Το ανιχνεύω, το μυρίζομαι σαν το σκυλί των Μπάσκερβιλ εδώ και μήνες. Κάτι σαν απασφάλιση όσον αφορά τα προσχήματα. Που είναι οι, ας πούμε, αερόσακοι του αστικού πολιτισμού. Ολο και λιγότεροι ενδιαφέρονται πια να τα κρατήσουν. Ισως εκεί και να οφείλεται η προσήλωση της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος στον ΣΥΡΙΖΑ, η ταύτιση των πολιτών με τον Αλέξη Τσίπρα που με την πολιτική του επέβαλε το απωθημένο ως καθεστώς. Δεν ξέρω αν έγινε τυχαία ή κατόπιν σχεδίου (προσωπικά πιστεύω το πρώτο, απαιτούνται υψηλού επιπέδου γνώσεις και χειρουργικός χειρισμός για το αντίθετο), αλλά είναι ίσως το βασικό ψυχολογικό ισοδύναμο στη σκληρή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Η αναγωγή του ισοπεδωτικού «Ε, και;» σε βασικό αξίωμα πολιτικής, κοινωνικής και προσωπικής επικοινωνιακής ηθικής. Χωρίς λεφτά, χωρίς προοπτικές, χωρίς στοιχειώδη πρόνοια ο Ελληνας, αλλά με πλήρη απελευθέρωση από την υποχρέωση της συνέπειας μεταξύ λόγων και έργων, φαντασίας και πραγματικότητας, υποκειμενικότητας και αντικειμενικότητας. Και με το παράδειγμα να έρχεται από κει που πιο ψηλά δεν γίνεται. Να, τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, ακούω τον Πρωθυπουργό σε ομιλία του στις Βρυξέλλες να λέει με φοβερή άνεση «ανφορτούνατλι», εννοώντας προφανώς «unfortunately». Ε, και;

Και επειδή το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, ακούω και βλέπω πολύ συχνά τελευταία φιλότεχνους να συστήνονται ως καλλιτέχνες, παραληρούντες ως διανοούμενοι, κολαζίστες ως ζωγράφοι, στιχουργούς ως ποιητές, χομπίστες ως επαγγελματίες, ατακαδόροι ως χιουμορίστες, χοντρούς ως αδύνατοι, κοντούς ως ψηλοί, παλιούς ως καινούργιοι, γραφικά παρτάλια ως εστέτ. Ε, και;

Τελευταία Νέα