Εχω να ασχοληθώ συστηματικά με θέματα εκπαίδευσης από τότε που τέλειωσα το σχολείο. Ο,τι πιο «πρόσφατο» θυμάμαι από Πανελλαδικές είναι ο ντόρος που είχε δημιουργηθεί το 1985 όταν η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών δεν ήξερε τι σημαίνουν οι λέξεις «αρωγή» και «ευδοκίμηση» που ήταν το θέμα της Εκθεσης. Αλλά δεν μπορώ να μείνω ασυγκίνητη από τη δηθενιά, την άνυδρη πολιτική ορθότητα, την απόσχιση από τη σύγχρονη πραγματικότητα και την υπαινικτική προπαγάνδα που αποτύπωσε το χθεσινό θέμα τόσο ως προς την ουσία όσο και ως προς τη διατύπωση. Γνήσιες πόες των συριζαϊκών λειμώνων, πάντα με επίκεντρο τον άνθρωπο.

Για «τα χαρακτηριστικά της γνήσιας φιλίας και τον ρόλο των ΜΜΕ, δηλαδή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης» έπρεπε να γράψουν οι υποψήφιοι με άξονα κείμενο του Παπανούτσου. Για να μην ξεχνιόμαστε, ο Παπανούτσος απεβίωσε το 1982, δύο χρόνια πριν γεννηθεί ο Ζάκερμπεργκ που έβαλε τα social media στη ζωή μας. Κατ’ αρχάς, ο τίτλος και μόνο υποδεικνύει το «καλό» και το «κακό», και σιγά να μη δεν ήταν «κακά» τα ΜΜΕ (το γεγονός ότι τα ΜΜΕ δεν είναι μέσα κοινωνικής δικτύωσης το αφήνω ασχολίαστο). Από την άλλη αναρωτιέμαι τι παιδαγωγοί είναι αυτοί που ζητούν εμμέσως από τα παιδιά να αποδομήσουν τον άξονα της πραγματικότητάς τους. Αρέσει, δεν αρέσει, η γενιά αυτή με τα social media μεγάλωσε και μέσω αυτών έχει μάθει να επικοινωνεί. Και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Εξάλλου τα ανέκδοτα που ήδη κυκλοφορούν είναι ενδεικτικά: «Εγραψες καλά στη Νεοελληνική Γλώσσα παιδί μου;». «Ναι μαμά. Εκανα like!».