Ενθύμια πονηριάς

Πριν από λίγα χρόνια σε δημοτικό σχολείο του Μαραθώνα ετέθη το πρόβλημα ποιος θα ήταν ο σημαιοφόρος κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Η αριστούχος μαθήτρια ήταν μία· ο γονέας όμως της επιλαχούσας μαθήτριας ήταν κορυφαίος παράγων της περιοχής. Ο ισχυρός τοπικός άρχων αξίωσε με τον τρόπο του (θα του κάνω μια πρόταση που δεν θα μπορεί να αρνηθεί…) σημαιοφόρος να αναδειχθεί η θυγατέρα του. Οι ιθύνοντες του σχολείου παρέδωσαν «διά κληρώσεως» τη σημαία στη νεαρά απόγονο του αξιωματούχου, αν και οι βαθμοί της δεν ήταν αυτοί που θα την οδηγούσαν επικεφαλής παρελάσεως.

Η σημαία υπεστάλη από τη σχολική ηγεσία, όμως η οικογένεια του τοπικού αξιωματούχου έλαμπε από έπαρση! Το σημαντικό γεγονός απαθανατίστηκε επί φωτογραφικού χάρτου, κορνιζώθηκε και κοσμούσε επί μακρόν το γραφείο του τοπικού ηγέτη.

Οσοι δεν γνώριζαν, και ήταν πολλοί αυτοί, έσπευδαν να συγχαρούν τον κομπάζοντα για τις επιδόσεις της κόρης του οι άλλοι που είχαν μάθει, και ήταν περισσότεροι, έκαναν ότι θαύμαζαν, μα μέσα τους κυριαρχούσε η βδελυγμία, την οποία όμως δεν εξέφραζαν για ευνόητους λόγους.

Εκείνη η φωτογραφία έμεινε σύμβολο για τους κατοίκους της περιοχής: ήταν το αντίτιμο μιας πονηριάς και όχι το έπαθλο της εξυπνάδας, ήταν η απεικόνιση της εξουσίας και όχι το αναμνηστικό μιας αριστούχου. Κι όσο τα χρόνια περνούν η μνήμη υποστέλλεται στους σκουριασμένους ιστούς της καθημερινότητας και η φωτογραφία κιτρινίζει από αμαρτίες και αιδώ.

Το ίδιο συμβαίνει με τα κλεμμένα τρόπαια στον αθλητισμό.

Οι αθλητές που χρησιμοποιούν απαγορευμένες ουσίες για να διακριθούν ανεβαίνουν στο βάθρο, αποθεώνονται, δοξάζονται, εισπράττουν χρήμα και λάμψη, αλλά πάντα κρυφοκοιτάζουν με αγωνία πίσω τους αν κάποιος τους ακολουθεί. Και συνήθως τους ακολουθεί: μια σκιά και πλήθος φαντασμάτων.

Οι ομάδες που μετέρχονται μεθόδους ανήθικες και παρασκηνιακές για να αναδεικνύονται κορυφαίες προκαλούν ρίγη συγκίνησης και εκρήξεις πάθους στους οπαδούς τους, εισπράττουν τις χρυσές επιδοτήσεις των διεθνών ομοσπονδιών, απολαμβάνουν την αποδοχή των υποτακτικών και τον –δήθεν –θαυμασμό των λακέδων, όμως οι επικεφαλής τους γνωρίζουν καλά πως μόνο εκείνοι αξίζουν τα τρόπαια και πρώτοι αυτοί σπεύδουν να τα υψώσουν.

Οι προπονητές που οδηγούν τους αθλητές τους στα αναβολικά και οι πρόεδροι που απειλούν και χρηματίζουν προς όφελος των συλλόγων τους στολίζουν τα γραφεία τους με τις φωτογραφίες των επιτυχιών, που όμως σαν σβήνουν τα φώτα τα είδωλα σκοτεινιάζουν, οι πρωταγωνιστές γίνονται σκιές και η πραγματικότητα τρομάζει σαν κακό όνειρο: όσο ψηλά κι αν φθάσεις, ό,τι και να αποκομίσεις, αν το έχεις υπεξαιρέσει πάντα θα γνωρίζεις καλά πως δεν το άξιζες κι αυτό θα σε συντροφεύει μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου.

Κι αν καμιά φορά το ξεχνάς ή κάνεις πως το ξεχνάς, εκείνες οι φωτογραφίες της επιτυχίας τρομακτικά θα σου το υπενθυμίζουν!