Ολυμπιονίκης και στην ανθρωπιά

Τον αποκάλεσαν όχι άδικα ως τον κορυφαίο ευρωπαίο σπρίντερ όλων των εποχών. Ομως το επίτευγμα του Πιέτρο Μενέα, που έφυγε χθες σε ηλικία 61 ετών σε νοσοκομείο της Ρώμης (χτυπημένος από σπάνια ασθένεια), δεν ήταν μόνο οι τίτλοι, τα μετάλλια και το εκπληκτικό παγκόσμιο ρεκόρ (19.72) στα 200 μέτρα.

Ο Μενέα ήταν πρωταθλητής στην ανθρωπιά, με ένα ήθος μοναδικό, αποτελώντας το ιδανικό πρότυπο όχι μόνο για τους αθλητές αλλά γενικότερα για τη νεολαία.

Μέχρι πρότινος, στο δικηγορικό γραφείο που διατηρούσε με τη σύζυγό του στη Ρώμη, προσπαθούσε να βοηθήσει τους απλούς πολίτες, με τελευταία υπόθεση την αγωγή προς την αμερικανική τράπεζα Lehman Brothers, η πτώχευση της οποίας είχε καταστρέψει πολλά νοικοκυριά όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Δεν είναι τυχαίο πως οι υποθέσεις που αναλάμβανε ως επί το πλείστον ο Μενέα, ήταν κατά πολυεθνικών εταιρειών, θέλοντας να βοηθήσει τον απλό πολίτη. Μάλιστα, σε πολλούς οικονομικά αδύναμους συμπατριώτες του πρόσφερε δωρεάν τις υπηρεσίες του.

Είχε έντονη κοινωνική και φιλανθρωπική δράση και δεν είναι τυχαίο που η Ιταλία έχει βυθιστεί στο πένθος και θα κρατηθεί ενός λεπτού σιγή σε όλα τα σπορ το Σαββατοκύριακο στη γειτονική χώρα, ενώ αποφασίστηκε επίσης και οι ιταλοί διεθνείς στο μεγάλο ποδοσφαιρικό φιλικό με τη Βραζιλία στη Γενεύη να φορούν μαύρα περιβραχιόνια.

«Ο ιταλικός αθλητισμός πενθεί», ανέφερε η λιτή ανακοίνωση της Ολυμπιακής Επιτροπής της Ιταλίας, ο πρόεδρος της οποίας, Τζιοβάνι Μαλάγκο, πρόσθεσε ότι η σορός του θα εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα στα κεντρικά γραφεία της CONI (Ιταλική Ολυμπιακή Επιτροπή).

Ο Μενέα τα τελευταία χρόνια είχε δώσει μάχη κατά της υποψηφιότητας της Ρώμης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, πριν ο ιταλός Πρωθυπουργός Μάριο Μόντι αποσύρει τελικά την υποψηφιότητα.

«Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες για τη χώρα στη μέση μιας τόσο σοβαρής οικονομικής κρίσης. Είμαστε ένα έθνος που δεν αντέχουμε οικονομικά να σκεφτούμε καν μια τέτοια πρόταση. Το μηδενικό κόστος των Αγώνων που κάποιοι υπόσχονται, απλά δεν υπάρχει», είχε πει πριν από λίγους μήνες σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στην «Κοριέρε ντέλα Σέρα».

Ο «αέρινος» Μενέα είχε δημιουργήσει ένα δικό του στυλ στα σπριντ, γι’ αυτό και θεωρείται γενικότερα ως ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές του 20ού αιώνα.

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ. Ηταν μόλις 20 ετών όταν φόρεσε στον λαιμό το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο (χάλκινο στα 200 μέτρα στο Μόναχο το 1972). Μετά τον θρίαμβο με το ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ το 1979 στο Μεξικό, σχεδόν δεν είχε αντίπαλο. Ο μεγαλύτερος ήταν ο «ιπτάμενος Σκωτσέζος» Αλαν Γουέλς, ο οποίος το 1980 στη Μόσχα έγινε ο τελευταίος λευκός αθλητής που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα των 100 μέτρων σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Γουέλς ήθελε το νταμπλ και στα 200 μέτρα, αλλά υπολόγιζε χωρίς τον καλό του φίλο και μεγάλο αντίπαλο. Ο Μενέα τον κέρδισε και πήρε το μοναδικό του χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στη Μόσχα το 1980 (εκεί που κέρδισε και το χάλκινο στη σκυταλοδρομία 4×400). Ετρεξε και στους Αγώνες της Σεούλ το 1992 και μετά κρέμασε τα παπούτσια του. Είχε προλάβει στην πλούσια καριέρα του να αναδειχθεί και τέσσερις φορές πρωταθλητής Ευρώπης (οι τρεις στον ανοιχτό στίβο).

Είχε διατελέσει ευρωβουλευτής, ενώ έτρεφε μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα, όπου είχε και πολλούς φίλους.