Δυστυχώς, ο Ερρίκος Ιατρού που σκηνοθέτησε, δεν προσπάθησε και τόσο να στήσει κάτι πρωτότυπο: η ταινία κλέβει τη βασική σεναριακή ιδέα από την ιταλική παρωδία της ίδιας χρονιάς «Δύσκολοι καιροί για βρικόλακες» με Σίλβα Κοσίνα και Κρίστοφερ Λι. Εδώ, ο Χατζηχρήστος κληρονομεί ένα κάστρο σε κάποιο αδιευκρίνιστο χωριό της ελληνικής επαρχίας και αποφασίζει να επιβλέψει το κτίριο για να εξακριβώσει τις παράξενες διαδόσεις των ντόπιων. Ετσι ανακαλύπτει όχι έναν αλλά δύο δράκουλες (οι ηθοποιοί Τάκης Χριστοφορίδης και Κώστας Δούκας), οι οποίοι όμως είναι απατεώνες (την ιδιότητα των οποίων ξεσκεπάζει μια ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφος που ενσαρκώνει η Καίτη Ντιριντάουα). Φαρσικά στοιχεία μπόλικα, αλλά ανά φάσεις εντυπωσιάζεσαι από την ατμοσφαιρική και σχεδόν εξπρεσιονιστική διεύθυνση φωτογραφίας του Γεράσιμου «Τζέρι» Καλογεράτου, που άνετα θα μπορούσε να φιλμογραφήσει και μια καθαρόαιμη ταινία του είδους.
Η Ρίκα Διαλυνά. Οι επόμενες δεκαετίες έμειναν χωρίς ελληνικό Δράκουλα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι έλληνες ηθοποιοί δεν είχαν τις ατυχείς συναντήσεις τους. Η Ρίκα Διαλυνά μπορεί να υπερηφανεύεται για τη συμμετοχή της στην ταινία του Μάριο Μπάβα «Τα τρία πρόσωπα του Σατανά», παραγωγής 1963. Ταινία σπονδυλωτή, με τη Διαλυνά να εμφανίζεται δίπλα στον Μπόρις Καρλόφ, στο επεξηγηματικώς τιτλοφορούμενο σκετς «Ο βρικόλακας». Οπου ο διάσημος «Φρανκενστάιν» βρικολακιάζει και ακολούθως μεταδίδει τη νόσο σε κόρες και εγγόνια. Φωτισμένη με πραγματική έμπνευση, η ταινία αποτέλεσε σημαντική στιγμή για το ευρωπαϊκό φανταστικό σινεμά. Επίσης ήταν η ταινία που παιζόταν απέναντι από το σπίτι του Οζι Οζμπορν όταν ο τελευταίος αναζητούσε όνομα για την μπάντα του –ο αγγλικός της τίτλος ήταν «Black Sabbath».
To 1976 στη Γαλλία, και αρκετά χρόνια πριν συστηθεί στο ελληνικό κοινό με τη «Νύχτα με τη Σιλένα» (που παραμένει μέχρι σήμερα η μεγαλύτερη εμπορική του επιτυχία), ο Δημήτρης Παναγιωτάτος γυρίζει το «L’usine du vampire». «Είναι η πρώτη μου ταινία –πρώτη, γαλλική και κατευθείαν μεγάλου μήκους!» λέει ο ίδιος. «Συνδυάζει το πολιτικό σχόλιο (ήμουν φοιτητής στο περιβόητο Πανεπιστήμιο της Βενσέν, σφραγισμένης με το πνεύμα του Γαλλικού Μάη) με τη λατρεία μου για τις ταινίες τρόμου. Ο βρικόλακας δεν είναι πλέον μοναχικός αριστοκράτης αλλά αδίστακτος εργοστασιάρχης, που τις νύχτες καλεί στο γραφείο του νεαρές εργάτριες και τους πίνει το αίμα, με τη στενή συνεργασία επιστήμης, αστυνομίας και δικαιοσύνης. Γυρίστηκε σε έγχρωμο super 8 με φόντο τις υπέροχες ακτές της Νορμανδίας. Το εργοστάσιο μας παραχωρήθηκε για μόλις ένα γουικέντ, αλλά δουλέψαμε 20 ώρες σερί! Προβλήθηκε σε art house σινεμά του Καρτιέ Λατέν (!), σε διάφορα μικρά φεστιβάλ και μία φορά στην Ελλάδα, το 1976 στην Γκαλερί Ωρα».
Στο «Χάρρυ Κλυνν και πάσης Ελλάδος» που γυρίστηκε το 1981 για την ΕΡΤ (και τελικά δεν προβλήθηκε ποτέ καθώς θεωρήθηκε «ανάρμοστο») ο κωμικός, τεράστια φίρμα τότε, εμφανίζεται ως «Καρπάθουλας των Δρακουλίων» με τη μορφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή –εξόριστος και από τον Παράδεισο αλλά και από την Κόλαση, τρομοκρατώντας μάλιστα τη Λιάνα Κανέλλη που τρέμοντας ακούγεται να λέει «…κι αν τον δείτε, μη φοβηθείτε!». Σημειώστε πως το κλιπάκι προβαλλόταν και στα «Παλιά Δειλινά» όπου εμφανιζόταν ο κωμικός, «προετοιμάζοντας» το πολυπληθές κοινό του.
Ο «Εφιάλτης» του Ερρίκου Ανδρέου (1960) δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τα μεταγενέστερα ιταλικά θρίλερ μυστηρίου που κατέκλυσαν την ευρωπαϊκή αγορά. Η «Πρωινή περίπολος» του Νίκου Νικολαΐδη (1987) παραμένει ένα μελλοντολογικό αριστούργημα –και η καλύτερη ταινία σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του. Στα «Σημάδια της νύχτας» του Πάνου Κοκκινόπουλου (1990) ο Στράτος Τζώρτζογλου ερωτεύεται μια μάγισσα (Κατερίνα Λέχου), ενώ στη «Μέδουσα» του Γιώργου Λαζόπουλου (1998) η Ελένη Φιλίνη μετατρέπει τα θύματά της σε αγάλματα. Τέλος, υπάρχουν και τα αρχαιοελληνικής καταγωγής ζόμπι των ταινιών «Το κακό» και «Το κακό στην εποχή των ηρώων». Ταινίες που τονίζουν την ανθρωποφαγική ανάγκη των τεράτων τους, μέσα από μια αιματοβαμμένη αλλά και καλαμπουρτζίδικη ατμόσφαιρα όπου κυριαρχούν τα ξεκοιλιασμένα σώματα και οι αποκεφαλισμοί.
