«Δεν θα υποκύψω σε εκβιασμό. Δεν πρέπει να λησμονούν ότι πρώτος εγώ ενδιαφέρθηκα γι’ αυτούς. Λυπάμαι που αυτοί σήμερα αδιαφορούν για τη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης και για μένα».

Αυτά είπε ο αναπληρωτής εκ-πολιτισμένος υπουργός για τους εργαζομένους του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου που αποφάσισαν να πάψουν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους από τη Δευτέρα.

Είναι όμως εκβιασμός; Εκείνος δεν ήταν που τους διαβεβαίωνε ότι θα απορροφηθούν στις δομές του υπουργείου, παρά το κλείσιμο του ΕΚΕΒΙ που ο ίδιος αιφνιδιαστικά εξήγγειλε προ τριμήνου; Εκείνος δεν είναι που δήλωσε ξαφνικά ότι το ΕΚΕΒΙ θα ενταχθεί στους υπό κατάργηση οργανισμούς του ανάλογου νομοσχεδίου και ότι για τους εργαζόμενους «κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να περισωθούν κάποιοι»;

Κακώς κατάλαβαν οι τριάντα εργαζόμενοι από αυτές τις δηλώσεις πως από 1ης Απριλίου δεν πληρώνονται και ότι απλώς προστίθενται στο βαθύ πηγάδι της ανεργίας; Και είναι εκβιαστές; Τι σημαίνει ότι ενδιαφέρθηκε πρώτος, αν το αποτέλεσμα είναι μηδέν εις το πηλίκον; Οι «εκβιαστές», ούτως ή άλλως, την έστησαν στην ουσία και τη φετινή Εκθεση της Θεσσαλονίκης. Η ανακοίνωση του συλλόγου τους δεν ήταν διόλου ακραία. Αλλά του εν λόγω τού φάνηκε κάτι ως Ηρακλής μαινόμενος, ενώ δεν ήταν παρά «εκβιαστής» απολυόμενος. Τόσο επικίνδυνος…