Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αναλύσει κανείς το «διάγγελμα» του Χριστόδουλου Ξηρού. Ωστόσο ο πιο ενδιαφέρων είναι με μία –απροσδόκητη ίσως –αναφορά στον Γιώργο Σεφέρη: «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας».

Πάνε οι εποχές που οι προκηρύξεις της 17Ν έβγαιναν από γραφομηχανή. Τώρα που το τζίνι ξαναβγήκε από το μπουκάλι ο Ξηρός έφτιαξε το δικό του (τηλε)«παράθυρο» με Τσε, Βελουχιώτη και Κολοκοτρώνη. Ωστόσο, εκεί που κάποτε χύνονταν ποταμοί μελάνης για να αναλυθεί κάθε leitmotiv των κειμένων της οργάνωσης –ενώ διάφοροι εξπέρ των υπηρεσιών αναζητούσαν εκφραστικές νόρμες, ένα είδος αποτυπώματος που αναζητούσαν στα δημόσια κείμενα διαφόρων του αντιεξουσιαστικού χώρου μπας και βρουν τον συγγραφέα –τώρα δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ.

Στην πραγματικότητα, ο Ξηρός είναι mainstream. Δεν λέει τίποτε που δεν έχει διατυπωθεί από πολιτικές δυνάμεις εντός ή εκτός Βουλής, εκ δεξιών ή εξ αριστερών των κομμάτων που αντιστρατεύονται την εκάστοτε κυβέρνηση από το 2010. Ακόμη και η ατάκα για τα γουναράδικα έχει ήδη ακουστεί στη Βουλή. Ακόμη και οι δημοσιογράφοι έχουν δεχθεί αναρίθμητες προσωπικές επιθέσεις, συχνά με απειλητικά υπονοούμενα (αν και αυτά είναι του στυλ «ερχόμαστε στην εξουσία και θα δείτε…»)

Τίποτε το νέο, τίποτε το πολιτικώς πρωτότυπο. Μέσα στην αντιμνημονιακή ακρότητα –εντός και εκτός Βουλής –ο Ξηρός εκφράζεται σχεδόν συμβατικά. Μόνο το παρελθόν του, η θητεία στη 17Ν, τον διαχωρίζει από όλους τους άλλους. Η συλλογιστική και η ρητορική είναι ίδιες.

Αυτό εξηγεί, βέβαια, την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον οι άνθρωποι είδαν στον καθρέφτη και έχουν ανακλαστικά. Οταν όμως καλλιεργείς μια λογική μισαλλοδοξίας, όταν απαξιώνεις τον πολιτικό σου αντίπαλο αρνούμενος ότι μπορεί να έχει άλλες πεποιθήσεις κι αφήνεις βουλευτές σου να μιλάνε για κατοχικές κυβερνήσεις και άλλα φραστικά άνθη του κακού –ε, τότε, πώς το μαζεύεις μετά; Μάλλον δεν μαζεύεται.

Δεν ζητάει κανείς συναίνεση από την αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά τα ίδια πράγματα θα μπορούσαν να ειπωθούν με άλλον τρόπο. Σε πολλές χώρες γίνεται αντιπολίτευση. Αυτή δεν παίρνει αναγκαστικά τα χαρακτηριστικά της ακρότητας και μιας διχαστικής διάθεσης που θυμίζει τις πιο μελανές στιγμές μιας Ελλάδας που έχει έφεση στους πάσης φύσεως εμφυλίους. Εκτός αν πρόκειται για νέα, ελαφρώς ανιστόρητα, στελέχη που, καθότι ποδοσφαιρόφιλοι, το τραβάνε λίγο παραπάνω με όρους κερκίδας…

Ο Μακ Λιούαν έλεγε ότι «το μέσο είναι το μήνυμα». Σωστά. Εν προκειμένω, λοιπόν, ο Ξηρός είναι το μήνυμα –όχι αυτά που λέει.

Τελευταία Νέα