«Ο Λόρενς της Αραβίας» (1962). Γιατί και μόνο εδώ να τον είχαμε δει, θα είχε κερδίσει την αθανασία. Το έπος του Ντέιβιντ Λιν μάς σύστησε όχι μόνο τον «Λόρενς» αλλά και έναν σπουδαίο πρωταγωνιστή.
«Χαρέμι για δύο» (1965). Δίπλα στους Πίτερ Σέλερς και Γούντι Αλεν,ο Πίτερ Ο’Τουλ παραδέχεται πως«το να πεθαίνεις στο σινεμά είναιπιο εύκολο από την κωμωδία».

«Αντίο κύριε Τσιπς» (1969). Στο Λονδίνο του 1870, ο ηλικιωμένος αναπολεί τα χρόνια του στο σχολείο αρρένων του Μπρούφιλντ, όπου και τώρα είναι διευθυντής. Μαζί με τον Ο’Τουλ αναπολούμε κι εμείς μια ζωή που δεν ζήσαμε.
«Ο τελευταίος Αυτοκράτορας» (1987). Ο βρετανός διδάσκαλος του Τελευταίου Αυτοκράτορα της Κίνας, είναι το σημείο όπου ακουμπά ο ανθρωπισμός ολόκληρου του φιλμ. Χωρίς τον Ο’Τουλ δεν θα υπήρχε ταινία.

«Venus» (2006). Ωριμος άνδρας, χτυπημένος από καρκίνο, ερωτεύεται. Η Ακαδημία αρνήθηκε για άλλη μια φορά να τιμήσει τον Ο’Τουλ που κέρδισε μια τελευταία υποψηφιότητα. Του είχε αποδοθεί βέβαια ένα βραβείο για την «προσφορά» του, αλλά…