχέδιο εκκένωσης του οικισμού.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε ότι η Αστυνομία εγκλώβισε δεκάδες αυτοκίνητα στο Μάτι, στέλνοντάς τους ουσιαστικά στο θάνατο.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε την προσπάθεια των κ. Τόσκα, Τζανακόπουλου, Παππά και των αρχηγών της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής, να προσπαθούν να μας πείσουν ότι η φωτιά ήταν αποτέλεσμα εμπρησμού.
Δεν θα ξεχάσουμε τον Πάνο Καμμένο να κουνάει το δάκτυλο στους χαροκαμένους λέγοντάς τους ότι φταίνε γιατί έχτισαν αυθαίρετα.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και τους διαλόγους που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας που δείχνουν ότι το πανίσχυρο κράτος ήθελε να συγκαλύψει τις ευθύνες για το θάνατο 102 ανθρώπων.
Η μέρα που έσβησε το Μάτι από τον χάρτη, η 23η Ιουλίου 2018 θα μείνει αξέχαστη όχι μόνο λόγω της ανθρώπινης τραγωδίας.
Αλλά και γιατί το κράτος και η κυβέρνηση που το εκπροσωπούσε απέτυχε παταγωδώς να προστατέψει τους πολίτες τους. 
Και γιατί ποτέ δεν θα υπάρξει η τιμωρία που αξίζει στους ενόχους. Ποτέ δεν θα ησυχάσουν οι ψυχές των παιδιών, των γονιών, των παππούδων και των γιαγιάδων που χάθηκαν στη φονική πυρκαγιά.
Όχι, δεν είναι καπηλεία νεκρών να προσπαθείς να βρεις την αλήθεια. Μόνο αυτή μπορεί να απελευθερώσει όλους όσοι έζησαν αυτή την τρομερή τραγωδία.
Όχι, δεν έχει σχέση με το αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Εχει να κάνει με το ότι η ανίκανη εξουσία σκότωσε 102 ανθρώπους.
Η «στραβή στη βάρδια» τους ήταν το «Βατερλώ» τους. Και οι εφιάλτες τους, όσα χρόνια κι αν περάσουν…
