Πριν από αρκετά χρόνια, όταν είχε αρχίζει να εφαρμόζεται στις ΗΠΑ ο νόμος που απαγόρευε το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, ένα σκίτσο στο περιοδικό «New Yorker» έδειχνε ότι σε ένα εστιατόριο θα δημιουργούνταν μεγαλύτερη αναστάτωση αν κάποιος άναβε τσιγάρο παρά αν έβγαζε πιστόλι. Μέσα από την υπερβολή της η γελοιογραφία αποτύπωνε μια αλήθεια πασπαλισμένη με μπόλικη νεοϋορκέζικη αστική υστερία. Μην ξεχνάμε όμως ότι στις ΗΠΑ είναι εντελώς διαφορετική η σχέση του πολίτη με τον νόμο. Και μάλιστα αμφίδρομα.

Να λοιπόν που γίναμε Αμερική. Το πούρο (ή σιγκαρίλο –δεν γνωρίζω τη διαφορά) που άναψε, και έσβησε αμέσως, ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης έβαλε μπουρλότο στην ειδησεογραφία και στα social media. Και δημιούργησε ένα πυκνό προπέτασμα καπνού που θόλωσε την ουσία. Γιατί ο κ. Ξυδάκης δεν έκανε τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας σε μπαρ, εστιατόρια, καφέ, ακόμη και, στα μουλωχτά, σε δημόσιες υπηρεσίες. Σίγουρα πρόκειται για κάτι παράνομο. Αλλά, όπως το νόμιμο δεν είναι πάντα ηθικό, έτσι και το παράνομο, πλην εθιμικό, δεν είναι κατ’ ανάγκην ανήθικο, ίσως ούτε καν απρεπές. Με δυο λόγια, είναι σαν να πέρασε ο υπουργός με πορτοκαλί το φανάρι.

Η τυπολατρία, σε μια χώρα όπου καταγγέλλεται η έλλειψη, φλερτάρει έντονα με τη δεισιδαιμονία. Και, τέλος πάντων, αν θέλει κάποιος να τα βάλει με τον κ. Ξυδάκη, ο ίδιος, λες και δρα ως προβοκάτορας του εαυτού και της θέσης του, έχει δώσει πλείστες άλλες αφορμές.