Μου ζήτησε να βρεθούμε σε έναν «οίκο ανοχής» στη Σκουφά. Για μια στιγμή τα ‘χασα. Την τελευταία φορά που την είχα δει ήταν στη σκηνή του Εθνικού. Πόρνη στα «Κόκκινα φανάρια». Πού με καλούσε, λοιπόν; «Οίκο ανοχής σκέψης», μου επανέλαβε, συνειδητοποιώντας ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την τηλεφωνική μας συνεννόηση. Στο καφενείο λοιπόν που πουλάει και βιβλία, στη Σκουφά και Γριβαίων, τη βρήκα να διαβάζει και να πίνει καφέ. Δίπλα της μια παρέα αγοριών και κοριτσιών, με τις ηλεκτρονικές ταμπλέτες στα χέρια σχεδίαζαν «επαναστάσεις». Οι νεοεισερχόμενοι της έριχναν κλεφτές ματιές αλλά εκείνη δεν αποσπόταν. Ετσι τη θυμάμαι και το καλοκαίρι του 2010, στην Πλάκα, το χωριουδάκι απέναντι από τη Σπιναλόγκα. Στην ουρά μαζί με τους άλλους ηθοποιούς για το μεσημεριανό συσσίτιο. Μάινας, Λέχου, Σκαφιδά, Λογοθέτης, Ορφανός… Ηταν η «κακιά» του «Νησιού» – σοφά επιλεγμένη από τον Παπαδουλάκη. Αθώο πρόσωπο – αδίστακτη ψυχή. Η αθωότητά της κέντρισε και τον Κωνσταντίνο Ρήγο, που της έδωσε τον ρόλο της νεαρότερης πόρνης στα «Κόκκινα φανάρια», ρόλο που στην ταινία των Γεωργιάδη – Γαλανού έπαιζε η Ελένη Ανουσάκη. Στη μοντέρνα εκδοχή βέβαια δεν υπήρχε σεμέν και άσπρα γάντια αλλά ένας στύλος pole dancing από αυτούς που θα βρεις στα καμπαρέ. Το καλοκαίρι η Ευγενία, με εντατικά μαθήματα, έμαθε όλες τις φιγούρες, γιατί μικρή στον Πύργο Ηλείας είχε μάθει μόνο ακορντεόν και παραδοσιακούς χορούς.

Πολύ διάβασμα στο σπίτι;

Πολύ και μέχρι μεγάλη νόμιζα ότι όλοι οι γονείς κυκλοφορούν στο σπίτι τους με ένα βιβλίο στο χέρι.

Και φαντάζομαι κλασικά βιβλία, κλασική μουσική, κλασικές παραστάσεις;

Επίδαυρο από τα δυόμισί μου, μόνο αυτό σου λέω. Ο μπαμπάς μου ήταν στην ορεινή Αρκαδία, οπότε είχαμε παρακολουθήσει τα πάντα από τραγωδίες και κωμωδίες. Ημουν εκεί στην περιβόητη πρεμιέρα του Στούρουα, που η Αννα Μακράκη άναψε τσιγάρο στη σκηνή και σηκώθηκε ολόκληρη η Επίδαυρος και την έβριζε. Τους θυμάμαι τεράστιους από πάνω μου να φωνάζουν. Εμένα τότε η απορία μου ήταν «μα, οι άνθρωποι που πάνε θέατρο βρίζουν;».

Και οι αποδοκιμασίες των ηθοποιών δεν είναι μέσα στο πρόγραμμα, ή μόνο οι αποδοκιμασίες των πολιτικών επιτρέπονται;

Εμένα δεν μου αρέσει η ατμόσφαιρα των γηπέδων. Αν δεν σου αρέσει μπορείς να μη χειροκροτήσεις ή μπορείς να αποχωρήσεις, μέχρι εκεί το δέχομαι. Μια μέρα έφυγαν δύο και από τα «Κόκκινα φανάρια». Και στο «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» μου έχει τύχει. Δεν το παίρνω άσχημα. Μπορεί ένας θεατής να νυστάζει, δεν ξέρεις τι μέρα είχε.

Θα έμενες γυμνή σε μια παράσταση αν το επέβαλλε το σενάριο;

Μόνο αν πίστευα στον σκηνοθέτη. Αν είχα εμπιστοσύνη στη ματιά του.

Στον Ρήγο, βέβαια, έχεις εμπιστοσύνη…

Στον Κωνσταντίνο είχα από την αρχή. Μου αρέσουν αυτά που κάνει. Και είναι πολύ ευθύς. Στην πρόβα μπορεί να σου πει χύμα, «είσαι χάλια με αυτό που φοράς» ή «πώς το παίζεις αυτό;». Μου αρέσει που δεν χαϊδεύει αυτιά.

Αυτός σε επέλεξε;

Με κάλεσαν σε μια οντισιόν, με κοίταζε για το ρόλο της Ελένης, της Καρέζη στην ταινία. Και μετά μου τηλεφώνησε ο ίδιος και μου είπε ότι θέλει να παίξω τη Μυρσίνη. Και εγώ χάρηκα περισσότερο.

Η πορνεία είναι ο, τι χειρότερο μπορεί να κάνει μια γυναίκα;

Για μένα ναι. Το καλοκαίρι είχα δει έναν εφιάλτη. Μας είχαν κλείσει, λέει, όλα μαζί τα κορίτσια του θεάτρου σε ένα σπίτι και έπρεπε να περιμένουμε τους πελάτες. Κι εγώ δραπέτευσα ενώ όλοι μου έλεγαν ότι «θα σε σκοτώσουνε αν φύγεις». Ετρεχα ξυπόλυτη σε ένα παγωμένο τοπίο, έκλαιγα και ξύπνησα λίγο πριν με πυροβολήσουν.

Παλιότερα μια πόρνη μου είχε πει ότι όταν πουλάς το σώμα σου δεν σημαίνει ότι πουλάς και το μυαλό σου.

Εγώ είχα διαβάσει μια συνέντευξη μιας πόρνης που υποστήριζε ότι είναι πιο ανήθικο να δουλεύεις σε ένα φαστ – φουντ και να πουλάς ανθυγιεινά χάμπουργκερ από το να είσαι πόρνη που κάνεις τουλάχιστον ένα έργο. Τα ίδια μας είπε και η πρόεδρος του Σωματείου Εκδιδομένων Γυναικών. «Είναι ένα λειτούργημα», επέμενε. Φαντάζομαι ότι υπάρχει και αυτή η άποψη.

Τι ήταν πιο δύσκολο σε αυτόν τον ρόλο;

Οτι πρωί πρωί, στις πρόβες, έπρεπε να γδυθούμε σε ένα κρύο Ρεξ και να φορέσουμε ψηλοτάκουνα, γιατί ο Κωνσταντίνος επέμενε να φοράμε καλσόν και τα υπόλοιπα ρούχα της δουλειάς και στις πρόβες. Καμιά φορά τον παρακαλούσαμε «να μη βάλουμε τα δεκαπεντάποντα σήμερα». «Οχι, θα τα βάλετε». Και σκεφτόμασταν ότι οι πραγματικές πόρνες, ακόμα και τις ημέρες που είναι άρρωστες και δεν θέλει το σώμα να συνεργαστεί, πρέπει να το κάνουν.

Γιατί το κάνουν; Εχεις ερμηνεία;

Για τα χρήματα, φαντάζομαι, αν και είχα διαβάσει κάπου ότι πολλές εκδικούνται τους άντρες με αυτόν τον τρόπο. Πάντως δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή. Δηλαδή φαντάζομαι ότι πολλές κοπέλες αναγκάζονται να το κάνουν, τις υποχρεώνουν δηλαδή.

Ναι, υπάρχουν και κορίτσια που έχουν απαχθεί από τα χωριά τους ή τα απειλούν, αλλά δεν είναι ο κανόνας.

Μα, και στην Τρούμπα τότε, λένε ότι όταν ερχόταν ο Στόλος οι οικιακές βοηθοί της Αθήνας παίρνανε άδεια, λέγανε «αρρώστησε η μάνα μου, πρέπει να πάω στο χωριό» και κατέβαιναν και βγάζανε σε δυο μέρες τρία μηνιάτικα. Το ίδιο ίσως να σκέφτονται και οι κοπέλες που έρχονται απέξω. Οτι θα δουλέψουν λίγα χρόνια και θα επιστρέψουν μετά στη χώρα τους και κανείς δεν θα μάθει τι έκαναν στην Ελλάδα.

Κάποιοι θα σου πουν ότι για τα μεγάλα κύματα πορνείας από την Ανατολική Ευρώπη τη δεκαετία του ’90 φταίει, εκτός από τη φτώχεια, και η τηλεόραση.

Η τηλεόραση;

Ναι, αυτή έπεισε τα κορίτσια στα χωριά της Τσεχίας ας πούμε ότι η ομορφιά τους είναι το «διαβατήριο» για μια πλούσια ζωή στο Παρίσι.

Παλιότερα είχα διαβάσει, και μου είχε φανεί λίγο εξτρίμ τότε, ότι υπάρχουν φοιτήτριες στη Νέα Υόρκη ή στο Παρίσι που για να σπουδάσουν παράλληλα εκδίδονται. Μπορεί να μην παίρνουν εκατό πελάτες την ημέρα, αλλά έχουν οικονομικές συναλλαγές με τους συντρόφους τους.

Και τι ερμηνεία δίνεις στο γεγονός ότι οι άντρες συνεχίζουν να πηγαίνουν στις πόρνες; Και δεν λέω για έναν ναυτικό που μπορεί να αναζητήσει μια εφήμερη συντροφιά σε ένα λιμάνι, αλλά για τα αγόρια της γενιάς σου που πάνε στα «στούντιο»;

Ελα ντε; Κι εμένα μου φαίνεται περίεργο ότι σύγχρονοι άνθρωποι καταφεύγουν στην πορνεία. Για έναν δύσμορφο που είναι δύσκολο να βρει μια κοπέλα, το καταλαβαίνω. Ο έρωτας επί χρήμασι πάντως ήταν ανέκαθεν για τους άντρες μια άσκηση εξουσίας. «Αγοράζω μια γυναίκα και κάνω ο, τι θέλω».

Υπάρχει πάντως και μια άλλη «ανάγνωση» της αύξησης της πορνείας. Οτι προτιμούν να κάνουν σεξ με πόρνες, παρά με χειραφετημένες γυναίκες. Το λέω απλουστευτικά.

Και γιατί να μην πάμε πιο πίσω, στις μητριαρχικές κοινωνίες των μινωικών χρόνων; Και γιατί οι άνδρες δεν βρίσκουν πιο παραδοσιακές γυναίκες, γιατί υπάρχουν και αυτές. Πάντως, αν με ρωτάς, και εγώ το βρίσκω αντιαισθητικό να ακούω μια γυναίκα να εκφράζεται σαν νταλικέρης. Αλλά είμαι χαρούμενη που η μαμά μου εργαζόταν και ας μην έτρωγα σαν παιδί κάθε μέρα φρέσκο φαγητό.

Για πες μου για το «Νησί».

Ωραίο ταξίδι. Για περισσότερο από έναν χρόνο ήμασταν στην Κρήτη. Ωραίοι άνθρωποι. Και βεβαίως με βοήθησε πάρα πολύ επαγγελματικά. Το είδαν άνθρωποι του χώρου που συνήθως δεν βλέπανε τηλεόραση.

Ποιος σε επέλεξε για το «Νησί»;

Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης. Με είχε διαλέξει για μια ταινία, το «Πεθαίνω για σένα», σε σενάριο της Ελένης Ράντου. Θα έπαιζα έναν κωμικό ρόλο αλλά έσπασε το πόδι του και η ταινία έγινε με άλλο σκηνοθέτη. Με θυμόταν όμως και όταν ετοίμαζε το «Νησί» με κάλεσε στο κάστινγκ, με τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου και τη Βικτώρια, φυσικά.

Και έτσι σε αγάπησε η πιάτσα και σε μίσησε ο κόσμος;

Ναι, στον δρόμο μου φώναζαν: «Κορίτσι μου, να επιλέξεις έναν άντρα στη ζωή σου». Ή: «Γιατί πήγες με τον ξάδελφό του»; Μου έτυχε να μπω σε καφετέρια και να μου πουν: «Εγώ γυναίκα που απάτησε τον Στάνκογλου δεν σερβίρω».

Δεν δημιουργούν έναν διχασμό αυτοί οι ρόλοι; Στη σκηνή είσαι σκύλα ή πόρνη και πας σπίτι σου για να πλύνεις τα πιάτα ή να τηγανίσεις πατάτες…

Αρχές του μήνα έπαιζα 5-7 την πόρνη, και 8-11 το ξωτικό στο «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Μαρμαρινού. Πώς θα έπρεπε να γυρίσω σπίτι μου; Ή, άμα παίζεις τον «κίλερ» για έναν χρόνο τι θα κάνεις; Θα σκοτώσεις τη μισή Αθήνα; Δεν πιστεύω πολύ σε αυτό που λένε ότι «μπαίνω στον ρόλο και δεν μπορώ να βγω μετά». Σου παίρνει λίγο χρόνο για να αποφορτιστείς αλλά μέχρι εκεί.

«Μου αρέσει η Αθήνα, δεν με φοβίζει»

Πώς φεύγεις το βράδυ από το Ρεξ;

Κουρασμένη.
Ποιο είναι το δρομολόγιό σου;
Μένω Μετς και συνήθως παρκάρω Εξάρχεια. Λίγο μετά την πρεμιέρα το βρήκα παραβιασμένο για πολλοστή φορά.
Φανταχτερό αμάξι;
Μπα, ένα Yaris.
Τι πήρανε;
Την άδεια. Μου είπαν ότι είναι πολύ συχνό, να παίρνουν τις άδειες για να τις πλαστογραφήσουν. Ενα ζευγάρι παπούτσια που είχα κάτω από τη θέση του συνοδηγού δεν τα πήρανε.
Σε φοβίζει η Αθήνα;
Οχι. Μου αρέσει.
Πότε ήρθες;
Στα 18 μου. Εχω τώρα 10 χρόνια. Ηρθα για τη Νομική. Το καλοκαίρι έδωσα τρία μαθήματα, τα πέρασα. Τώρα μου έχουν μείνει άλλα τρία, δύσκολα. Μου αρέσει να κυκλοφορώ στο κέντρο. Με θυμώνει όμως που βλέπω διμοιρίες ολόκληρες να στέκονται και να μην κάνουν περιπολίες. Δηλαδή κάθονται και φυλάνε τι; Την Ακαδημίας; Γιατί δεν κυνηγούν τα ναρκωτικά ή αυτούς που σπάνε αμάξια;
Σε διαδηλώσεις κατεβαίνεις;
Είμαι πολύ υπέρ του «πάω και φωνάζω έξω από τη Βουλή». Αλλά δεν μπορώ τη βία. Γιατί να σπάσεις βιτρίνα, δηλαδή; Και δεν μπορώ και την αστυνομική βία. Εχω δει βιντεάκι να χτυπάνε ένα κορίτσι με όλη τους τη μανία.
Λίγα λεφτά στο Εθνικό;
Ενας μισθός φυσιολογικός.
Ενας μισθός για κάθεπαράσταση;
Οχι. Ενας και για τις δύο. Σε εμένα που είμαι ανύπαντρη, είναι καθαρά κοντά στα 900 ευρώ τον μήνα. Και μπορεί να μου πουν να κάνω μέχρι οκτώ παραστάσεις την εβδομάδα.
Αν μια παράσταση πάει καλά θα σου δώσουν κάτι παραπάνω;
Οχι. Αλλά είμαι ευτυχισμένη στο Εθνικό, νιώθω το Ρεξ σαν σπίτι μου. Και είναι πολύ ωραίες και οι παρέες που δημιουργούμε σε κάθε παράσταση. Στις πρόβες παίρνω μαζί μου το ταπεράκι μου, τα φρούτα μου κ. λπ. Σαν να πηγαίνω σε μια Ακαδημία.
Στο λιμάνι κατέβηκες, εκεί που κάποτε ήταν η Τρούμπα;
Ναι, πήγα κι εκεί έμαθα πώς έχει βγει η φράση «της πουτάνας το κάγκελο». Οταν έβγαινε ο Στόλος τα κορίτσια έπιαναν το καθένα από ένα κάγκελο. Και έλεγαν «θα γίνει της πουτάνας το κάγκελο», δηλαδή θα γίνει χαμός.

Τελευταία Νέα