Υπάρχουν τόσοι τρόποι να γράφει κανείς για θέματα μικρά ή μεγάλα χωρίς να τα συνδυάζει με τον εαυτό του, ή να παραπέμπει στον εαυτό του, όποιος και αν είναι (το γνωστό δηλαδή «όπως σημείωνα σε κείμενό μου», αναφέροντας τον χρόνο και το έντυπο που το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε) ώστε μάλλον ως επιδειξιομανία θα χαρακτήριζε κανείς κάθε άμεση ή έμμεση αναφορά στο πρόσωπο του ανθρώπου που το επιχειρεί. Τόσο περισσότερο που η τεκμηρίωση δεν γίνεται για να μπορεί να ελεγχθεί η αλήθεια ενός γεγονότος όσο για να ασκηθεί μια έμμεση τρομοκρατία ώστε το μέγεθος που υποτίθεται εκφράζει ο άνθρωπος που γράφει με έναν σχετικό τρόπο, να σε κάνει να παραχωρείσαι ασυζητητί σε αυτόν οτιδήποτε και αν προτείνει, ανακοινώνει, πρεσβεύει, άμεσα ή έμμεσα θέλει να επιβάλλει. Μέθοδοι παλαιομοδίτικοι και ξεπερασμένοι σε μια εποχή με τόσο συνωστισμό σε «προσωπικές απόψεις» ώστε αν και έχει καταστεί προβληματική η επιβίωση φράσεων πραγματικά σπουδαίων και ιστορικών πια προσωπικοτήτων, καταλαβαίνεις πόσο γελοίος συμβαίνει να ακούγεται όποιος μπορεί να διαθέτει το βήμα ενός σεμιναρίου, μιας εκδήλωσης, ακόμη και το μικρόφωνο ενός ραδιοφώνου ή μιας τηλεόρασης και φαντάζεται πως το τι φρονεί ο ίδιος είναι απείρως σημαντικότερος σε σχέση με οποιοδήποτε θέμα ενδέχεται να συζητιέται.

Δυστυχώς δεν έχουμε καταλάβει ότι με τα μέσα επικοινωνίας όπως έχουν πολλαπλασιαστεί, είτε μιλάει κανείς σε μια συντροφιά φίλων είτε σε ένα βήμα που ως δημόσιο απευθύνεται υποτίθεται σε πολύ περισσότερους, είναι ένα και το αυτό. Οπως δεν αισθάνεσαι να σου προσθέτει κανενός είδους γόητρο ενώ τα λόγια σου προορίζονται για ελάχιστους, άλλο τόσο δεν «ψηλώνεις» αν και σε ακούνε εκατοντάδες. Μια πραγματικότητα όπως αυτή που περιγράφεται και έχει σχέση με όσα λέγονται, ακούγονται και γράφονται καθημερινά, αν και θα την παρομοίαζε κανείς με τον Πύργο της Βαβέλ, έχει ωστόσο ένα τεράστιο πλεονέκτημα: Να ξεχωρίζεις, αν όποιος συμβαίνει να εκφράζεται, είναι γιατί πραγματικά μια αδήριτη, καθολικής σημασίας ανάγκη του το υπαγορεύει, ή αν το κάνει γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η αναφορά στον εαυτό του ενώ έχει κατορθώσει να πείσει στο μεταξύ για το ακριβώς αντίθετο.