ΤΙ είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον; Η Βουλή του Σαββάτου ή το ΠαΣοΚ της Κυριακής; Η Κεντρική Επιτροπή –ως προς τον προγραμματισμό, το παρασκήνιο, τις επιστολές και τα «στησίματα» –υπενθύμισε ότι ήταν τα μεγάλα κόμματα της Μεταπολίτευσης και, κυρίως το ΠαΣοΚ, που παρήγαγαν τις πιο ενδιαφέρουσες πολιτικές μάχες. Εστω και συρρικνωμένο στο 5%, έστω και ως κόμμα στελεχών και όχι οπαδών ή μαζικής αναφοράς, το κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο διεκδίκησης μεταξύ διαφορετικών ομάδων αλλά και έπαθλο ποικίλων φιλοδοξιών. Ειδικά σε ό,τι αφορά την τελευταία παρατήρηση, τα εσωκομματικά του ΠαΣοΚ αποτελούν πάντοτε αστυνομικό μυθιστόρημα –εν προκειμένω κάτι σαν το «Δέκα μικροί νέγροι» της Αγκάθα Κρίστι. Αν και για έξι – οκτώ επίδοξους αρχηγούς πρόκειται επί της ουσίας.

Σκανδαλίδης και –γιατί όχι; –Σηφουνάκης. Σαχινίδης και Μωραΐτης. Χρυσοχοΐδης και πόσοι άλλοι ακόμη δεν βλέπουν στον καθρέφτη τους τον επόμενο αρχηγό ενώ ξυρίζονται το πρωί. Με εξαίρεση, άλλωστε, τον νεαρό γραμματέα Νίκο Ανδρουλάκη, κανείς δεν είναι γενειοφόρος. Πίσω από τον ακήρυχτο πόλεμο βενιζελικών και παπανδρεϊκών, κάτω από τον καβγά για τους πλειστηριασμούς και τον φόρο ακινήτων, πάνω από τις διαφωνίες για τη μελλοντική στρατηγική ενός κόμματος που, μόνο του ή με παρέα, έχει σηκώσει όλο το βάρος του δημοσιονομικού εξορθολογισμού της χώρας από το 2009 –ε, λοιπόν πέρα από όλα αυτά εντοπίζεται το βασικό ένστικτο της πολιτικής. Δηλαδή η αρχηγική παρόρμηση. Με απλά λόγια, εκτός από όλα τα άλλα, ο Βενιζέλος έχει και τις ίντριγκες των πασόκων και μάλιστα όλων πλέον των γενεών αφού το παιχνίδι έχει ανοίξει.

Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ το ξέρει. Και κατά βάση το βαριέται. Ο Βενιζέλος ενσαρκώνει, άλλωστε, μια νέα κατηγορία αρχηγών της ελληνικής πολιτικής, αυτών που δεν απολαμβάνουν την εξουσία τους. Αυτή συνεπάγεται περισσότερους μπελάδες, πολύ περισσότερες προσωπικές επιθέσεις και πολύ μεγαλύτερη ψυχική φθορά από ό,τι συνήθως. Συγχρόνως, κάθε αρχηγία αντιμετωπίζει το μεγάλο πρόβλημα της συνοχής κομμάτων που, είτε μεγαλύτερα είναι είτε μικρότερα είναι, εμφανίζουν όλο και περισσότερο την εικόνα στρατών ατάκτων. Η απειθαρχία σε κρίσιμες ψηφοφορίες συνεπάγεται διαγραφή. Αλλά η σιδηρά επιβολή ανήκει στο παρελθόν. Και οι διαγραφέντες μπορούν και να ξαναμπούν στο μαντρί εφόσον το θέλουν και το βοηθάει η συγκυρία.

Τα πόδια λοιπόν πίσω από την κουρτίνα της Κεντρικής Επιτροπής ανήκουν σε επίδοξους σφετεριστές, ενώ η ίντριγκα των τελευταίων ημερών και εβδομάδων είναι και πόλεμος νεύρων αλλά και δοκιμή για το πού μπορούν να φτάσουν τα πράγματα. Το ενδιαφέροντα, πάντως, στοιχεία είναι δύο: πρώτον, οι ενδιαφερόμενοι για την καρέκλα του Βενιζέλου δεν μπορούν να μιλήσουν μεταξύ τους ανά δυο, πόσο μάλλον ανά τρεις, κάτι που θα συνιστούσε συνωμοσία. Δηλαδή είναι μοναχικοί καβαλάρηδες. Δεύτερον, μπορεί να μην μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, σε ένα πράγμα όμως συμφωνούν όλοι, έστω και ερχόμενοι από διαφορετικές πλευρές. Οτι είναι εναντίον της πρωτοβουλίας των 58. Την αισθάνονται ως απειλή κι είναι αυτό που δημιούργησε κινητικότητα ή έκανε κάποιους να κινηθούν ως επισπεύδοντες στο θέμα της Κεντρικής Επιτροπής. Είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα διαπίστωση σε ό,τι αφορά το ΠαΣοΚ στο φινάλε της χρονιάς.

Τελευταία Νέα