«Η ζωή της Αντέλ». Ελάτε, το ‘χετε νιώσει κι εσείς. Εκείνο τον κόμπο στον λαιμό. Το σφίξιμο στο στομάχι. Και την αναγκαιότητα του να εκφράσεις αυτό που έχεις μόλις ανακαλύψει: το σώμα σου και την ανάγκη του να ενωθεί μ’ ένα άλλο. Αραγε τι θα γραφόταν αν η «Ζωή της Αντέλ» («προπαγάνδα του λεσβιακού έρωτα», σύμφωνα με κάποια έντυπα) αφορούσε ένα αγόρι κι ένα κορίτσι και κατά τ’ άλλα ήταν στημένη ως έχει; Πόσο «προβοκατόρικη» θα την έβρισκαν ακόμη κι αυτοί που δηλώνουν οπαδοί της;
Γιατί μπορεί η βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα ταινία του Αμπντελατίφ Κεσίς να ενδιαφέρεται και για τη διαφορετικότητα που προκύπτει από τον ομοφυλοφιλικό έρωτα της Αντέλ Εξαρχοπουλός για τη Λεά Σεϊντού, αλλά περισσότερο απ’ όλα επιζητεί να καταγράψει το σκίρτημα του πρώτου έρωτα, μα και την οδύνη που περιμένει στο τέλος του.
Με μια κινηματογράφηση που σε γραπώνει με ορμή σχεδόν κασσαβετική: Στόματα που αγωνιούν πριν από το πρώτο φιλί και σώματα γυμνά που σπαρταρούν από την ηδονή απεικονίζονται σε πλάνα ασφυκτικά κοντινά. Η δε ερωτική συνεύρεσή τους, που βαστά περίπου δέκα λεπτά, είναι άκρως αποκαλυπτική – σε σάρκα, όχι όμως και σε ειλικρίνεια, και εδώ υπάρχει ένα θέμα.
Κακά τα ψέματα, το όλο στήσιμο είναι μεν γνώριμο στους ετεροφυλόφιλους θεατές (έτσι έχουν δει να το κάνουν και στις προορισμένες γι’ αυτούς λεσβιακές ερωτικές ταινίες), «κόβει» όμως κάτι απο τον αβίαστο – έως και τρυφερό – ρεαλισμό του υπέροχου πρώτου μέρους. Αν και η αλήθεια είναι πως το κακό είναι μικρό. Γιατί στην αβάσταχτα επώδυνη τελική πράξη, η κάμερα αποτυπώνει όλο τον παραλογισμό του μονόπλευρου πάθους, του πάθους που σε παρασέρνει στη δίνη ενός έρωτα χωρίς ελπίδα.
Η δε ερμηνεία της Αντέλ Εξαρχοπουλός αγγίζει επίπεδα αμεσότητας που σπάνια συναντάμε πλέον στο ευρωπαϊκό σινεμά (αχ και να ‘ταν στα ντουζένια του ο Ζουλάφσκι, τι ταινία θα έστηνε πάνω της!) και το βλέμμα της δεν μπορεί να σε οδηγήσει πουθενά αλλού, παρά μόνο εκεί: Στην ανάμνηση του πρώτου Τέλους. Που δύσκολα χωνεύεται, και ποτέ δεν ξεπερνιέται.
Βαθμοί: 8
> Οι άλλες ταινίες
«Σλάι» και «Αρνι» μαζί
«Σχέδιο απόδρασης». Δραπέτης κατ’ επάγγελμα παγιδεύεται σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας, αποφασίζει όμως να το σκάσει παρέα με τον πιο «σκληρό» της πτέρυγας και με αυτή την αφορμή ο Σιλβέστερ Σταλόνε και ο Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ συμπρωταγωνιστούν σε μια στ’ αλήθεια ψυχαγωγική περιπέτεια, πολύ καλύτερη απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς.Σημειώστε την παρουσία του Τζιμ Καβίζελ σε ρόλο αρχικακού: πόσο σαρδόνια ειρωνικό να τοποθετείς σ’ έναν τέτοιο ρόλο τον… Χριστό (αυτόν ενσάρκωσε ο Καβίζελ στα κατά Μελ Γκίμπσον «Πάθη»).
Βαθμοί: 5
Μεγάλοι εξερευνητές
«Κον-Τίκι». Το 1947, ο νορβηγός εξερευνητής Θορ Χέγερνταλ διήνυσε (μαζί με μια ομάδα εξίσου γενναίων ανδρών) 4.300 ναυτικά μίλια στον Ειρηνικό Ωκεανό πάνω σε μια ξύλινη σχεδία ταξιδεύοντας από το Περού στην Πολυνησία.
Η εντυπωσιακή σε μέγεθος νορβηγική αυτή παραγωγήκαταγράφει το ηρωικό του ταξίδι, σε μια δραματική περιπέτεια από αυτές που βλέπεις με ενδιαφέρον και στο ημίωρο επάνω τις έχεις ξεχάσει. Θέαμα εύπεπτο, ζυγισμένο, ανώδυνο, στερούμενο προσωπικότητας. Μαθαίνεις όμως πέντε πράγματα.
Βαθμοί: 4
Κουρασμένα αστεία
«Machete: Η επιστροφή». Ο Μασέτε προσλαμβάνεται από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ προκειμένου να εξολοθρεύσει έναν μεξικανό μισότρελο επαναστάτη – ουσιαστικά, το πιόνι ενός εμπόρου όπλων, τον οποίο ενσαρκώνει ο Μελ Γκίμπσον. Ο τελευταίος είναι μάλλον ο μόνος λόγος για να δει κανείς αυτό το φιλμ, που μοιάζει με ξεχειλωμένο ανέκδοτο το οποίο επαναλαμβάνεται βαριεστημένα. Γελάς πού και πού, δε λέω – σκίζει και το cameo της Lady Gaga. Ε, φτάνουν αυτά;
Βαθμοί: 3
Ακίνδυνος τρόμος
«Παγιδευμένη ψυχή: Κεφάλαιο 2». Μετά τα σκοτεινά συμβάντα του προηγούμενου φιλμ, ο κυριευμένος από δαιμόνια σύζυγος της Ρενέ Λάμπερτ απειλεί τη ζωή των τέκνων τους στο απογοητευτικό αυτό σίκουελ. Απογοητευτικό και γιατί το πρώτο φιλμ ήταν ιδιαίτερα λειτουργικό, και γιατί το σενάριο εδώ μοιάζει ανέμπνευστο κολάζ χιλιοφορεμένων ιδεών. Κρίμα.
Βαθμοί: 2
Προβάλλονται επίσης
Στο γαλλικό «Οι μάγοι της μπάλας» ένας ξεπεσμένος θρύλος του ποδοσφαίρου αναλαμβάνει να προπονήσει μια ομάδα που έχει πέσει στην αφάνεια και αποτελείται από μια εντεκάδα χαμένων κορμιών – σκηνοθετεί ο Ολιβιέ Νταχάν. Ενώ οι Ζακ Εφρον και Ελίζαμπεθ Ολσεν πρωταγωνιστούν στα «Βέλη του έρωτα» όπου τριαντάχρονος ερωτεύεται 19χρονη φοιτήτρια (δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή).
