Το σκηνικό που σκηνοθετούν οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων είναι οφθαλμοφανές. Η χώρα πορεύεται χωρίς πυξίδα και σε κενό στρατηγικής σε έναν κόσμο τρικυμίας και σε μια περιοχή που έρχεται ξανά στο επίκεντρο διεθνών εξελίξεων με αβέβαιο και άδηλο μέλλον. Η κυβέρνηση δείχνει ανίκανη έστω και να διαχειριστεί το μέγεθος των προβλημάτων που καθημερινά την ξεπερνούν.

Η αξιωματική αντιπολίτευση στη βιασύνη της να μετατρέψει τον νέο της αρχηγό σε «Τσίπρα της Δεξιάς» αρνείται κάθε δυνατότητα αναζήτησης εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, την οποία επίσης εξορκίζει ο Πρωθυπουργός. Η εικόνα δυο μονομάχων του νέου και εξακολουθητικά μικρού δικομματισμού που μονομαχούν σε ολοένα και πιο άδεια αρένα διαλύει και τα λιγοστά ίχνη εθνικής συνεννόησης και επιτείνει το αδιέξοδο. Στο ερώτημα ποιο είναι το επόμενο βήμα, δυστυχώς η απάντηση είναι: αχρείαστες εκλογές αργά ή γρήγορα και πάντως μέσα στον χρόνο που διανύουμε. Και βεβαίως επανάληψη του ίδιου αδιέξοδου σκηνικού από την αντίπερα όχθη.

Είναι ανάγκη τώρα να μιλήσουμε πιο καθαρά από ποτέ γιατί ο πολιτικός χρόνος εκ των πραγμάτων καθίσταται αμείλικτος. Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό η τύχη των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου, που συνεχίζει να είναι κατακερματισμένος, έχει προδιαγραφεί. Στην καλύτερη περίπτωση, μια μικρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, και μάλιστα όχι για όλα τα κόμματα που σήμερα εκπροσωπούνται στη Βουλή. Σε μια κρίσιμη καμπή όπου η ύπαρξη και ανάπτυξη ενός τρίτου ισχυρού πόλου που να ενώνει τα διεστώτα και να προτείνει εναλλακτικούς δρόμους είναι οδός επιβίωσης για τη χώρα, ισορροπίας και ανανέωσης του πολιτικού συστήματος και εγγύηση σταθερότητας και προοπτικής.

Γενναίες κινήσεις. Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αρχικά πήρε μια γενναία πρωτοβουλία, έκανε ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Παρότι αντιμετωπίστηκε επιφυλακτικά, άρχισαν να γίνονται προτάσεις. Για Κοινοβούλιο του Κέντρου μίλησε και επαναλαμβάνει ο Σταύρος Θεοδωράκης. Για κοινοβουλευτική συνεργασία και δράση ή και Κοινή Κοινοβουλευτική Ομάδα Δημοκρατικής Συμπαράταξης και Ποταμιού κάποιοι άλλοι. Κάποιοι συνεχίζουν να επιμένουν στην ανεδαφική πρόταση για αυτοδιάλυση κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή, λες και το νέο θα προκύψει από παρθενογένεση.
Η Φώφη Γεννηματά επανήλθε προχθές με πιο προχωρημένη πρόταση για άμεση διαδικασία ομοσπονδοποίησης των υπαρχουσών δυνάμεων. Η απάντηση του Σταύρου Θεοδωράκη, ενώ είναι θετική σε ό,τι αφορά τη συμφωνία σε πολιτικές και μεταρρυθμίσεις όπου είναι εύκολο να βρεθεί κοινός τόπος σε ελάχιστο χρόνο, όπως έδειξε η κοινοβουλευτική μας εμπειρία, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και παραπέμπει την πραγματική ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης στις ελληνικές καλένδες και στο ωρίμασμα του χρόνου. Ο δε Γιώργος Παπανδρέου ζητά ως προϋπόθεση διάλογο με έναν χώρο που ώς τώρα μας αντιμάχεται λυσσαλέα. Επίσης παραπέμπει στον χρόνο. Για ποια προοδευτική λύση, με ποια στρατηγική και ποια εναλλακτική πρόταση απέναντι στη σημερινή πολιτική; Αυτήν πρέπει να αποφασίσουμε.
Δυστυχώς, η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στη διαχείριση του πολιτικού χρόνου. Γιατί όταν περιμένεις να ωριμάσουν σιγά σιγά οι συνθήκες και δεν παρεμβαίνεις στις δραματικές εξελίξεις με τρόπο δυναμικό και ανατρεπτικό για να προλάβεις τα γεγονότα, δεν ωριμάζεις μαζί με αυτές, κατά κανόνα σαπίζεις.

Χρειάζεται μια γενναία απόφαση καταρχήν. Η Προγραμματική Συνδιάσκεψη που εξήγγειλε για τον Μάιο η Δημοκρατική Συμπαράταξη να γίνει με την ισότιμη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ, του ΚΙΔΗΣΟ, των κινήσεων και όποιου άλλου θα ήθελε. Με αποφασιστική αρμοδιότητα για την Προγραμματική Συμφωνία και την Ιδρυτική Διακήρυξη μιας νέας παράταξης που θα δώσει τη μάχη των επόμενων εκλογών, όποτε και αν γίνουν. Και αποφασίζει επικεφαλής αυτής της μάχης να τεθεί ως πρώτος μεταξύ ίσων αυτός που θα εκλεγεί από τη λαϊκή βάση με ανοικτή, καθολική ψηφοφορία. Το σώμα των εκλογέων θα αποτελέσει τον κορμό των μελών της παράταξης που θα αυτοοργανωθούν κατά δήμο αμέσως μετά την εκλογή.

Τα πρόσωπα. Σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα, και εδώ απαιτείται μια δεύτερη γενναία και προσωπική αυτή τη φορά απόφαση. Αυτή που θα οδηγήσει τουλάχιστον 500.000 ανθρώπους στην κάλπη. Είναι φανερό ότι αφορά τους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού και της ΔΗΜΑΡ καταρχήν και ως μίνιμουμ προϋπόθεση. Η υποψηφιότητά τους θα έδινε κύρος και μαζικότητα στη διαδικασία και θα συσπείρωνε δυνάμεις πολύ ευρύτερες από τον στενό πυρήνα του κόμματός τους.

Η συμμετοχή τους στη διαδικασία της εκλογής θα βγάλει τα σημερινά κόμματα από κάθε εσωτερική ίντριγκα. Η παρουσία τους ξεπερνά μηχανισμούς και μικροκομματικές συσπειρώσεις. Και βέβαια ακυρώνει όσους φιλοδοξούν στο όνομα της όποιας προσωπικής επιδίωξης και κατ’ επάγγελμα να σώσουν τον χώρο και τη χώρα ως οι «από μηχανής θεοί». Γιατί αν κάτι μας δίδαξαν οι τελευταίοι καιροί, είναι ότι τέτοιοι θεοί δεν υπάρχουν. Μας εγκατέλειψαν οριστικά. Και καιρός είναι να αναλάβουμε συλλογικά και συνολικά τις ευθύνες μας.

Ο Κώστας Σκανδαλίδης είναι βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ