Οταν πρόκειται για αποζημιώσεις, συνήθως μεγαλύτερη σημασία έχει η εταιρεία όπου δουλεύει κάποιος παρά το είδος της εργασίας που κάνει. Το 2013 ο μέσος εργαζόμενος στην Goldman Sachs κέρδιζε 383.000 δολάρια –πολύ περισσότερα από όσα ελπίζει να κερδίζει ακόμη και ο καλύτερος εργαζόμενος αλλού.

Οι διαφορές των αποδοχών ανάμεσα στις εταιρείες είναι σημαντικές. Την ίδια στιγμή πολλοί εργάζονται με το καθεστώς της προσωρινής απασχόλησης ή σε μικρές εταιρείες ή είναι ελεύθεροι επαγγελματίες. Πολλοί τέτοιοι εργαζόμενοι δεν έχουν την ίδια εργασιακή ασφάλεια και γενικά κερδίζουν λιγότερα χρήματα από άλλους.

Σε αναπτυσσόμενες χώρες εργαζόμενοι σε μεγάλες εταιρείες όπως η Petrobras στη Βραζιλία και η Infosys στην Ινδία κερδίζουν πολύ περισσότερα από όσα οι εργαζόμενοι του ανεπίσημου τομέα. Ολες αυτές οι τάσεις θα πρέπει να δημιουργούν μεγάλη ανησυχία. Το ταλέντο και η δουλειά θα πρέπει να ανταμείβονται, αλλά δύο εργαζόμενοι με ίδιες ικανότητες δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά επειδή ο ένας λειτουργεί εκ των έσω και έχει ασφαλή δουλειά σε μεγάλη και πετυχημένη εταιρεία.

Οι κυβερνήσεις των χωρών θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι όλοι οι εργαζόμενοι έχουν την ίδια πρόσβαση σε βασικές παροχές ώστε να επιτρέπεται μεταξύ άλλων η κινητικότητά τους από εταιρεία σε εταιρεία.

Κάθε νέος εργαζόμενος θα μπορούσε να έχει έναν μοναδικό «λογαριασμό» κοινωνικών παροχών και να κερδίζει πόντους ανάλογα με το πού έχει δουλέψει –όπως γίνεται με τους επιβάτες των αεροπλάνων που κερδίζουν μίλια. Με τους πόντους αυτούς θα μπορεί να έχει μεγαλύτερη πρόσβαση σε εκπαίδευση και επιμόρφωση ώστε να αυξάνει συνεχώς τα προσόντα του. Μπορεί να φαίνεται ουτοπικό και ίσως και να είναι κατά κάποιον τρόπο. Από τη στιγμή όμως, που οι ψηφιακές υπηρεσίες προσωποποιούνται όλο και περισσότερο, ίσως η κοινωνική πολιτική θα έπρεπε να εξελιχθεί και αυτή.

Ο Ζαν Πιζανί-Φερί είναι καθηγητής στη Hertie School of Governance στο Βερολίνο και έχει αναλάβει καθήκοντα γενικού επιτρόπου χάραξης πολιτικής στη γαλλική κυβέρνηση.

Τελευταία Νέα