Τον περασμένο Απρίλιο, με αφορμή το μακελειό στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, έγραφα σε αυτόν τον χώρο για την καλοσύνη των ανθρώπων. Υπάρχουν ασφαλώς οι μοχθηροί και οι διεστραμμένοι, οι κομπλεξικοί και οι στερημένοι, υπάρχουν αυτοί που επιχαίρουν με την καταστροφή, μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν εκείνοι που αφήνουν τη βολή τους και τρέχουν προς το μέρος της καταστροφής για να βοηθήσουν τα θύματα. Κι αυτό δεν έχει σχέση με τη θρησκεία, την πίστη ή το έθνος. Η συνεργασία είναι στη φύση του ανθρώπου. Αλλιώς, θα είχαμε αλληλοφαγωθεί εδώ και καιρό.

Ο Στιούαρτ Χέριτατζ, ένας δημοσιογράφος της Γκάρντιαν που γράφει συνήθως για τους πλούσιους και τους διάσημους, ζει στην κορυφή ενός λόφου κι έτσι δεν επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τις πλημμύρες που πλήττουν τις τελευταίες εβδομάδες τη Βρετανία. Η τρομερή θύελλα της περασμένης Τετάρτης, όμως, τον βρήκε στο τρένο ενώ επέστρεφε στο Λονδίνο. Ξαφνικά το τρένο σταμάτησε. Ενας κορμός είχε πέσει στη γραμμή. Καθώς περνά πολλές ώρες στο Διαδίκτυο, όπου η μοναδική αντίδραση σε οτιδήποτε συμβεί είναι η τυφλή οργή, το πρώτο που σκέφτηκε ήταν ότι ο κόσμος θα άρχιζε τις βλαστήμιες. Ο ένας θα έβριζε τον άλλον και όλοι μαζί το κράτος. Συνέβη το αντίθετο. Οπως έγραψε ο Χέριτατζ, το πρώτο μέλημα των επιβατών ήταν αν είχε κανείς οποιοδήποτε πρόβλημα. Είχαν όλοι κινητά για να τηλεφωνήσουν στους οικείους τους, μήπως χρειαζόταν κανείς φορτιστή; Κάθονταν όλοι αναπαυτικά, μήπως κάποιος κρύωνε να του δανείσουν ένα μπουφάν; Ο Γκάρι, ο οποίος περιέγραφε από τα μεγάφωνα τις δυσκολίες που συναντούσε ο απεγκλωβισμός τους, ήταν τόσο ζεστός και ειλικρινής που όλοι τον ερωτεύτηκαν. Μία φράση κυριαρχούσε, που συνήθως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κλισέ, αλλά αυτή τη φορά αποκτούσε όλο το νόημά της: «Stay safe», πρόσεχε.

Ανάλογες σκηνές αλληλεγγύης εκτυλίσσονταν σε όλη τη χώρα. Ενας γιατρός έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο χειρουργείο σε μια παμπ. Μια πομπή αγροτών μετέφερε με τρακτέρ βοήθεια στο Σόμερσετ. Εκατοντάδες εθελοντές γέμισαν δεκάδες χιλιάδες σάκους με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης.

Ο άνθρωπος δείχνει, λοιπόν, την καλή του πλευρά σε μια καταστροφή; Οχι μόνο. Η τελευταία έρευνα του ιδρύματος Demos διαψεύδει την εικόνα των νέων που καλλιεργεί η τηλεόραση. Οχι, το συναίσθημα που κυριαρχεί στη νέα γενιά δεν είναι ο κυνισμός και ο ωχαδερφισμός. Οι νέοι νοιάζονται για κοινωνικά θέματα, θέλουν να βοηθήσουν τους πιο ευάλωτους, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι σημαίνει φτώχεια γιατί και οι ίδιοι θα είναι για πρώτη φορά πιο φτωχοί από τους πατεράδες και τους παππούδες τους. Στην έρευνα, που δημοσιεύτηκε στους Σάντεϊ Τάιμς, κάποιος αναφέρθηκε σε μια νεαρή γνωστή του που «θέλει να προσφέρει τούρτες γενεθλίων σε όσους δεν μπορούν να έχουν τούρτες γενεθλίων».

Μπορεί να ακούγονται ρομαντικά όλα αυτά, αλλά στην πραγματικότητα είναι η μόνη μας ελπίδα.