Ο «Επαναστατημένος άνθρωπος» του Αλμπέρ Καμί (εκδ. Πατάκη, σε έκδοση ιδιαίτερα φροντισμένη που υποστηρίζεται δυναμικά από τη μετάφραση των Νίκης Καρακίτσου-Dougé και Μαρίας Κασαμπάλογλου-Roblin) είναι ένα μανιφέστο ανθρωπισμού. Διότι τα βιβλία δεν είναι μόνο για να μας ταξιδεύουν σε άλλη γη, σε άλλα μέρη… Είναι και για να προκαλούν τη συνείδηση και την κρίση μας. Εδώ, όταν η Δημοσιογραφία «μαγειρεύει» την είδηση, η Δικαιοσύνη «αδυνατεί» να εφαρμόσει τους νόμους της, η Δημοκρατία προτάσσει την εκδίκηση και τον αυταρχισμό, θα άξιζε, για εμάς κυρίως, να διαβάσουμε με προσοχή τον «Επαναστατημένο άνθρωπο». Βιβλίο που γράφτηκε 62 χρόνια πριν από τον νομπελίστα λογοτέχνη και στοχαστή Αλμπέρ Καμί όχι για να μας καθηλώσει, μα για να μας ανυψώσει, με την αμεσότητα, τη σαφήνεια, τη γνώση, αλλά πρωτίστως τη βαθιά, αεικίνητη, απροκατάληπτη ματιά του, την ικανή να διαπεράσει τη διχρωμία της εποχής του και της όποιας άλλης εποχής. Στην καθημερινή μας δοκιμασία, γράφει, η εξέγερση παίζει τον ίδιο ρόλο με το «σκέφτομαι» στο πεδίο της σκέψης: είναι η πρώτη απτή αλήθεια. Τούτη όμως η αλήθεια βγάζει το άτομο από τη μοναξιά του. Είναι ένας κοινός τόπος που θεμελιώνει με όλους τους ανθρώπους την πρωταρχική αξία: «Επαναστατώ, άρα υπάρχουμε». Μόνος μου, κατά μία έννοια, στηρίζω την κοινή αξιοπρέπεια και κάνω το παν για να μην εξευτελιστεί ούτε σ’ εμένα ούτε στους άλλους. Αυτός ο ατομικισμός δεν είναι απόλαυση, είναι πάντα αγώνας και, μερικές φορές, ασύγκριτη χαρά, στην κορυφή της περήφανης συμπόνιας.

Τελευταία Νέα