Αναζήτηση
και του 2015. Η ελληνική κυβέρνηση, πάλι, αδυνατεί να κάνει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και οδηγεί τους εταίρους της σε όλο και μεγαλύτερη απόγνωση. Γιατί;
Οσο οι τίτλοι που διεκδικούσαν οι ελληνικές ομάδες μπάσκετ ήταν αποκλειστικά ελληνικοί, όποια έχανε τα έριχνε στον διαιτητή. Πολλές φορές έμπαιναν κι οι οπαδοί της στο γήπεδο γιατί τους έπνιγε το δίκιο. Οταν υπεισήλθε όμως ο παράγοντας Ευρώπη, οι όροι άλλαξαν. Προϋπόθεση της επιτυχίας ήταν πλέον η σκληρή δουλειά. Και το ταλέντο των παικτών, φυσικά, Ελλήνων και ξένων. Εντάξει, κάποιος έπρεπε να βάλει και τα λεφτά. Κάπως έτσι, πάντως, φτάσαμε στις επιτυχίες.
Με το σινεμά είναι διαφορετικά. Εδώ, η προϋπόθεση της διάκρισης δεν είναι τόσο το χρήμα, όσο η φαντασία, η πρωτοτυπία, η πρόκληση, το χιούμορ. Και το ταλέντο των πρωταγωνιστών, φυσικά, Ελλήνων και ξένων. Ετσι ξεχώρισε ο Αγγελόπουλος, έτσι ξεχωρίζει σήμερα ο Λάνθιμος. «Οποιος βλέπει τη βαθιά και πλούσια σάτιρα αυτού του σκηνοθέτη δεν την ξεχνά», έγραψε ο Νίκολας Μπάρμπερ του BBC, αναφερόμενος στον «Αστακό». Μεγάλη υπόθεση.
Οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει τις τύχες του τόπου δεν είναι ταλαντούχοι. Δεν δουλεύουν σκληρά. Δεν έχουν ιδέες ούτε φαντασία. Ξέρουν μόνο να σαρκάζουν, όχι να αυτοσαρκάζονται. Κι όλα αυτά δεν θα είχαν μεγάλη σημασία αν είχαν λεφτά για να εξαγοράσουν την ανικανότητά τους. Δυστυχώς όμως, ζητούν λεφτά από εκείνους ακριβώς τους οποίους καταγγέλλουν. Και φαντασιώνονται τους ευρωπαϊκούς λαούς να μπαίνουν στο γήπεδο.
Με αφορμή την προβολή της νέας του ταινίας, και εξηγώντας για άλλη μια φορά στις Κάννες γιατί η ζωή δεν έχει νόημα, ο σοφός Γούντι Αλεν θυμήθηκε έναν στίχο του Οντεν για τον «μακρινό ήχο της καταιγίδας στη διάρκεια ενός πικνίκ». Ο ποιητής εννοούσε τον θάνατο. Αλλά ο ήχος της καταιγίδας που ολοένα πλησιάζει στη διάρκεια του δικού μας πικνίκ είναι η χρεοκοπία. Μικρή η διαφορά.
