Φόβος απιστίας
Είμαι γυναίκα 29 ετών σε χρόνια σχέση

στην οποία νιώθω πολύ ικανοποιημένη. Νιώθω έλξη προς άλλους άνδρες που συναντώ τυχαία και αυτό με φοβίζει

και μου δημιουργεί ενοχές.

Δεν θα τον απατούσα τον σύντροφό μου.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι σας ελκύουν άλλοι άνδρες εκτός από τον σύντροφό σας, αλλά ότι αυτό είναι για εσάς ένα ηθικό παράπτωμα. Η σημασία που αποδίδετε στο γεγονός είναι η εστία του φόβου σας και αυτή σχετίζεται κατ’ αρχήν με το ότι είστε γυναίκα. Οι γυναίκες κατεξοχήν βιώνουν τη σεξουαλικότητά τους με μεγαλύτερο βάρος από ό,τι οι άνδρες. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στα συναισθήματά σας και η αυστηρότητα προς τον εαυτό σας μπορεί να είναι επιπλέον παράγοντες που σας καθιστούν ενοχική. Το να κοιτάζετε άλλους άνδρες σάς καθιστά μια γυναίκα ζωντανή και αληθινή. Παρατηρώντας άλλους άνδρες μπορείτε και επαναξιολογείτε ασυνείδητα τα συναισθήματά σας για τον σύντροφό σας. Προσπαθήστε να απενοχοποιηθείτε και να μην καταπιέζεστε. Παρεμποδίζοντας τον εαυτό σας από αυτό που σας βγαίνει φυσικά θα εντείνετε αναπόφευκτα τις ενοχές σας. Απιστία άλλωστε δεν είναι οι σκέψεις μας και οι φαντασιώσεις μας, αν αυτές δεν ακολουθούνται από την απιστία στην πράξη.
Εργαζόμενη μητέρα
Η κόρη μου είναι 5 ετών και καθότι εγώ και ο πατέρας της είμαστε γιατροί με συχνές εφημερίες, το παιδί περνάει όλη την ημέρα με την νταντά. Ανησυχώ μήπως δεθεί μαζί της υπερβολικά και η απουσία μας τη βλάψει ψυχολογικά.
Οι περισσότεροι γονείς εργάζονται σήμερα και αυτό από μόνο του δεν είναι πρόβλημα για το παιδί, εφόσον εκείνο λαμβάνει τη φροντίδα και τον ποιοτικό χρόνο από τους γονείς. Η νταντά θα πρέπει να παραμείνει στα όρια του ρόλου της και όχι υποκατάστατο της μητέρας. Είναι σημαντικό να ακολουθεί τον τρόπο διαπαιδαγώγησης που θα υποδείξετε εσείς, ώστε το παιδί να μην παίρνει διπλά μηνύματα και μπερδευτεί για το τι περιμένετε από τη συμπεριφορά του. Προσπαθήστε κατ’ αρχάς να απενοχοποιηθείτε. Ενα μικρό παιδί εύκολα εισπράττει την ενοχή του γονιού, ενώ ο ενοχοποιημένος γονιός συχνά γίνεται πιο ελαστικός με τα όρια απέναντι στο παιδί για να αντισταθμίσει τις ενοχές του. Το πρόγραμμα και οι τελετουργίες της καθημερινότητας πρέπει να είναι σταθερά, ανεξάρτητα από το αν εσείς είστε ή όχι στο σπίτι και έχετε τη φροντίδα του παιδιού. Το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι θέμα χρόνου αλλά ποιότητας. Κανένας δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον ιερό δεσμό μάνας – παιδιού, αν αυτός βασίζεται στην άνευ όρων αγάπη και το παιδί νιώθει ασφαλές κάθε στιγμή.
Κακοποίηση παιδιού
Η αδελφή μου χρησιμοποιεί τη σωματική βία ως μέσο τιμωρίας στο παιδί της, το οποίο πάει στην Α’ Δημοτικού. Του φωνάζει και το χτυπάει με το παραμικρό.

Ποιες ψυχολογικές επιπτώσεις μπορεί να έχει η βία σε ένα μικρό παιδί;

Αν αυτό το παιδάκι το προδίδουν οι ίδιοι οι γονείς του που είναι όλος του ο συναισθηματικός κόσμος, τότε τι εμπιστοσύνη μπορεί άραγε να χτίσει στον έξω κόσμο όσο μεγαλώνει; Πώς θα εντάξει μέσα του τον παραλογισμό που βιώνει; Το κακοποιημένο παιδί νιώθει ότι το ίδιο φταίει για τη βία που εισπράττει, υποκύπτοντας σε χρόνια συναισθήματα ενοχής. Πιστεύει άθελά του ότι η βία είναι φυσική, ότι είναι σαν το νερό που πίνεις, ότι η αγάπη ταυτίζεται με τον πόνο, ότι προστασία δεν υπάρχει όταν είσαι ευάλωτος, ότι ο διαχωρισμός «καλού» και «κακού» είναι αυθαίρετος κ.ο.κ. Ο ψυχολογικός μηχανισμός της μαθημένης αβοηθησίας ενεργοποιείται. Παρά τις προσπάθειές του, το μικρό παιδί αδυνατεί να προβλέψει την επόμενη στιγμή που η μαμά θα ξεσπάσει. Η αφορμή είναι διαφορετική και τυχαία κάθε φορά, δίχως λογική και υπόσταση. Μαθαίνει ότι είναι αβοήθητο δίχως τον έλεγχο σε αυτό που του συμβαίνει, νιώθει απόγνωση, παθητικά αποδέχεται την κατάστασή του ταυτιζόμενο με τον ρόλο του θύματος. Κακοποιημένο παιδί σημαίνει κακοποιημένη ζωή. Η ρευστότητα, όμως, η αλλαγή και η εξέλιξη είναι και αυτά στοιχεία της ζωής. Η κακοποιημένη ζωή δεν είναι μοιραία. Τα τραύματα μπορούν να γίνουν αντικείμενο αποδοχής και υπέρβασης. Μιλήστε ανοιχτά στην αδελφή σας και πείστε την να ζητήσει αμέσως τη βοήθεια ψυχολόγου.
Τελευταία Νέα