Μέχρι τώρα, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αρνούνταν να εμπλακούν αποφασιστικά στη Συρία για τρεις λόγους. Πρώτον, επειδή η Κίνα και η Ρωσία διαθέτουν δικαίωμα βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας και αν η Δύση επενέβαινε χωρίς σχετική απόφαση θα παραβίαζε τη διεθνή νομιμότητα.

Δεύτερον, οι Δυτικοί φοβούνταν ότι θα εμπλέκονταν σε έναν πραγματικό πόλεμο, καθώς η αντιπαράθεση με την ισχυρή αεροπορία του Ασαντ δεν θα ήταν, όπως στη Λιβύη, ένα απλό στρατιωτικό μπρα-ντε-φερ με περιορισμένους, αν όχι μηδενικούς κινδύνους.

Τρίτον, γιατί όταν επεμβαίνεις σε μια χώρα, γίνεσαι υπεύθυνος και για την τύχη της. Οταν ανατραπεί το καθεστώς της Δαμασκού θα είναι δύσκολο να επαναπροσδιοριστούν και να σταθεροποιηθούν οι ισορροπίες ανάμεσα στις διάφορες κοινότητες. Οι Δυτικοί τα ξέρουν τώρα όλα αυτά, αλλά προτιμούν την αβεβαιότητα από τρεις άλλους κινδύνους. Να αποκτήσει η Αλ Κάιντα την πολιτική νομιμότητα που έχει χάσει παντού αλλού. Να πιστέψει το Ιράν ότι οι Δυτικοί μπορούν να δεχθούν τα πάντα, ακόμη και τα χημικά αέρια, προκειμένου να μην παρέμβουν στρατιωτικά. Και να θεωρήσει ο Πούτιν ότι μπορεί να προκαλεί παράλυση στο Συμβούλιο Ασφαλείας μόνο και μόνο επειδή η πτώση ενός ακόμη άραβα δικτάτορα μπορεί να ενθαρρύνει τη δική του αντιπολίτευση.

Τελευταία Νέα