Υπάρχει μια ταινία του 1967, το «Μακριά από το αγριεμένο πλήθος», του Σλέσιντζερ. Ενα βικτωριανό δράμα που δεν λέει σπουδαία πράγματα. Τον τίτλο της, όμως, από τότε που τον πρωτάκουσα, τον καταχώρισα ως προτροπή. Οχι από ελιτισμό, γιατί το θέμα μου δεν ήταν το «πλήθος», αλλά από άμυνα απέναντι στο «αγριεμένο». Που με τον καιρό καταστάλαξε σε ηθική και αισθητική αντίθεση στα ομαδικά γιούργια.

Θυμήθηκα την ταινία χθες το πρωί όταν είδα στην τηλεόραση τους πρώην υπαλλήλους της ΕΡΤ, πριν καν δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νόμος που ορίζει την επαναλειτουργία της, πριν αναλάβει η νέα διοίκηση, να εισβάλλουν στο Ραδιομέγαρο, να περνάνε πάνω ή κάτω (ανάλογα με το ύψος) από τις μπάρες, να ανεβαίνουν στους ορόφους. Τη συνέχεια, αφού στα γραφεία κάθονται ακόμη οι υπάλληλοι της ΝΕΡΙΤ, δεν θέλω να τη σκέφτομαι. Οπως επίσης ελπίζω να μην επαληθευτούν οι φήμες που λένε ότι οι επανακάμψαντες έχουν ήδη καταρτίσει το πρόγραμμα, το οποίο απλώς θα κάνουν τη χάρη να δείξουν στη διοίκηση.

Το φασιστικό μαύρο στην ΕΡΤ πριν από δύο χρόνια ήταν σίγουρα μια κομμένη σελίδα από το βιβλίο της ελληνικής δημοκρατίας. Ο ρεβανσισμός όμως που κατά κανόνα ασκείται με αυταρχικές μεθόδους δεν είναι πάντα μαύρος. Μπορεί να είναι και εμπριμέ, ριγέ ή παστέλ, να κρατάει τσαντάκι ή να φοράει φουλάρι και να πηδάει μπάρες. Με τέτοιες συνθήκες –και αφού η νέα ΕΡΤ είναι ένα στοίχημα που κανέναν μας δεν συμφέρει να χαθεί –καλή τύχη στη νέα διοίκηση.

Τελευταία Νέα