Νοέμβριος. Μια εβδομάδα ακριβώς πριν από άλλη μια επέτειο του Πολυτεχνείου. Μιας γιορτής και ενός συμβόλου τα σημαινόμενα του οποίου αλλάζουν και επανανοηματοδούνται ταχύτατα, ειδικά από την στιγμή που ξεκίνησε η κρίση και έπειτα. Οι αναφορές πολλές: Η Χούντα που δεν τελείωσε το ’73 –αλλά ούτε και το ’74. Η αυταρχική δημοκρατία που θυμίζει μέρες δικτατορίας. Μια νέα γενιά μαθητών που μετά από χρόνια σιωπηλού αναβρασμού καταφεύγει, όπως φαίνεται, στο πιο κλασικό εργαλείο πίεσης από το ’73 και έπειτα –τις καταλήψεις. Ζητώντας κάτι το διαφορετικό, αλλά διόλου ξεκάθαρο. Από την άλλη, τα παιδιά που ήταν δεκαπέντε ετών όταν δολοφονούνταν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος και που έζησαν στο πετσί τους την κατάρρευση κάθε βεβαιότητας της κοινωνίας μέσα στην οποία μεγάλωσε, είναι πλέον φοιτητές. Σε ένα πανεπιστήμιο που ρημάζει. Εικόνες από τις αντεγκλήσεις με τον πολύ πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών να φωνάζει αυταρχικά «έξω». Άρθρα που ποδοσφαιρικά σχεδόν επικροτούν (Φόρτσα Φορτσάκη!) και μια νέα δημοσκόπηση να δείχνει πως η πλειονότητα των πολιτών (79%) συμφωνεί με το μέτρο της νέας διοίκησης να ελέγχεται ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Ζούμε ένα «χάσμα γενεών» νέας κοπής; Ίσως. Βλέπουμε όμως και όλες τις παθογένειες του ελληνικού συστήματος μαζεμένες: την ασυδοσία αγκαλιά με τον αυταρχισμό, τις ατελείωτες μεταρρυθμίσεις που αναγγέλλονται και ποτέ δεν εφαρμόζονται, την παντελή αδυναμία συνεννόησης ανάμεσα στα εμπλεκόμενα μέρη. Κι εμείς να πασχίζουμε να αναλύσουμε άλλη μια νέα γενιά με παλιά εργαλεία.

Ο Κωστής Κορνέτης διδάσκει Σύγχρονη Ιστορία στο Κέντρο Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης

Τελευταία Νέα