Ανατροφοδοτούμενες (και επιδεινούμενες) παθογένειες: Το μοιραίο αδιέξοδο και το διαβρωτικό σεσηπός. Ως εν πολλοίς δηλητηριώδες μείγμα! Το ένα αναπαράγει το άλλο. Και τα δύο συνθέτουν τα παρακμιακά φαινόμενα που καθηλώνουν τον τόπο. Καθώς αυτός χειμάζεται από χρεοκοπικές ταπεινώσεις. Και δοκιμάζεται από πολιτικές ανεπάρκειες, παραταξιακές εμμονές και ιδεοληπτικές αγκυλώσεις.

Αυτά δεν αποτελούν πεσιμιστική διάγνωση της ούτως ή άλλως δεδομένης (και αδυσώπητης) νοσογονίας. Η οποία και επενεργεί καθ’ όλα διαβρωτικά σε κάθε πλέον επίπεδο του εθνικού γίγνεσθαι. Αλλά που κατά κύριο λόγο αφορά το πολιτικό (και δυστυχώς μετριοκρατικό) σύστημα. Που όχι απλώς τείνει να το απαξιώσει στη συνείδηση των πολιτών (κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο) αλλά και του αφαιρεί δυνατότητες ανατάξεως. Ωστε μέσω γενναιόφρονος αυτοκριτικής (και διαδικασίας αναθεωρήσεων) να επανακτήσει την αξιοπιστία που απαιτεί ο ρόλος του. Του οποίου πρωταρχικός στόχος είναι η προαγωγή παλινορθώσεων. Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά ζωτική αναγκαιότητα. Κατ’ ακρίβειαν, μονόδρομος. Η πικρή όμως αλήθεια είναι ότι: αυτή τουλάχιστον τη στιγμή, η κατάσταση μονοδρομείται σε στενωπό βαναυσότερων αδιεξόδων. Στα οποία κυριολεκτικώς άρχουν σαφώς εμφυλιοπολεμικές νοοτροπίες. Και διαμορφώνονται συνθήκες και τάσεις παροξυνομένων ρήξεων.

Για να μην αδολεσχούμε: Και μόνο μια επιδερμική περιήγηση στην ημερήσια συγκομιδή των πρωτοσέλιδων (και σχεδόν σε όλο το φάσμα του Τύπου) αρκεί για να τεκμηριώσει την καταθλιπτική εντύπωση αυτού που προσδιορίζεται ως «σεσηπός»! Με όρους όχι απλώς σκανδάλων. Αλλά και γενικότερα κατάδηλων ελλειμμάτων και κραυγαλέων ανεπαρκειών.

1. Ελλειμμάτων πολιτικού λόγου.

2. Ανεπαρκειών όσον αφορά την παραγωγική άσκηση πολιτικής. Την ικανότητα. Και άρα την αποτελεσματικότητα. Που αποτελεί άλλωστε και το καθαυτό ζητούμενο.

Το ακόμη τραγικότερο: όχι μόνο τα πράγματα είναι τέτοια (και η κατάσταση έως και απελπιστική) αλλά και δεν διαφαίνονται διαθέσεις αλλαγής νοοτροπιών, προθέσεων και πρακτικών. Που να δημιουργούν εφαλτήρια υπερβάσεων. Των μόνων αναγκαίων σήμερα, εάν πρόκειται να υπάρξει καλύτερο αύριο.

Οτι λοιπόν η κατάσταση «έχει σαπίσει» από πολλού, αποτελεί έωλο αναμηρυκασμό. Το νέο θα είναι: η άρνηση σύμπραξης με αυτή «και τους όρους της» όπως τους διαμορφώνουν οι συγκρουσιακές παλαιοκομματικές μεθοδολογίες. Με συνυιοθέτηση στάσης (και πρακτικών) που να προαποκλείουν παλινδρομήσεις προς έωλους λαϊκισμούς, επικίνδυνους ρεβανσισμούς και άγονες ρητορικές και συνθηματολογήσεις. Ενώ, αντίθετα, θα διανοίγουν προοπτικές ουσιαστικών προσπελάσεων. Με εμπεδωμένη αντίληψη ότι: α) Τίποτα καλύτερο δεν μπορεί να αναμένεται από το ήδη εφθαρμένο. β) Τίποτε δεν διορθώνεται από τους μεν χωρίς τους δε. γ) Τίποτε δεν δημιουργεί αυτές τις αναγκαίες προϋποθέσεις, αν πρώτα δεν υπάρξει αναγκαία βούληση. Που είναι ο τόπος. Και με ανάλογο πρόσημο. Που είναι ο τόπος και ο πολίτης. Ο τόπος.

Κατακλείδα (ή σωκρατική σύσταση): «Ανευ ομονοίας, ούτ’ αν πόλις ευ πολιτευθείη, ούτ’ οίκος καλώς οικηθείη». Το απλό.

Τελευταία Νέα