Hταν εκεί για να αποκωδικοποιεί τα μηνύματα και των δύο πλευρών. Για να βοηθήσει, με την εμπειρία του ως πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, στη συνεννόηση μεταξύ τους, έτσι ώστε να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις. Και θεωρεί ότι λίγο-πολύ το πέτυχε. Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης αιφνιδίασε ορισμένους με την εμφάνισή του δίπλα στον Γιάνη Βαρουφάκη κατά τη συνάντησή του με την Κριστίν Λαγκάρντ και τον Πολ Τόμσεν στην Ουάσιγκτον, την Κυριακή του Πάσχα των καθολικών. Οχι όσους παρακολουθούν τις κινήσεις του από κοντά. Ναι, είναι ο πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας του Ανδρέα Παπανδρέου και μάλιστα στη δύσκολη περίοδο που έσκασε το «σκάνδαλο Κοσκωτά». Είναι ο άνθρωπος που τοποθέτησε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου στη θέση του εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, λίγο προτού μπει η χώρα στο Μνημόνιο.

Είναι όμως, επίσης, αυτός που όταν έφυγε από το ΔΝΤ έριξε ανάθεμα στη μνημονιακή συνταγή. Αυτός που προκάλεσε πάταγο με το βιβλίο του «Το άγνωστο παρασκήνιο της προσφυγής στο ΔΝΤ», στο οποίο επέκρινε την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ότι δεν ήταν αρκετά τολμηρή ώστε να διεκδικήσει διαγραφή του χρέους, όπως συμβούλευε ο τότε επικεφαλής του Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Καν. Με αποτέλεσμα, όπως υποστήριζε, το Μνημόνιο να λειτουργήσει τελικά προς όφελος των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών και εις βάρος της Ελλάδας.

Από τις θέσεις αυτές η Κουμουνδούρου ήταν ήδη μια δρασκελιά δρόμος. Ο Ρουμελιώτης τον διήνυσε άνετα με τη βοήθεια και της παλιάς γνωριμίας του με τον νυν αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη. Αλλωστε, την ίδια διαδρομή έχουν κάνει πριν από αυτόν και άλλα διακεκριμένα στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης, όπως η Λούκα Κατσέλη, ή σύμβουλοι, όπως η Ελενα Παναρίτη, για να μην αναφέρουμε τον ίδιο τον Γιάνη Βαρουφάκη.

Από το τέλος Ιανουαρίου, όταν ο Ρουμελιώτης παραιτήθηκε από τη θέση του αντιπροέδρου της Τράπεζας Πειραιώς, βρέθηκε στο πλευρό του Δραγασάκη, λειτουργώντας ως συνεργάτης του σε τεχνικά θέματα, αν και όχι σε μόνιμη βάση. Με την ιδιότητα αυτή επισκέφθηκε στις αρχές Μαρτίου τη Φρανκφούρτη και τον Ενιαίο Εποπτικό Μηχανισμό των τραπεζών. Με αυτήν εκλήθη την περασμένη Κυριακή να επιστρέψει στα παλιά του λημέρια στην Ουάσιγκτον, συνοδεύοντας αυτή τη φορά τον υπουργό Οικονομικών.

Μπορεί ο Βαρουφάκης να είχε «χημεία» από την πρώτη κιόλας συνάντησή του με την Κριστίν Λαγκάρντ, αλλά ο παλιός γνώριμός της Ρουμελιώτης ήταν αλλιώς. Μπορούσε να κατανοήσει την ορολογία και τους περιορισμούς του Ταμείου, το βάρος που κρυβόταν πίσω από τα λόγια της πάντα ευγενικής Γαλλίδας, με το casual chic ντύσιμο, ανήμερα το Πάσχα των καθολικών.

Η αλήθεια είναι ότι η Κουμουνδούρου και η κυβέρνηση δεν έχουν πολλά στελέχη με το υπόβαθρο του Ρουμελιώτη. Ο 68χρονος Αιγυπτιώτης έχει ένα πλούσιο βιογραφικό, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τα κομματικά ένσημα των περισσότερων στελεχών της σημερινής κυβέρνησης. Σε όποιον τον ρωτήσει λέει ότι τον σημάδεψαν τρία γεγονότα: η πρόσκλησή του από τον τότε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Ξενοφώντα Ζολώτα να επιστρέψει από τη Γαλλία, όπου είχε σπουδάσει οικονομικά στη Σορβόννη· η γνωριμία του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που δρομολόγησε την πολιτική του καριέρα, ξεκινώντας από γενικός γραμματέας, υφυπουργός και καταλήγοντας υπουργός Εμπορίου και Εθνικής Οικονομίας το 1987-1989· τέλος, η συμβουλή του Ζολώτα να μην εγκαταλείψει ποτέ τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα. Από 36 ετών έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής στο Πάντειο, όπου διδάσκει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα.

Ο Ρουμελιώτης κινήθηκε δραστήρια στους ευρωπαϊκούς οργανισμούς. Ηταν ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1989-1994. Χάρη στην ιδιότητά του αυτήν, μάλιστα, απέφυγε την περιπέτεια του Ειδικού Δικαστηρίου για το «σκάνδαλο Κοσκωτά», καθώς η Ευρωβουλή αρνήθηκε να άρει την ασυλία του.

Το 2001-2002 διετέλεσε πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας για τον Εκδημοκρατισμό και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Βαλκάνια εκ μέρους του Συμβουλίου της Ευρώπης και του Συμβουλίου της ΕΕ. Το 2010, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου του ζήτησε να αναλάβει καθήκοντα στο ΔΝΤ, είχε ήδη εκλεγεί για τη θέση του αναπληρωτή γενικού γραμματέα της Ενωσης για τη Μεσόγειο, της πρωτοβουλίας του γάλλου τότε προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Μια θέση που δεν κατέλαβε ποτέ, καθώς η κυβέρνηση τον κράτησε για πάνω από έναν χρόνο στην Ουάσιγκτον.

Τον Νοέμβριο του 2011, εξάλλου, εξετάστηκε από τους Γιώργο Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά η υποψηφιότητά του για τη θέση του πρωθυπουργού. Θέση την οποία πήρε τελικώς ο Λουκάς Παπαδήμος.

Επόμενος σταθμός του, τώρα, θα ήταν κανονικά η θέση του προέδρου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, από το οποίο παραιτήθηκε προσφάτως ο Χρήστος Σκλαβούνος. Το σχέδιο φαίνεται να έχει σκαλώσει λόγω ασυμβίβαστου με την προηγούμενη θέση του στην Τράπεζα Πειραιώς. Αν το εμπόδιο δεν ξεπεραστεί –στις 20 Απριλίου θα υποβληθούν οι προτάσεις για τις υποψηφιότητες –είναι μάλλον βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα αναζητήσει άλλον ρόλο για τον έμπειρο συνεργάτη του Γιάννη Δραγασάκη. Αν δεν τον έχει ήδη βρει.

Τελευταία Νέα