«Στην κρίση, εμείς κάνουμε κάτι που αγαπάμε»

Τα νέα φιντάνια του ελληνικού θεάτρου, εικοσάρηδες με ορμή, αντλούν ελπίδα –όπως λένε –από τις ουρές που βλέπουν συχνά στα ταμεία των θεάτρων και από το αυξανόμενο ενδιαφέρον της νεότερης γενιάς για το θέατρο. Γιατί τα νεανικά σχήματα, παρά την κρίση, βλέπουν κόσμο στα –φθηνότερα –ταμεία τους.

Ελπίδα όμως αντλούν και από τις επιτυχίες των αποφοίτων των σχολών. Οπως ήταν και η διάκριση της Δήμητρας Βλαγκοπούλου, η οποία πρόσφατα απέσπασε τον πρώτο έπαινο της κριτικής επιτροπής στον διεθνή διαγωνισμό νέων ηθοποιών της Ακαδημίας Σίλβιο ντ’ Αμίκο της Ρώμης.

Ενα είναι σίγουρο, οι εκκολαπτόμενοι ηθοποιοί το σκέφτηκαν καλά πριν πάρουν τον δρόμο για το σανίδι. Οσο οξύμωρο και αν ακούγεται, έβαλε και η κρίση ένα χεράκι ώστε να πάρουν τη μεγάλη απόφαση, όπως εξηγούν οι τελειόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και εκείνης του Θεάτρου Τέχνης.

«Η μιζέρια είναι η εύκολη λύση. Εχω βαρεθεί να γνωρίζω κόσμο που ασχολείται με κάτι το οποίο έτυχε να σπουδάσει. Τουλάχιστον εμείς στην κρίση κάνουμε κάτι που αγαπάμε» λέει στα «ΝΕΑ» η Στέλλα Βογιατζάκη, που ολοκλήρωσε τις σπουδές στη Σχολή Θεατρολογίας πριν βρεθεί στο Εθνικό Θέατρο.

«Τουλάχιστον έχουμε την επιλογή να είμαστε άνεργοι στο επάγγελμα που επιλέγουμε. Και να ελπίζουμε πως σε περιόδους κρίσης θα γεννηθούν δημιουργικά πράγματα», σχολιάζει ο Αλέξανδρος Φράγκος, τελειόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και πτυχιούχος Αρχιτεκτονικής.

Φίλοι και συγγενείς στηρίζουν την απόφασή τους για μια καριέρα στο σανίδι με την ελπίδα, όπως λένε, να τους καμαρώσουν και στην τηλεόραση. Οι γονείς βάζουν μονάχα τον όρο να τελειώσουν τις σπουδές στο πανεπιστήμιο.

Στην οδό Πειραιώς, όπου βρίσκεται η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, οι φοιτητές βρίσκονται διαρκώς σε πυρετώδεις ρυθμούς. Μόλις ολοκλήρωσαν τη δραματοποίηση και παράσταση του λογοτεχνικού έργου «Οφις και Κρίνο» του Νίκου Καζαντζάκη, στο πλαίσιο του μαθήματος του Σάββα Κυριακίδη. Και ετοιμάζουν το ανέβασμα της «Πενθεσίλειας» του Κλάιστ, σε σκηνοθεσία του Ακύλλα Καραζήση από τις 29 Μαρτίου.

Μαθήματα και πρόβες από το πρωί έως το βράδυ, με διαλείμματα για φαγητό στα ταπεράκια, αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητάς τους.

«Μαθαίνουμε έτσι να λειτουργούμε ομαδικά. Εστω και με τη βία –την κρίση –συνειδητοποιήσαμε πόσο πολλή ανάγκη έχει ο ένας τον άλλο για να προχωρήσει» λέει η 24χρονη Κατερίνα Παπανδρέου, που σπούδασε οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Πρότυπο για πολλούς από τους φοιτητές του Εθνικού είναι, εκτός από τη Μέριλ Στριπ, και η ομάδα Blitz.

«Υπάρχουν περισσότερες μαρκίζες με ονόματα ομάδων παρά με πρωταγωνιστών», σχολιάζει η γεννημένη στο Βερολίνο Χαρά-Μάτα Γιαννάτου.

Αλλωστε, όπως επισημαίνει και η 20χρονη Δάφνη Ιωακειμίδου-Πατακιά, «για να είσαι σίγουρος ότι θα βρεις τη δουλειά που θέλεις, τη δημιουργείς εσύ».

«Ας βγούμε και προς τα έξω, με συμπράξεις με καλλιτέχνες του εξωτερικού. Η θεατρική γλώσσα είναι άλλωστε από μόνη της μια γλώσσα», προτείνουν ο 25χρονος Γιώργος Ονησιφόρου –φοιτητής ελληνικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο –και ο 27χρονος Σπύρος Σταμούλης, φοιτητής Οικονομικών Επιστημών στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Κάθε φορά που βλέπουν τα θέατρα να πληθαίνουν, ανησυχούν. «Αυτό σημαίνει από τη μια ότι υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί. Από την άλλη, είναι θετικό το ότι δίνεται βήμα», ομολογεί η Αναστασία Κονίδη, φοιτήτρια της Νομικής Σχολής.