Στο νέο του μυθιστόρημα με τον τίτλο «Ιούδας» –που δεν έχει μεταφραστεί ακόμη ούτε στα αγγλικά –ο ισραηλινός συγγραφέας Αμος Οζ ανατρέπει το αρχετυπικό σύμβολο του προδότη γράφοντας ότι, στην πραγματικότητα, ήταν ο πιο φανατικός οπαδός του Ιησού και μεθόδευσε τη Σταύρωσή του επειδή πίστευε ότι θα κατεβεί από τον σταυρό για να επιβάλει τη θεότητά του. Το θέμα προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στο Ισραήλ, μια χώρα όπου είναι ταμπού κάθε αναφορά στον Ιούδα. Ωστόσο ο ίδιος ο συγγραφέας, σε παλαιότερη συνέντευξη, έχει κατοχυρώσει το δικαίωμα της επιλεκτικής σχέσης του με το αναγνωστικό κοινό, λέγοντας πως θα του ήταν αποκρουστική η ιδέα ότι όλοι οι πελάτες μιας καφετέριας έχουν διαβάσει το έργο του.

Το αναφέρω με αφορμή τον σάλο που προκάλεσε το «Βδέλυγμα», κείμενο του συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη, όπου «βδέλυγμα» ο ελληνικός λαός, ικανός να αναπαράγει μόνο το χείριστο, στο οποίο και πρέπει να καταδικαστεί. Σύσσωμοι σχεδόν οι έχοντες πρόσβαση στη δημόσια γραφή καταδίκασαν τον Δημητριάδη, ηπίως ή με τη ρητορική τού «ψόφα», για το ύφος αλλά κυρίως για την έλλειψη τεκμηρίωσης. Προσωπικά, από τον συγγραφέα του «Πεθαίνω σαν χώρα» θα περίμενα κάτι καλύτερο από ένα κείμενο που παραπέμπει σε παραληρηματική ανάρτηση στο facebook. Αλλά η λογοτεχνία δεν χρειάζεται επιστημονική απόδειξη. Δεν τεκμαίρεται με ντοκουμέντα. Και δικαιούται να προκαλεί, έστω και με την αυθαιρεσία της. Οταν λοιπόν, ατύπως, έχει αναγνωριστεί σε δημοσιογράφους το δικαίωμα να εξαπολύουν ανεξέλεγκτα αφορισμούς και προφητείες με έμπνευση την «Αποκάλυψη», γιατί το αμφισβητούμε σε έναν λογοτέχνη;

Τελευταία Νέα