Η Μπάρμπαρα Σπινέλι μού ήταν πάντα ιδιαίτερα συμπαθής. Αριστη γνώστρια των κλασικών, ένθερμη ευρωπαΐστρια και εξαιρετική πένα, η κόρη του Αλτιέρο Σπινέλι έγραφε πάντα ενδιαφέροντα και παρεμβατικά κείμενα πρώτα στη «Στάμπα», και στη συνέχεια στη «Ρεπούμπλικα». Πρέπει να την έχω επικαλεστεί σε αυτή τη στήλη δεκάδες φορές. Και πάντοτε ήθελα να τη γνωρίσω, μόνο και μόνο για να την ευχαριστήσω για τα ερεθίσματα που μου πρόσφερε.

Ωσπου άρχισε να υποστηρίζει τον Μπέπε Γκρίλο. Το Κίνημα των Πέντε Αστέρων αποτελούσε γι’ αυτήν μια ριζοσπαστική καινοτομία στην ιταλική πολιτική ζωή, ένα κίνημα «υγιές κι ελπιδοφόρο» όπως θα το χαρακτήριζε αργότερα και ο Αλέξης Τσίπρας. Οταν πρωτοεμφανίστηκε, μπορεί πράγματι να έδινε αυτή την εντύπωση (αν και τα πολλά «Vaffanculo» ήταν πάντα αντιαισθητικά και η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών ανέκαθεν επικίνδυνη). Σιγά σιγά όμως φάνηκε πως όχι μόνο δεν ήταν μια πρωτοβουλία πολιτών, όπως ισχυρίζονταν οι υποστηρικτές του, αλλά αντίθετα χαρακτηριζόταν από έναν αυταρχικό συγκεντρωτισμό με κρυπτοφασιστικά χαρακτηριστικά. Οποιος διαφωνούσε με τον αρχηγό, είτε διαγραφόταν είτε «έμπαινε τιμωρία». Κι ύστερα ήρθαν οι επιθέσεις του Γκρίλο εναντίον των μεταναστών, η απαίτησή του να προσαχθεί σε δίκη ο πρόεδρος Ναπολιτάνο επειδή ζήτησε την αποσυμφόρηση των φυλακών, η δημόσια αποκήρυξη δύο γερουσιαστών του κόμματός του επειδή ζήτησαν να πάψει να θεωρείται έγκλημα η παράτυπη μετανάστευση. Κάπως έτσι έφτασε να πει η Μαρίν Λεπέν ότι είναι ένα είδος εκπροσώπου του Γκρίλο στη Γαλλία… Αλλά η Σπινέλι συνέχισε να τον υποστηρίζει. «Ο Μπέπε Γκρίλο λέει σωστά πράγματα, που κανείς εθνικιστής δεν θα έλεγε», έγραφε τις προάλλες, επιμένοντας ότι ο «γκριλίσμο» πρέπει να δοκιμαστεί σε κυβερνητικά καθήκοντα. «Είναι κρίμα που η φίλη μου η Μπάρμπαρα γράφει τέτοια πράγματα», απάντησε ο βετεράνος δημοσιογράφος και ιδρυτής της «Ρεπούμπλικα» Εουτζένιο Σκάλφαρι, «προτιμώ να τα σβήσω από τη μνήμη μου και να θυμάμαι τα παλιά της κείμενα».

Α, την ίδια περίπου εποχή που ανακάλυψε τον Γκρίλο, η Σπινέλι άρχισε να γράφει ύμνους και για τον Τσίπρα. Τυχαίο; Καθόλου. Κατηγορώντας την «κλασική Αριστερά» της Ελλάδας ότι έχει υιοθετήσει από τη δεκαετία του ’90 τα «νεοφιλελεύθερα δόγματα» (δηλαδή;), η αρθρογράφος σημείωσε στις 6 Νοεμβρίου ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του Κινήματος των Πέντε Αστέρων λένε τα ίδια πράγματα (αν και ο δεύτερος με πιο χαώδη τρόπο). Και οι δύο θέλουν μια «άλλη Ευρώπη, που να μην ξεχνά την κραυγή των φτωχών». Μα το ίδιο δεν ζητούν και οι Σοσιαλδημοκράτες του Σουλτς, οι Πράσινοι του Κον-Μπεντίτ, και οι Φιλελεύθεροι του Φέρχοφστατ;

Στο πρώτο μέρος της συνέντευξής της στην «Αυγή», που δημοσιεύτηκε προχθές, δεν υπάρχει περιέργως καμιά αναφορά στον Μπέπε Γκρίλο. Η ιταλίδα αρθρογράφος εναποθέτει όλες τις ελπίδες της σε ένα «ψηφοδέλτιο του Νότου» με επικεφαλής τον Τσίπρα. Και ο Μπέπε; Vaffanculo?

Τελευταία Νέα