Στα χρόνια της ακμής της ΔΕΘ, όταν η πανεπιστημιούπολη ήταν ακόμη «μικρή», ο φοιτητόκοσμος περιχαράκωνε τον δικό του χώρο διασκέδασης –κυρίως ταβέρνες, άντε και με καμιά κιθαρούλα –στην περί το Πανεπιστήμιο περιοχή. Αλλά και στην ιστορική Δόμνα της Πάνω Πόλης. Στην μπουάτ Λιόγερμα στην οδό Λώρη Μαργαρίτη (με το Νέο Κύμα και κυρίως την Αρλέτα εν δράσει) και στον κοντινό Δον Κιχώτη. Ή στις πιο «κουλτουριάρικες» Σαράντα Εκκλησιές, όπου το σινεμά Αίας έπαιζε ακόμη και πρωτοποριακές ταινίες των Γκοντάρ και Γουόρχολ ή Αντονιόνι και Φασμπίντερ.

Την ίδια ώρα, τα κέντρα κοντά στην παραλία, στην περιοχή Νέας Κρήνης η Χαβάη και η Ρέμβη ή το Λουξεμβούργο στην οδό Ανθέων, φιλοξενούσαν –όπως και ο Κρικέλας αργότερα –μέλη των αθηναϊκών θιάσων. Στις ημέρες της ΔΕΘ όλο και κάποιοι από τους ηθοποιούς άφηναν το τραπέζι τους για να προσφέρουν στους θαμώνες (ντυμένους με τα καλά τους, με σατέν μεταξωτά και ακριβά λινά) κάποιο σκετσάκι από την παράσταση που μόλις είχαν παίξει. Και την οποία από νωρίς, στους κεντρικούς δρόμους, είχαν διαφημίσει τα μεγάφωνα κάποιου αυτοκινήτου (ναι, γινόταν και στη Θεσσαλονίκη αυτό, έως το ’80).

Τα μεταξωτά φορέματα και τα ακριβά κοστούμια έδιναν κι έπαιρναν στον χώρο που αργότερα γνώρισε ροκ άγριες νύχτες, το Παλέ Ντε Σπορ (για το Φεστιβάλ Τραγουδιού), αλλά και στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών (για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου). Οπου το 1966 βρέθηκε η περίφημη τότε Μπάντα του Εκτου Αμερικανού Στόλου (θυμόμαστε και τα «Κόκκινα φανάρια» με άξονα την Τρούμπα του Πειραιά και τον Στόλο;). Αργότερα ο Σαρλ Αζναβούρ, ο Τζόνι Χάλιντεϊ με την αγαπημένη του Σιλβί Βαρντάν, ο Αλμπάνο με τη δική του αγαπημένη Ρομίνα Πάουερ, η Πάτι Πράβο της «Μπάμπολα», ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης μαζί με τη Βίκυ Μοσχολιού σε μια μεγάλη λαϊκή συναυλία για τη Σοφία Βέμπο, ο Ντέμης Ρούσσος (τουλάχιστον τρεις φορές!) και τα «παιδιά» του γιουροβιζιονικού «Μαθήματος σολφέζ» (Ντο φα φα φα), Ρόμπερτ Ουίλιαμς, Μπέσυ Αργυράκη, Πασχάλης, Μαριάννα Τόλη.

Το 1969, στα χρόνια που θεωρούνταν μεγάλη ντίβα της Ευρώπης, η Αιγυπτιώτισσα με τις ελληνικές ρίζες Δαλιδά εμφανίστηκε στο θέατρο της ΕΜΣ παρέα με τη μικρή Βίκυ Λέανδρος που ήδη είχε κάνει, ως 14χρονη, αίσθηση στη Γιουροβίζιον με το «L’ amour est bleu». Οσοι τότε σχολίασαν «τι θέλει η ντίβα με τη μικρή», δεν ντράπηκαν στη συνέχεια να αποθεώσουν την Πειραιώτισσα Βασιλική Παπαθανασίου και μετέπειτα βαρόνη Φον Ρουφίν στο ιστορικό –γιουροβιζιονικό –σουξέ της «Apres toi».

Οι ευρωπαίοι μουσικοί που έδιναν το «παρών» στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης λανσάριζαν εκείνη την εποχή πανελλήνια μόδα με τα τραγούδια τους. Κάπως έτσι έγιναν αγαπημένοι της τότε ελληνικής νιότης ο Χάλιντεϊ ή ο Αλμπάνο και μόδα η γαλλική ποπ και τα ιταλικά καντσόνε.

Τον Σεπτέμβριο του 1957, το δημοφιλές περίπτερο της Νεστλέ προσέφερε ένα σοκολατούχο ρόφημα – δείγμα στους μικρούς επισκέπτες, που είχε χτυπηθεί σε σέικερ και το ονόμαζαν «φραπέ» (από τα γαλλικά). Ο εκθέτης του έλληνα αντιπροσώπου Δημήτρης Βακόνδιος σκέφτηκε να δοκιμάσει στο ίδιο σέικερ τον στιγμιαίο νεσκαφέ, που μέχρι τότε έπιναν διαλυμένο σε ζεστό νερό για να αντέχουν τις ατέλειωτες ώρες ορθοστασίας και παροχής πληροφοριών στο κοινό. Ο αφρός από τον χτυπημένο καφέ λέρωσε, λέει ο μύθος, το πουκάμισό του, όμως γέννησε τον διαδεδομένο σήμερα, ελληνικής σύλληψης φραπέ! Που από τους διαδρόμους της έκθεσης άρχισε την πανελλήνια «καριέρα» του.

Είχαν περάσει έξι χρόνια από την ημέρα που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σηματοδοτούσε με διάγγελμά του την πρώτη εκπομπή σε κλειστό κύκλωμα από το περίπτερο της ΔΕΗ (που εξέπεμψε και το πρώτο σήμα), προς τις τριάντα – σαράντα οθόνες μέσα στη Διεθνή Εκθεση. Εγκαινιάζοντας ουσιαστικά, προ δημόσιας εκπομπής, την ελληνική τηλεόραση. Αν και στο 1956 τοποθετείται η τηλεοπτική πρεμιέρα κλειστού κυκλώματος, στο αμερικανικό περίπτερο της ΔΕΘ.

«Για δυο εβδομάδες η Θεσσαλονίκη ζούσε σε άλλους ρυθμούς», καταλήγει ο «παλιός» της έκθεσης, Λάζαρος Ζεϊμπέκογλου. «Πάνε πια εκείνες οι ημέρες, οι «παγκόσμιες». Σήμερα ψάχνεις τον ξένο επισκέπτη με το φανάρι».

Αλλάζουν οι εποχές. Σβήνουν τα βεγγαλικά και τα φλας. Καταλαγιάζει η χρυσόσκονη. Η μαύρη μπίρα βρίσκεται πλέον στα ράφια των σουπερμάρκετ. Το «μαγικό χέρι» μεταποιήθηκε σε φορολογικό εργαλείο. Και η Αλίκη δεν μένει πια εδώ…