Στις εκλογές του Ιανουαρίου υποψήφιος της κατηγορίας «είδα φως και μπήκα», διακήρυσσε σε αναρτήσεις του το «τέλος των ιδεολογιών». Μπερδεύοντας προφανώς την ιδεολογία με το ιδεολόγημα και αγνοώντας μέσα στην τριφασική του αφέλεια ότι το οργανωμένο σύνολο ιδεών είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του δυτικού πολιτικού πολιτισμού.

Παρακολουθώντας τον τρόπο κατανάλωσης της πολιτικής και τον αυτοματισμό των κομματικών οπαδών, διαπιστώνω ότι αυτή η χιπστεράδικη άποψη κακοποιεί συστηματικά την έννοια της ιδεολογίας αναπληρώνοντάς τη με αποθεώσεις ή δαιμονοποιήσεις συγκεκριμένων προσώπων. Ο «καλός αριστερός» είναι αυτός που κράζει, παραθέτοντας ευφάνταστα «κοσμητικά» επίθετα στην κυρία Μπακογιάννη για τις δηλώσεις της περί ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίου, και υπερασπίζεται το δικαίωμα του κ. Βαρουφάκη στην αυτοαναίρεση. Στον αντίποδα, ο «συνεπής δεξιός» είναι αυτός που αποκαλεί «παγόνι» τον Πρωθυπουργό και αναπολεί άνευ συγκεκριμένου επιχειρήματος τον Σαμαρά, έτσι ως ιδέα. Και υπεράνω όλων, καλός Ελληνας είναι αυτός που έσπευσε να χλευάσει τη φωτογραφία με την καγκελάριο Μέρκελ να τρώει μια ρέγγα.

Βεβαίως και τα πρόσωπα είναι φορείς ιδεολογιών, δεν τις υποκαθιστούν όμως. Βεβαίως και όλο αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια χιουμοριστική θεώρηση της πολιτικής. Η ταύτιση όμως εξ ολοκλήρου της πολιτικής ιδεολογίας με συγκεκριμένα πρόσωπα –ιδιαίτερα αν πρόκειται για προσωπεία –είναι ο συντομότερος δρόμος για τον ολοκληρωτισμό.

Τελευταία Νέα