Από το Χαμόγελο στο Εμπορικό Ναυτικό

Γεννημένος το 1991 στην Ιεράπετρα, είδε στο πρώτο μισό της ζωής του τα πράγματα να του έρχονται κάθε άλλο παρά βολικά. Μόλις στα 10 του, τον Σεπτέμβριο του 2001, η εισαγγελική εντολή δεν του άφηνε περιθώρια επιλογής: τον υποχρέωνε να εγκατασταθεί στο σπίτι του Χαμόγελου του Παιδιού στην Κέρκυρα, όπως και τον ετεροθαλή –από διαφορετικό πατέρα –αδελφό του, τον Σωτήρη, 23 ετών σήμερα.

Η μητέρα τους έκανε άλλο ένα παιδί, και αυτό με άλλον πατέρα, δεν μπορούσε ωστόσο να το μεγαλώσει και το έδωσε για υιοθεσία πριν από 19 χρόνια. Με τη σειρά του, ο πατέρας του Γιώργου έκανε άλλα τρία παιδιά, ηλικίας πλέον 17, 30 και 32 ετών, με άλλες δύο γυναίκες. «Συνέτρεχαν τότε διάφοροι λόγοι για τους οποίους έπρεπε να πάμε στο Χαμόγελο. Ο βασικός όμως είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ πατέρας για εμάς. Κάποια στιγμή πέθανε και η μητέρα μας, οπότε δεν είχαμε κάπου αλλού να πάμε…», θυμάται σήμερα, χωρίς να θέλει να πάει περισσότερο πίσω στο παιδικό παρελθόν του.

ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ. Ωστόσο, ο Γιώργος Φατνασή μιλάει άνετα για τη ζωή του στο νέο σπίτι του, όπου έμεινε μέχρι και το 2009. Θυμάται ακόμα τις πρώτες στιγμές του σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον σε σχέση με ό,τι είχε συνηθίσει. «Αρχικά ήταν περισσότερο περίεργη η αίσθηση μες στο σπίτι αυτό. Εννοώ ότι παρότι είχα καταλάβει τι μου συνέβαινε, κάποιες φορές το αμφισβητούσα, έλεγα ότι είναι μάλλον κάποιο όνειρο και πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσω. Πάντως λίγες ημέρες αργότερα, όταν ξεκίνησε το σχολείο και έκανα νέες παρέες, προσαρμόστηκα, οπότε με τον καιρό αυτό το συναίσθημα άρχισε όχι να χάνεται, αλλά να ξεχνιέται». Μπορούσε πλέον να κάνει και άλλα πράγματα, που έκαναν τα παιδιά της ηλικίας του. Να παίζει κρυφτό και κυνηγητό, να πηγαίνει και στα ζώα που είχαν στο σπίτι, οπότε η ημέρα του «περνούσε δημιουργικά».

«Δεν μου έμενε χρόνος να σκέφτομαι και πολύ τι και γιατί μου είχε συμβεί πιο πριν. Ισως μόνον κάποιες φορές που έπεφτα για ύπνο. Αλλά και πάλι, μετά κοιμόμουν και το ξεχνούσα…», λέει σήμερα.

Στα επόμενα χρόνια, όσο μεγάλωνε, δενόταν όλο και πιο πολύ με τους ανθρώπους του Χαμόγελου και τα άλλα –καμιά εικοσιπενταριά –παιδιά με τα οποία συμβίωνε. «Εν τέλει, το Χαμόγελο είναι ένα κομμάτι της ζωής μου πολύ σημαντικό. Και νομίζω πως αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος, το ότι έζησα εκεί είναι κάτι που δεν θα ήθελα να το αλλάξω. Θα μπορούσα να πω ότι είχε και τα καλά και τα κακά της η διαβίωσή μου αυτή, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε σπίτι. Αλλά στην πραγματικότητα, πάντα αυτό που έπαιρνα στο σπίτι αυτό ήταν αγάπη και προσοχή. Χωρίς να με κακομαθαίνουν όσοι με φρόντιζαν, είχα όλα όσα θα ήθελε ένα παιδί, από φροντιστήρια μέχρι διακοπές. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που να το στερήθηκα…», αναγνωρίζει.

Ενα σπίτι, πάντως, με δύο γονείς δεν το κρύβει ότι το σκεφτόταν κατά καιρούς. Αλλά κι αυτό, πάλι, μόνο όταν ένιωθε πεσμένος ψυχολογικά, «συχνά για διάφορους, άσχετους λόγους», όπως λέει. «Ολα τα συναισθήματα που θέλει και πρέπει να νιώθει ένα παιδί από και προς αυτούς που το προστατεύουν και το μεγαλώνουν, εγώ τα ένιωσα. Και ήταν πραγματικά!», ξεκαθαρίζει…

Σήμερα, οι άνθρωποι του Χαμόγελου του Παιδιού που τον ανέθρεψαν έχουν να λένε τα καλύτερα και καμαρώνουν για τον επίδοξο πλοίαρχό τους. «Φαινόταν ότι έβγαζε και έδινε και αυτός την αγάπη που έπαιρνε από το προσωπικό μας –παιδαγωγούς, κοινωνική λειτουργό, ψυχολόγους κ.λπ. Νοιαζόταν τους άλλους, μπορούσες να συνεννοηθείς μαζί του, είναι εξωστρεφής. Δεν ντρέπεται για ό,τι του έχει συμβεί, είναι περήφανος για τον αγώνα που έχει δώσει ώς τώρα στη ζωή του, ειδικά από τη στιγμή που εντάχθηκε στην εναλλακτική αυτή οικογένειά του…», λέει για τον 22χρονο ο Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού. Ο ίδιος έχει στη μνήμη του και τη χαρακτηριστική ευκολία με την οποία από πιτσιρικάς ο Γιώργος άλλαζε συνεχώς επαγγελματικό προσανατολισμό. Και τι δεν τους αράδιαζε ότι θα γίνει μια ημέρα! Γυναικολόγος, μοριακός βιολόγος, καρδιοχειρουργός ή παιδοχειρουργός, εγκληματολόγος, «κομπιουτεράς», χημικός με μεταπτυχιακό στην αρωματοποιία στο Παρίσι, σκηνοθέτης ή σκηνογράφος έλεγε κάθε τρεις και λίγο γύρω του.

Μόνο που τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έκανε στην πράξη. «Η θάλασσα! Αυτή θα με τραβήξει τελικά κοντά της. Αυτή και τα ταξίδια της. Πάντοτε ήθελα να ταξιδεύω, σε μέρη που δεν πάνε όλοι. Σε μέρη που δεν βλέπεις εύκολα. Θα γίνω πλοίαρχος!» είχε πει μικρότερος και, ναι, αυτό βάλθηκε να κάνει!

«Αποφάσισα να δουλέψω ως ναυτικός, γιατί αυτό ήθελα περισσότερο, πριν ακόμη πάω στο Χαμόγελο. Μια φορά, θυμάμαι, που είχαμε πάει εκδρομή με τον Σύλλογο Φουσκωτών Σκαφών Κέρκυρας, ο κ. Σπύρος που είχε το φουσκωτό με άφησε να το πάρω εγώ και να κάνω όλη τη διαδρομή στον γυρισμό. Και την καλοκαιρινή περίοδο μου άρεσε να βλέπω τα κρουαζιερόπλοια. Ελεγα ότι για να βάλει κάποιος ένα τόσο μεγάλο πλοίο στο λιμάνι πρέπει να είναι πολύ μάγκας…», θυμάται σήμερα.

ΣΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟ. Λίγο πριν από τις Πανελλαδικές, αποφασίζει οριστικά ότι θα πάει στη Σχολή Πλοιάρχων. Εκτοτε δεν άλλαξε γνώμη, ίσως πρώτη φορά στη ζωή του. Δίνει εξετάσεις και περνά στις Ακαδημίες του Εμπορικού Ναυτικού, δέκατος απ’ όλη την Ελλάδα, με πολλές παραπάνω χιλιάδες μόρια, που του επέτρεπαν να εισαχθεί σε οποιαδήποτε άλλη σχολή. Αυτό, όμως, επιλέγει να φοιτήσει στη γενέτειρά του Κρήτη, στα Χανιά. Χωρίς να χρωστά ποτέ ούτε ένα μάθημα, αποφοιτά τέσσερα χρόνια μετά, πάλι με υψηλό βαθμό.