Οι άστεγοι της Κεφαλονιάς: «Πρώτα να στυλωθούμε εμείς…»

Καθώς η τελευταία καραβιά με στρατιώτες και εθελοντές αναχωρούσε για το Αργοστόλι με σκοπό να επιστρέψει με το χάραμα, οι σεισμόπληκτοι του Ληξουρίου ετοιμάζονταν για μία ακόμη διανυκτέρευση στα αυτοκίνητά τους. Το λευκό Suzuki Swift του Σταύρου Βώρου χώρεσε αυτόν, τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους. Προτίμησαν να μείνουν εκεί, σταθμευμένοι έξω από το γήπεδο ποδοσφαίρου, παρά να κοιμηθούν στα αντίσκηνα του Στρατού που στήθηκαν πάνω στο νοτισμένο γρασίδι. Πίσω από τα θαμπά τζάμια τα παιδιά ζούσαν μια περιπέτεια. Η μητέρα τους όμως ακουγόταν πιο ανήσυχη. «Ο σεισμός της Δευτέρας ήταν πολύ δυνατός» είπε. «Σα να ήθελε να βγει κάτι από τη γη».

ΧΩΡΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ. Το σπίτι της Μαργετίνας Τιμοθεάτου δεν έχει υποστεί ζημιές. Είναι όμως απομονωμένο από τα υπόλοιπα, σε ένα ύψωμα στο χωριό Κουβαλάτα. Μαζί με τον σύζυγό της αποφάσισαν να μην κοιμηθούν εκεί μετά τον δεύτερο μεγάλο σεισμό που έπληξε την Κεφαλονιά. Δεν ήθελαν να αποκλειστούν σε περίπτωση που μια νέα ισχυρή δόνηση κατέστρεφε το οδικό δίκτυο. Τα παιδιά της δεν πηγαίνουν σχολείο, όπως και όλοι οι συνομήλικοί τους στο Ληξούρι, ενώ ο σύζυγός της δεν έχει πλέον πού να εργαστεί. Στο φανοποιείο όπου δουλεύει η στέγη κατέρρευσε από τον πρώτο μεγάλο σεισμό, στις 26 Ιανουαρίου. «Από τότε δεν έχουμε ανοίξει. Πήγαμε, μαζέψαμε τα μπάζα και ήμασταν έτοιμοι να πιάσουμε δουλειά τη Δευτέρα. Μας πρόλαβε όμως ο νέος σεισμός» λέει ο Σταύρος Βώρος.

Τα πάνω από 20 αντίσκηνα που έχει στήσει από τη Δευτέρα ο Στρατός στο γήπεδο ποδοσφαίρου φιλοξενούν λιγοστούς σεισμοπλήκτους. Δεν υπήρχε σε αρχική φάση η πρόβλεψη να τοποθετηθούν πάνω σε μουσαμά και για πάτωμα είχαν το γρασίδι του γηπέδου που μούσκεψε από τις συνεχείς βροχές. Οσοι αποφάσιζαν να περάσουν εκεί μέσα τη νύχτα χρησιμοποιούσαν ξαπλώστρες παραλίας που είχαν δοθεί στους σεισμόπληκτους αντί για κρεβάτια ή στρώματα. Ο Σπυράγγελος Αλιβιζάτος επέλεξε, όπως και ο Σταύρος Βώρος, το αυτοκίνητό του. Μπορεί να ήταν και ο πιο οργανωμένος σεισμόπληκτος στο καραβάνι των σταθμευμένων οχημάτων. Δεν είχε περιοριστεί στους φακούς. Είχε γεμίσει το πορτμπαγκάζ με προμήθειες και το πρωί έψηνε ελληνικό καφέ σε γκαζάκι. Εχει συμπληρώσει εννέα ημέρες έτσι. Το σπίτι του δεν έχει ρωγμές, αρκετά έπιπλα όμως έχουν σμπαραλιαστεί από τις δονήσεις. «Φοβούνται οι κόρες μου σε κάθε μετασεισμό, γι’ αυτό μένουμε στο αυτοκίνητο» λέει.

ΣΤΟ ΠΑΡΚΕ. Στο άλλο γήπεδο του Ληξουρίου, στο κλειστό γυμναστήριο, διανυκτέρευαν οι ηλικιωμένοι του χωριού και συγγενείς τους. Τριάντα έξι άνθρωποι μεταφέρθηκαν εκεί από το γηροκομείο, αφού το κτίριο που τους στέγαζε κρίθηκε ακατάλληλο. Οι κατάκοιτοι τοποθετήθηκαν στην αίθουσα με τα βάρη. Οι υπόλοιποι ξάπλωσαν στο παρκέ του γυμναστηρίου, αρκετοί από αυτούς πάνω στα μπλε στρώματα γυμναστικής που συγκεντρώθηκαν από τα γύρω σχολεία. Σε αυτά προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε και εμείς. Στο μοναδικό ξενοδοχείο του Ληξουρίου που είναι ανοιχτό δεν υπάρχει διαθέσιμο δωμάτιο. Εχει γεμίσει με γιατρούς, εθελοντές και φωτογράφους που έχουν φτάσει στο νησί.

Το κλειστό γυμναστήριο δεν είχε την υγρασία των αντίσκηνων, έπρεπε όμως να προσαρμοστείς στους θορύβους και στις διαρκείς δονήσεις του εδάφους. Από τις 9 το βράδυ μέχρι τα μεσάνυχτα είχαμε μετρήσει τουλάχιστον πέντε μετασεισμούς –τουλάχιστον αυτούς που καταλάβαμε. Μετά χάσαμε τον λογαριασμό. Οι μετασεισμοί συνεχίζονται ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Τους καταλαβαίνεις καλύτερα αν κάθεσαι παρά αν περπατάς. Αν ξαπλώνεις σε κρεβάτι παρά αν γέρνεις στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Στο κλειστό γυμναστήριο σε κάθε κούνημα –ειδικά σε ένα μακρόσυρτο βουητό στις 5 τα ξημερώματα –έτριζαν οι λαμαρίνες της οροφής. Οι περισσότεροι σεισμόπληκτοι δεν αντιδρούσαν. Ενας ηλικιωμένος είχε χώσει το στρώμα του κάτω από το τραπεζάκι της γραμματείας των αγώνων μπάσκετ για περισσότερη ασφάλεια. Αρκετοί είχαν επιλέξει να ξαγρυπνήσουν για δεύτερη νύχτα στη σειρά στις κερκίδες του γηπέδου.

Οι ντόπιοι γνωρίζουν ότι ζουν σε μια περιοχή που γεννά σεισμούς. Είναι ψύχραιμοι στις αντιδράσεις τους. Αλλά δεν κρύβουν και τον φόβο τους. «Ο πατέρας μου λέει ότι αυτός ο σεισμός που περάσαμε, ο τελευταίος, ήταν πιο δυνατός από εκείνον του 1953 που σάρωσε το νησί» λέει η Μαργετίνα Τιμοθεάτου. «Και εμείς, που ζούμε μέσα στους σεισμούς, τρομάξαμε». Επειτα από εκείνον τον μακρινό σεισμό, καθώς άρχισαν να ρέουν στο νησί τα χρήματα της κρατικής βοήθειας, ο πατέρας της, όπως και πολλοί συγχωριανοί του, βρήκαν την ευκαιρία για δουλειές. «Τότε άρχισε και πάλι η ανοικοδόμηση. Επιασε το μυστρί, μάζευε ξύλα, έχτισε αρκετά σπίτια» λέει.

Αναγέννηση της οικοδομής, αφού παύσει η μετασεισμική δραστηριότητα, βλέπει και ο Γιάννης Ζάβαλης, κάτοικος Ληξουρίου, που περιμένει χτίστες και μάστορες να εμφανιστούν με τον καιρό στο νησί ψάχνοντας μεροκάματα. Ανησυχεί όμως για την εξέλιξη της τουριστικής σεζόν. «Εδώ δουλεύουμε έξι μήνες το καλοκαίρι για να βγάλουμε και τον χειμώνα. Κάποια ξενοδοχεία έχουν ζημιές και δεν ξέρω πώς θα επηρεαστούν» λέει.

Για την ώρα πάντως οι ντόπιοι προσπαθούν να ξεδιαλύνουν τα βασικά: την προσωρινή στέγασή τους και την τροφή. Η Μαργετίνα Τιμοθεάτου σκέφτεται να επιστρέψει στο σπίτι της. Δεν ξέρει αν θα περάσει τη νύχτα εκεί ή και αν θα επιλέξει ξανά το αυτοκίνητο μαζί με την οικογένειά της. Την Τρίτη, μία ημέρα μετά τον δεύτερο μεγάλο σεισμό, είχε πάει εκεί για να συμμαζέψει. Το εγκατέλειψε τρέχοντας με τα παιδιά της όταν τους είπε γνωστός τους ότι θα γίνει σεισμός 7 ρίχτερ μέσα στο επόμενο 20λεπτο και πρέπει να εκκενωθεί η περιοχή. Η φήμη –άγνωστο ακόμη πώς –είχε κυκλοφορήσει σε όλο το Ληξούρι προκαλώντας πανικό. Εισαγγελέας έχει ζητήσει ήδη έρευνα για το περιστατικό. Για την κυρία Τιμοθεάτου σε πρώτη φάση η ίδια και οι υπόλοιποι κάτοικοι πρέπει να ξεπεράσουν τον φόβο. «Πρώτα πρέπει να στυλωθούμε εμείς» λέει.