Αναζήτηση
Σήμερα στην Ελλάδα φαίνεται ότι όλοι δικαιούνται να έχουν άποψη. Πλην των δημοσιογράφων. Αυτή η γραφικότητα, όμως, μέχρις ενός ορίου. Το οποίο έχει ξεπεραστεί με τρόπο βάναυσο και εξ ορισμού αντιδεοντολογικό. Σε ποιο μεταλλαγμένο δέντρο έχει φυτρώσει τούτο το τοξικό φρούτο που θέλει να εγκαλείται ο δημοσιογράφος όταν γράφει ή λέει τη γνώμη του; Οταν κάνει δηλαδή τη δουλειά του; Για άλλα πράγματα έχει να δώσει λόγο. Για το αν επικαλείται, εν γνώσει του, ψευδή γεγονότα, για το λεκτικό ήθος του, για τη δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων. Και για τη μαεστρία της γραφής ή του λόγου του. Αυτό όμως αφορά αποκλειστικά τον εργοδότη του.
Τον τελευταίο καιρό, μεγαλόσχημοι πολιτικοί τραμπουκίζουν συναδέλφους άμα τη εμφανίσει ή μας κατηγορούν συλλήβδην για εντεταλμένες και κατευθυνόμενες υπηρεσίες επειδή, λέει, πληρωνόμαστε από τους εργοδότες μας. Παρντόν; Δεν ήξερα ότι οι δημοσιογράφοι για να θεωρούνται ανεξάρτητοι πρέπει να δουλεύουν αμισθί –κάτι που, ειδικά για τους νέους, είναι σχεδόν πραγματικότητα με τις αμοιβές σε επίπεδα εφηβικού χαρτζιλικιού. Ή ότι θα πρέπει, για να υποβάλουν μια ερώτηση, να έχουν πριν υποβάλει βιογραφικό. Να θυμίσω σε όσους το έχουν ξεχάσει ότι το φακέλωμα έχει καταργηθεί εδώ και κάποια χρόνια και ότι η ταυτότητα του δημοσιογράφου, όταν κάνει τη δουλειά του, είναι η επαγγελματική του ιδιότητα και το μέσον που αντιπροσωπεύει. Αυτά και μόνο!
Και από την άλλη, παραπαίοντες σταρ της εγχώριας σόουμπιζ θεωρούν ότι κάνουμε την ίδια δουλειά και απαντούν στην κριτική με κριτική. Ή παραληρούντες μπλογκατζήδες –που σημαίνει απωθημένοι ή αποτυχημένοι δημοσιογράφοι –εξαπολύουν μύδρους εναντίον του κλάδου παριστάνοντας αυτό ακριβώς που κατακρίνουν. Σίγουρα στη δουλειά μας υπάρχουν και «βαρόνοι» και κακοί επαγγελματίες. Για την πλειονότητα όμως η πραγματικότητα αντιστοιχεί στην εικόνα της ρεπόρτερ του Mega Ελένης Λαζάρου, με το μικρόφωνο στο ένα χέρι και το μωρό της στο άλλο.
Οσοι λοιπόν ονειρεύονται έναν κόσμο χωρίς δημοσιογράφους ή θεωρούν ότι κάνουμε σωστά τη δουλειά μας μόνο αν λιβανίζουμε την ιδεολογία, την αισθητική ή την αμετροέπειά τους, ας κάνουν τις βαλίτσες του για Βόρεια Κορέα. Γιατί όταν η δημοσιογραφία στήνεται στο απόσπασμα, μαζί της στήνεται πάντα και η δημοκρατία.
