Περπατώ στους έρημους δρόμους, ούτε ένα αυτοκίνητο δεν περνά. Ολοι λείπουν. Ο χασάπης, ο μανάβης, ο φούρναρης… Η ερημιά του μήνα Αυγούστου μου αρέσει, δεν πάω πουθενά. Κάθομαι σπίτι και ενθουσιάζομαι, όπως τον παλιό καιρό. Θυμάμαι το 1958 την Αθήνα, όταν έβλεπα για πρώτη φορά τουρίστες και αναρωτιόμουνα γιατί φεύγουν από τις χώρες τους κι έρχονται σ’ εμάς. Δεν είχα πληροφορηθεί ακόμη ότι φεύγουν για διακοπές κι ότι πηγαίνουν αλλού. Εκείνη την εποχή δεχόμασταν τουρίστες χωρίς να ξέρουμε πώς γίνεται. Ευτυχώς ο ΕΟΤ γνώριζε κι άρχιζε να χτίζει τα πρώτα ξενοδοχεία. Ενώ πριν μένανε πέντε πέντε σ’ ένα δωμάτιο. Θυμάμαι γυναίκες νησιώτισσες με τσεμπέρια που φωνάζανε στην άφιξη των πλοίων στην παραλία, στη Σίφνο, rooms to let, rooms to let. Και κοιμόντουσαν πράγματι στα δωμάτια των νησιωτών με φθηνές τιμές. Αυτός ήταν ο Αύγουστος. Τώρα ερημώνουν οι μεγάλες πόλεις και πηγαίνουν στα νησιά. Φεύγουν από τις μεγάλες πόλεις και πηγαίνουν στα παραθαλάσσια που πρώτα δεν είχανε καμιά αξία και τώρα έχουν γίνει ανάρπαστα. Πάντως στην Αθήνα υπάρχει μια περίεργη ερημιά και δεν μπορώ να τη φανταστώ διαφορετικά. Πάντα ζούμε με το παρόν. Το καλοκαίρι επιζητούμε το νερό να δροσιστούμε. Πιάσαμε τα βουνά και τις παραλίες και μείνανε οι φτωχοί στις πόλεις. Η ερημιά του μήνα Αυγούστου.

Στη στήλη «Μπιλιέτο» σημαντικά πρόσωπα σχολιάζουν μια λέξη από την επικαιρότητα.

Επιμέλεια Θανάσης Θ. Νιάρχος

Τελευταία Νέα