Η παγκόσμια ανάπτυξη είναι ξανά απογοητευτική. Πριν από έναν χρόνο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προέβλεπε ανάπτυξη 4% για φέτος. Τώρα το Ταμείο προβλέπει ανάπτυξη μόλις 3,3%.

Υπάρχουν δύο αντικρουόμενες θεωρίες γιατί γίνεται αυτό. Η πρώτη είναι η θεωρία του Λάρι Σάμερς που ονομάζεται «υπόθεση στασιμότητας». Η βασική αρχή της θεωρίας αυτής είναι ότι τα βέλτιστα επιτόκια, όπου η ζήτηση θα είναι ίση με την προσφορά, απέχουν σήμερα από τα επιτόκια που ισχύουν στην πραγματικότητα. Σύμφωνα με τον Σάμερς, ο μόνος τρόπος να βγούμε από την κρίση είναι να διατηρηθεί η παροχή ρευστότητας μέσω χαλαρής νομισματικής πολιτικής και να αυξηθεί η ζήτηση μέσω δημοσιονομικής πολιτικής.

Η εναλλακτική εξήγηση που προσφέρει η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) είναι ότι τα ιδιαίτερα χαμηλά επιτόκια είναι ο βασικός λόγος που η ανάπτυξη είναι απογοητευτική. Η λογική της εξήγησης αυτής είναι ότι επειδή πολλές κυβερνήσεις δεν θέλουν να προχωρήσουν σε οδυνηρές διαρθρωτικές αλλαγές, προτιμούν να βλέπουν τα επιτόκια να μειώνονται και να αυξάνονται οι πιστώσεις.

Ποια λοιπόν θεωρία είναι πιο σωστή; Οι αναπτυγμένες οικονομίες δεν φαίνεται να έχουν αυξήσει σε υπερβολικό βαθμό τη ζήτηση. Η έκκληση της BIS για ομαλοποίηση της νομισματικής πολιτικής είναι πιθανότατα πρόωρη.

Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, όμως, η δυσαναλογία μεταξύ προσδοκιών ανάπτυξης και πραγματικού δυναμικού της οικονομίας είναι πολλές φορές σημαντική. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να σταματήσουν να βασίζουν τη νομιμότητά τους σε φουσκωμένες αναπτυξιακές προβλέψεις.

Ο Ζαν Πιζανί-Φερί είναι καθηγητής στο Hertie School of Governance στο Βερολίνο και έχει καθήκοντα γενικού επιτρόπου Χάραξης Πολιτικής στη γαλλική κυβέρνηση. Είναι πρώην διευθυντής του ινστιτούτου Bruegel.

Τελευταία Νέα