Έι, εσύ (Έτσι προσπαθεί να μου μιλήσει πορτιέρης με στολή, κεντρικού ξενοδοχείου της Αθήνας).

-Σ’ εμένα μιλάτε;

-Ναι σ’ εσένα.Τα ποδήλατα θα τα πάρεις από εδώ.

-Ναι. Θα τα πάρουμε. Ένα λεπτάκι μόνο. Περιμένουμε μία φίλη να κατέβει από το ξενοδοχείο.

Με αυτές τις φράσεις ένας πορτιέρης ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας, στο ύψος των στύλων Ολυμπίου Διός, με…διέταξε – έφταιγε η στολή που φορούσε; – πριν από λίγες ημέρες να μετακινήσω τα ποδήλατα που είχα σταθμεύσει μαζί με τη φίλη μου, δίπλα στην είσοδο. Σε σημείο όμως που δεν εμπόδιζαν. Είχαμε πάει να παραλάβουμε συγγενικό πρόσωπο της φίλης μου που είχε έρθει από το εξωτερικό. Αλλά όπως φαίνεται είχαμε λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Ή μάλλον χωρίς τον πορτιέρη – «στρατηγό»…

Ο πορτιέρης ήταν ανένδοτος.

-Θα τα πάρεις από εδώ. Δεν θέλω να υπάρχει τίποτα μπροστά από την επιγραφή του ξενοδοχείου (Διευκρινίζω πως η επιγραφή ήταν ένα μέτρο πιο ψηλά από τα ποδήλατα. Τα ποδήλατα δεν την έκρυβαν. Σημειώνεται δε πως τα δύο «σπαστά» ποδηλατάκια ήταν τοποθετημένα παράλληλα το ένα στο άλλο, οριζόντια με το κτίριο. Δεν εμπόδιζαν ούτε τους πεζούς. Ούτε την είσοδο). Ολόκληρη την ιστορία θα την αφηγηθώ σε λίγο.

Ο συγκεκριμένος υπάλληλος ανήκει στην κατηγορία των πολιτών που – ευτυχώς αποτελούν μειονότητα – βλέπουν το ποδήλατο ως «μίασμα». Ως το «κακό». Γιατί; Δεν ξέρω. Ίσως είναι κολλημένοι με το αυτοκίνητο. Ίσως δεν τους αρέσουν οι ποδηλάτες. Ίσως συμπεριφέρονται, έτσι διότι απλώς εκτελούν εντολές, θα σκεφτεί κάποιος.

Μαζί με την ιστορία του πορτιέρη – «στρατηγού» οι «Ορθοπεταλιές» θα παρουσιάσουν σήμερα άλλα δύο πραγματικά περιστατικά, κατά τα οποία ιδιώτες ή δημόσιοι φορείς έβγαλαν «κόκκινη κάρτα» στο ποδήλατο. Στόχος είναι να γίνει κατανοητό ότι το ποδήλατο προσφέρει οφέλη. Δεν ρυπαίνει. Δεν καταλαμβάνει χώρο. Ομορφαίνει την πόλη. Κι αυτό πρέπει να το αντιληφθούν όλοι.

Αν θέλετε μπορείτε κι εσείς να θυμηθείτε τη δική σας ιστορία. Τότε που αναίτια, ανεξήγητα κάποιος έβγαλε «κόκκινη κάρτα» στο ποδηλατό σας. Είμαι σίγουρος ότι και οι δικές σας ιστορίες θα είναι εξίσου σουρεαλιστικές με αυτές που θα ακολουθήσουν. Μπορείτε να τις στείλετε στο email:manosh@dolnet.gr ή να τις επισυνάψετε στα σχόλια. Σίγουρα τα ποδήλατα δεν μπορούν να μπουν παντού. Αλλά όταν δεν ενοχλούν ή δεν εμποδίζουν μπορούν όλοι να δείξουν κατανόηση και να ακολουθήσουν απλώς τη λογική.

Ιστορία 1η: Ο πορτιέρης

Επιστροφή όμως στο πρώτο περιστατικό με τον πορτιέρη – «στρατηγό». Πού είχαμε μείνει; Α, ναι. Η φίλη μου έχει μπει στο ξενοδοχείο για να ζητήσει στη ρεσεψιόν το συγγενικό της πρόσωπο. Ο πορτιέρης στο μεταξύ επιμένει να απομακρύνω τα ποδήλατα δίπλα από την είσοδο του ξενοδοχείου.

Κάτι το ύφος του, 1000 καρδιναλλίων, κάτι η φράση – διαταγή του, ε, δεν άντεξα. Του είπα αν αυτό το παθαίνει συνέχεια ή όποτε φοράει τη στολή. Ο πορτιέρης έγινε πυρ και μανία

-Δεν σου μίλησα έτσι εγώ.

-Πώς μου μίλησες; Μου είπες να πάρω τα ποδήλατα ,ενώ σου εξηγώ ότι θα μείνουμε εδώ μόλις 1 λεπτό. Γιατί μάς δημιουργείς προβλήματα. Μάλιστα δεν εμποδίζουμε.

-Απαγορεύεται να είναι εδώ.

-Μα περιμένουμε άνθρωπο που είναι πελάτης του ξενοδοχείου…

-Δεν με ενδιαφέρει αν έχετε και 500 πελάτες μέσα…

Επιμένει ότι πρέπει να απομακρύνω τα ποδήλατα, τα οποία – επαναλαμβάνω – δεν εμποδίζουν. Του απαντώ ότι θα αναφέρω την συμπεριφορά του στη διεύθυνση του ξενοδοχείου. Κι εκείνος λέει ότι δεν θα με φοβηθεί.

Όλα αυτά για δύο αναδιπλούμενα ποδήλατα που έμειναν για λίγο, χωρίς να εμποδίζουν, δίπλα στην είσοδο ενός ξενοδοχείου. Η ιστορία τελειώνει εδώ διότι το συγγενικό μας πρόσωπο κατέβηκε πολύ γρήγορα. Μέσα σε τρία λεπτά. Ευτυχώς, γιατί κάθε δευτερόλεπτο παραπάνω θα ήταν…αιώνας για τον «φιλόξενο» και «λάτρη» των ποδηλάτων πορτιέρη.

Ιστορία 2η: Πέτα το ποδήλατο απ’ το τρένο

Πρωινό Σαββάτου ξεκινάμε για την Καρδίτσα με το τρένο. Το πλάνο της ημερήσιας εκδρομής ήταν να βάλουμε τα «σπαστά» ποδήλατα μέσα στο τρένο και να περιηγηθούμε μ’ αυτά στην θεσσαλική ποδηλατούπολη.

«Κι αν δεν δέχονται ποδήλατα στο τρένο;» αναρωτήθηκα λίγες μέρες πριν από την αναχώρηση. Έκανα λοιπόν την έρευνά μου προτού επιβιβαστούμε για να μην αντιμετωπίσουμε απρόοπτα. Μπήκα στο site της TΡΑΙΝΟΣΕ και διάβασα ότι επιτρέπεται η μεταφορά ποδηλάτου ως αποσκευή. Έγραφε ξεκάθαρα στις πληροφορίες για τις «Αποσκευές» ότι: «Γίνονται επίσης δεκτά ως εγγεγραμμένες αποσκευές, έστω και χωρίς συσκευασία, τα παρακάτω:α) Φορητές ή κυλιόμενες πολυθρόνες, παιδικά καρότσια, αθλητικά όργανα, ποδήλατα». Δυστυχώς δεν εκτύπωσα την σχετική οδηγία. Διαβάστε εδώ τι ισχύει. Και εδώ τι έχει απαντήσει η ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους ποδηλάτες στο παρελθόν.

Φτάνουμε στον σταθμό Λαρίσης ένα τέταρτο πριν από την αναχώρηση. Διπλώνουμε τα ποδήλατα. Πάω στο γκισέ και ρωτάω – για παν ενδεχόμενο – «έχουμε κι αυτά τα δύο «σπαστά» ποδηλατάκια. Μπορούμε να τα πάρουμε στο τρένο; Η υπάλληλος λέει: «νομίζω ναι, αλλά καλύτερα ρωτήστε τον κύριο εκεί». Ο κύριος εκεί είναι ο υπάλληλος του ΟΣΕ για τον έλεγχο εισιτηρίων προτού βγεις στην αποβάθρα. Τον ρωτάω και απαντάει πως μπορούμε να τα πάρουμε στο τρένο.

Βγαίνουμε στην αποβάθρα. Το τρένο βρίσκεται ήδη εκεί. Εμείς έχουμε τα «σπαστά» στα χέρια και προσπαθούμε να επιβιβαστούμε. Την ώρα που πάμε να ανέβουμε σε ένα απ’ τα βαγόνια ακούω μία βροντερή φωνή πίσω μου:

-Κυρία μου που πάτε μ’αυτό;Τι κάνετε; Δεν μπορείτε να μπείτε. Δεν μπορείτε να το βάλετε μέσα. (Είναι ένας υπάλληλος του ΟΣΕ που μας ενημερώνει – εμένα και την κοπέλα μου – μ’ αυτόν τον τρόπο ότι…απαγορεύεται να επιβιβαστούμε με τα ποδήλατα).

-Τι λέτε κύριέ μου. Πάμε να επιβιβαστούμε (λέει φανερά εκνευρισμένη η φίλη μου)

-Δεν θα μπείτε μέσα απαγορεύεται (ο υπάλληλος του ΟΣΕ με την αγριεμένη φωνή).

Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι ρωτήσαμε δύο υπαλλήλους του ΟΣΕ και μας είπαν ότι επιτρέπεται.

-Δεν με ενδιαφέρει ποιους ρωτήσατε. Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι. Εγώ είμαι ο προϊστάμενος της αμαξοστοιχίας. Πάτε να τα βάλετε με τον τσαμπουκά. Θέλετε να παραβιάσετε τους κανόνες. (Άγριες φωνές από τον ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟ της αμαξοστοιχίας).

-Ποιον τσαμπουκά; Δεν πάμε να παραβιάσουμε κανόνες. Σας λέμε ότι ρωτήσαμε.

-Τα ποδήλατα δεν μπορούν να μπουν οπουδήποτε. Υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού.

-Ωραία. Είδατε λοιπόν που συνεννοούμαστε. Επιτρέπονται. Πείτε μας πού να τα βάλουμε. Πείτε μας πού πρέπει να τα βάλουμε; (ρωτάω και ξαναρωτάω)

Το τρένο στο μεταξύ είναι έτοιμο να αναχωρήσει. Η υπομονή μου σιγά σιγά εξαντλείται…

-Πείτε μας που πρέπει να τα βάλουμε; Πού είναι η σκευοφόρος;

Ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ της αμαξοστοιχίας δίνει εντολή να ανοίξει μία πόρτα στο βαγόνι που είναι δίπλα μας. Και…μαγικό: Είναι η σκευοφόρος. Εντελώς άδεια. Δεν υπάρχει τίποτα μέσα. Δεν πιστεύω στα μάτια μου. «Γιατί έγινε όλο αυτό;» αναρωτιέμαι. Ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ της αμαξοστοιχίας μας λέει να τα βάλουμε μέσα. Τα ποδηλατάκια αναπαύονται στη θέση τους. Κι εμείς προχωρούμε στο διπλανό βαγόνι. Ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ της αμαξοστοιχίας μάς ενημερώνει: «Μετά τον Παλαιοφάρσαλο ελάτε στο γραφείο μου να μιλήσουμε». Εδώ μπαίνει μουσική θρίλερ. «Τι άλλο μας περιμένει άραγε; Τι θέλει να μας κάνει;» αναρωτιόμαστε.

Μέχρι να φτάσουμε στον Παλαιοφάρσαλο προσπαθούμε να ξεχάσουμε – ξεχνιέται όμως; – την αναχώρηση. Απολαμβάνουμε όσο μπορούμε τη διαδρομή και φτιάχνουμε σενάρια για το τι θα μας πει ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ. Εμφανίζεται. «Ελάτε μαζί μου». Μας οδηγεί στο γραφείο του – μέσα στο τρένο πάντα – στο δίπλα βαγόνι.

-Λοιπόν παιδιά. Δεν ήταν συμπεριφορά αυτή ειδικά από μέρους της κοπέλας. Υπάρχουν κανόνες. Εγώ είμαι ο προϊστάμενος της αμαξοστοιχίας. Δεν μπορούν τα ποδήλατα να μπουν οπουδήποτε. Αν τραυματιστεί κάποιος εγώ έχω την ευθύνη. Και να ξέρετε ότι η μεταφορά των ποδηλάτων κοστίζει πέντε ευρώ το καθένα. Θα σας πάρω και για τα δύο πέντε ευρώ.

Του εξηγώ ότι δεν είχαμε πρόθεση να βάλουμε τα ποδήλατα οπουδήποτε. Και επειδή είμαστε υπεύθυνα άτομα είχαμε ρωτήσει πριν επιβιβαστούμε και είχαμε ενημερωθεί και μέσω ίντερνετ.

-Είχα ενημερωθεί για το αν επιτρέπονται και ρωτήσαμε δύο ανθρώπους του ΟΣΕ. Τι άλλο να κάναμε;

Ο ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΣ λέει τα δικά του ότι δεν είναι όλοι οι υπάλληλοι ίδιοι. Πως δεν γνωρίζουν όλοι τους κανονισμούς. Και του εξηγώ ότι γι’ αυτό δεν φταίνε οι επιβάτες.

Λίγο πριν φτάσουμε στην Καρδίτσα ρωτάμε τον ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟ τι πρέπει να κάνουμε στην επιστροφή με τα ποδήλατα.

-Μόλις φτάσετε θα πάτε στα εκδοτήρια για να ενημερώσετε για τα ποδήλατα και θα σας κόψει εισιτήριο γι’αυτά (μας πληροφορεί). Η εικοναγράφηση από κάτω είναι από παλιά διαμαρτυρία που είχαν κάνει οι «ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ» για να επιτραπεί η είσοδος των ποδηλάτων σε τρένο και Μετρό.

Ο σουρεαλισμός όμως δεν τελειώνει εδώ.

Αποβιβαζόμαστε και το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να πάμε στα εκδοτήρια. Λέμε στον υπάλληλο ότι έχουμε δύο «σπαστά» ποδήλατα και πως θέλουμε να επιστρέψουμε την τάδε ώρα και θέλουμε να βγάλουμε εισιτήρια και για τα ποδήλατα.

-Προς Αθήνα δεν επιτρέπονται ποδήλατα.

Ντόινγκ!

-Τι δεν επιτρέπονται. Πώς θα επιστρέψουμε; (ρωτάμε έκπληκτοι)

-Στο τρένο προς Αθήνα δεν επιτρέπονται ποδήλατα.

-Μα ήρθαμε με το τρένο. Τα βάλαμε στο τρένο. Θα μείνουμε στην Καρδίτσα; Δηλαδή δεν μπορούμε να τα βάλουμε μέσα;

-Ελληνικά μιλάω. Θέλετε να σας το πω και τρίτη φορά; (εκνευρισμένος πλέον ο υπάλληλος του ΟΣΕ Καρδίτσας στα εισιτήρια).

Κοιταζόμαστε με την κοπέλα μου. Λέμε ότι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει, αλλά δυστυχώς συμβαίνει.

Παρακάμπτω την ωραιότατη παραμονή και τις βόλτες με ποδήλατο στην Καρδίτσα. Έξι παρά τέταρτο είμαστε στον σιδηροδρομικό σταθμό Καρδίτσας για την επιστροφή. Τι θα συμβεί; Θα είναι ο ίδιος υπάλληλος στα εισιτήρια. Θα γυρίσουμε στην Αθήνα με πετάλι;

Στο γκισέ είναι άλλος υπάλληλος. Μία κυρία.

Της εξηγούμε ότι έχουμε δύο ποδήλατα. Τι μας έχει συμβεί.-

-Βγάζουμε εισιτήρια σ’ εσάς για τα ποδήλατα; (την ρωτάμε)

-Εγώ δεν βγάζω εισιτήρια για τα ποδήλατα. Αλλά δεν νομίζω να έχετε πρόβλημα. Μπορείτε να τα πάρετε μαζί σας (Η ευγενική υπάλληλος μας λέει δηλαδή κάτι διαφορετικό σε σύγκριση με αυτό που έλεγε ο άλλος υπάλληλος. Ότι τα ποδήλατα επιτρέπονται). Ρωτήστε πάντως τον προϊστάμενο.

Σκεφτόμαστε ότι αν είναι ο ίδιος ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ που είχαμε συναντήσει στο ταξίδι προς Καρδίτσας θα συνεννοηθούμε (πώς τα φέρνει η ζωή έ;).

Το τρένο φτάνει. Είμαστε έτοιμοι για επιβίβαση. Ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ είναι άλλος.

Μας βλέπει. «Πού πάτε εσείς;». Του λέμε Αθήνα. Και μας οδηγεί στο τελευταίο βαγόνι, εκεί που είναι η σκευοφόρος. Επιβιβαζόμαστε. Τουλάχιστον μπήκαμε.

Εδώ αρχίζει ακόμη ένα επεισόδιο σουρεαλισμού.

Ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ μας καλεί έξω από την εσωτερική πόρτα της σκευοφόρου. Καλεί κι άλλους δύο επιβάτες που έχουν αποσκευές. Μία κοπέλα κάνει το λάθος να πάει μπροστά από τον ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟ.

-Που πα ρε; Εδώ είναι το γραφείο του ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΥ. Πού πά;

Ανοίγει την πόρτα του χώρου αποσκευών. Η κοπέλα μου κάνει κίνηση ν’ αφήσει το ποδήλατο.

-Άστο κάτ το ποδήλατο. Τι νομίζετε ότι ιδώ είναι Μιτρό; Ότι μπαίνουν τα ποδήλατα όπου να ναι; Ιδώ διν είν Μιτρό.

-Μα δεν είπαμε κάτι τέτοιο (του λέω)

-Χάρη σας κάνω που τα βάζω

Ξαφνικά νομίζω ότι έχω μπει όχι σε τρένο αλλά σε μηχανή του χρόνου. Ότι έχω γυρίσει πίσω στο ’60 και παίζω σε ταινία, σε κωμωδία μάλιστα με τον Χατζηχρήστο.

Εισιτήρια δεν μας ζητάει.

Ξαφνικά ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ αρχίζει να λέει και πάλι ότι «ιδώ δεν είν Μιτρό». Ότι του έχουν μειώσει τον μισθό. Και διάφορα – μετά συγχωρήσεως – ακατάληπτα.

Ιστορία 3η: «Τα ποδήλατα όχι εδώ»

Το ποδήλατο δεν μπαίνει σε αρχαιολογικούς χώρους. Το γνωρίζω αυτό. Σκέφτηκα όμως ότι ένα αναδιπλούμενο ποδήλατο δεν πιάνει χώρο. Και συνεπώς θα μπορούσα να το αφήσω δίπλα στο κουβούκλιο των εισιτηρίων. Ο αρχαιολογικός χώρος ήταν η αρχαία αγορά και ο ναός του Ηφαίστου (είσοδος Αδριανού).

-Ποδήλατο; Εδώ είναι αρχαιολογικός χώρος. Δεν γίνεται (κατηγορηματικές οι γυναίκες υπάλληλοι στο εκδοτήριο)

-Μα είναι «σπαστό»…

-Όχι

Επιχειρώ τότε να κλειδώσω το ποδήλατο στα κάγκελα του αρχαιολογικού (απ’ έξω δηλαδή) στα δύο μέτρα απόσταση από την είσοδο.

-Ούτε εκεί επιτρέπεται. Έξω στον πεζόδρομο (λένε οι αυστηρές υπάλληλοι).

Πολύ κοντά στην είσοδο βλέπω έναν κάδο γεμάτο σκουπίδια. ΣκέφτομαιQ «αυτό δεν ενοχλεί το αρχαίο πνεύμα και την καλαισθησία που μαλλον επικαλούνται οι υπάλληλοι;». Αλήθεια γιατί είναι τόσο κακή μία εικόνα ενός ποδηλάτου μαζί με αρχαία. Η φωτό από κάτω είναι από τον λόφο του Φιλοπάππου. Άσχημη έ; Κι όμως θα μπορούσε να είναι μέρος μίας καμπάνιας – «Bike your myth in Greece». Ποιος ξέρεις μπορει στο μέλλον…

Οι «ΟΡΘΟΠΕΤΑΛΙΕΣ» πεταλάρουν και στο twitter @orthopetalies