Πλαφόν

Τι μπορούσε να περιμένει κανείς από δύο ομάδες που σχεδόν κατά λάθος βρέθηκαν στον ημιτελικό; Ενα παιχνίδι περίπου όπως αυτό που είδαμε χθες το βράδυ στις όχθες του Ροδανού (για να θυμηθούμε, μπας και γελάσει λίγο το χειλάκι μας, τον Διακογιάννη).

Μια Ουαλία που μπήκε στο γήπεδο έχοντας ξεπεράσει τις πιο τρελές προσδοκίες της. Και μια Πορτογαλία που βρισκόταν τόσο μακριά χωρίς να έχει νικήσει και χωρίς να δείχνει ότι θέλει να νικήσει. Ολα θα παίζονταν σε ελάχιστες φάσεις, σε ένα τουρνουά που τα περισσότερα παιχνίδια –και πάντως όλα τα παιχνίδια της Πορτογαλίας –κρίθηκαν στο σχεδόν τίποτα. Αφού χάθηκε, με τρεις κούρσες του Μπέιλ και δύο του Σάντσες, το πρώτο ημίχρονο, το σχεδόν τίποτα αποδείχθηκε ότι ήταν κάτι παραπάνω: ένα πεντάλεπτο με δύο γκολ στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου. Ο Ρονάλντο έβαλε άλλη μια οβίδα, έτσι και ο ίδιος και το εγώ του πήραν άλλη μία ρεβάνς. Ο Σάντος έγραψε άλλον έναν θρίαμβο στο ενεργητικό της συντήρησης. Το προτελευταίο αεροπλάνο έφυγε για το Κάρντιφ αλλά όχι πριν ο Μπέιλ τρέξει και σουτάρει από κάθε ίντσα των γαλλικών γηπέδων. Το παιχνίδι δεν διεκδικεί δάφνες, αλλά τουλάχιστον νίκησε ο καλύτερος και χωρίς να χρειαστούν πέναλτι. Οποιος κι αν κερδίσει στον δεύτερο ημιτελικό θα είναι φαβορί μόνο στα χαρτιά σε μία σειρά αγώνων χωρίς τίποτα το λογικό και το αναμενόμενο.

Αν δεν είχε κερδίσει σε αυτό το παιχνίδι η Πορτογαλία, η εμφάνισή της στο Ευρωπαϊκό θα ήταν αποτυχημένη. Κέρδισε και έγινε παραπάνω επιτυχημένη. Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, όλα κρέμονται από μια κλωστή. Μόνο που καμιά φορά αυτή φτάνει στο ταβάνι.