Οι δύο ειδήσεις, φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους, συμπληρώνουν το παζλ που γίνεται φόντο για ένα παλιό αφήγημα το οποίο ανασύρεται από τα βάθη της δεκαετίας του 1950 και του 1960 χωρίς καν να ξεσκονιστεί, να σενιαριστεί, να πλασαριστεί ως, έστω, «νέα, βελτιωμένη έκδοση». Η πρώτη μας λέει ότι, σύμφωνα με έρευνα του Οικονομικού Ινστιτούτου της Κολωνίας, από το 2008 μέχρι το 2015, η Ελλάδα απέκτησε 40% περισσότερους φτωχούς, ένα ποσοστό που τη φέρνει στην πρώτη θέση ως προς την αύξηση της φτώχειας ανάμεσα σε όλα τα κράτη της Ευρώπης. Από το 2015 μέχρι σήμερα δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς (εκτός από τον κύριο Φλαμπουράρη) ότι οι φτωχοί μειώθηκαν. Μια και δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία, ας πούμε ότι δεν αυξήθηκαν. (Που αυξήθηκαν!)

Η δεύτερη είναι η πρόταση του ΑΝΕΛίτη υφυπουργού Υποδομών και Συγκοινωνιών Νίκου Μαυραγάνη να υπολογίζονται με εισοδηματικά κριτήρια τα πρόστιμα που επιβάλλονται στους παραβάτες του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Βρήκε μάλιστα ένθερμους διαδικτυακούς υποστηρικτές γιατί «έτσι κάνουν και στην Ελβετία», ξεχνώντας ότι στην Ελβετία έχουν εντελώς άλλη κουλτούρα (για παράδειγμα, το απόρρητο των καταθέσεων) ως προς τη διαχείριση του πλούτου. Για να μη μιλήσουμε για το άκαιρο της πρότασης, σε μια χρονική στιγμή δηλαδή που έχει ξαμοληθεί αυτή η μπαρούφα περί «ταξικών τροχαίων».

Με ολοένα περισσότερους και περισσότερο φτωχούς λοιπόν, καλλιεργείται υποχθόνια αλλά συστηματικά, από τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, η εξιδανίκευση και ιδεολογικοποίηση της φτώχειας. Ο,τι δηλαδή αναπαράχθηκε τη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο, ακόμη και σε αστικά περιβάλλοντα, αφού την Ιστορία φαίνεται ότι δεν τη γράφουν οι νικητές αλλά οι διανοούμενοι. Και εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι διανοούμενοι και καλλιτέχνες πύκνωναν τις τάξεις της Αριστεράς. Στη «Μαγική πόλη», στη «Γειτονιά των Αγγέλων», στη «Συνοικία το όνειρο» η φτώχεια παράγει αγάπη, φιλότιμο και εντιμότητα. Οι φτωχοί παραμένουν τελικά τίμιοι, δεν πλανεύονται από τις Σειρήνες του πλούτου και της παρανομίας. Και είναι πένητες αλλά χαρούμενοι αφού «… κι όταν ερχόταν η βραδιά, μες στο σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά». Η φτώχεια τραγουδιέται ενώ ο πλούτος καλύτερα να αποσιωπάται γιατί οι πλούσιοι είναι διαφθαρμένοι, σκληροί και ανέντιμοι. Το ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος ορθοπόδησε και χάρη στους εθνικούς ευεργέτες έχει απαλειφθεί όπως ο Στάλιν έσβηνε από τις φωτογραφίες τα πρόσωπα των αντιπάλων του. Ετσι τον κανακεύεις τον φτωχό, του κατεβάζεις τη σύνταξη, του ανεβάζεις τους φόρους αλλά του δίνεις π.χ. κουπόνια επισιτισμού. Συνοικία το όνειρο reloaded.

Για να τελειώνουμε με αυτά τα παραμύθια μια και η ζωή δεν είναι σινεμά ούτε τραγούδι, το αν ο πλούτος ή η φτώχεια είναι μεγαλύτερο και συνηθέστερο αίτιο ανομίας εξαρτάται από το ποια πλευρά το βλέπεις. Μόνο αν σταθείς στο κέντρο συνειδητοποιείς ότι οι άνθρωποι είναι έντιμοι ή άτιμοι ανεξαρτήτως εισοδήματος.

Τελευταία Νέα