Οσο καιρό χρειάστηκε να τηρήσω την ετήσια σχολιαστική μου αγρανάπαυση ξεμύτισε, έστω σε συμβολικό επίπεδο, το φανατικό δασκαλίκι με την πατριωτική χλαμύδα των παλαιών τραπεζορητόρων. Δεν γενικεύω αλλά το ότι δασκάλα και όχι θεολόγος ή χωροφύλακας ανακάλυψε πως η γλώσσα μας «χάνει» φωνήεντα είναι ενδεικτικό σε ποια κατάσταση βρίσκεται μικρό, έστω μικρό, ποσοστό των «δασκάλων» που έχουν επιφορτισθεί με την εκπαίδευση των παιδιών μας. Γιατί ένας αγράμματος και μαζί φανατικός ιδεοληπτικός δάσκαλος στα 35 χρόνια υπηρεσίας του μπορεί να τυφλώσει τελείως πάνω από 5.000 παιδιά, τρυφερής ηλικίας. Και ξέρετε η επιρροή, θετική ή αρνητική, που ασκεί σε τρυφερές συνειδήσεις που ρουφάνε ό,τι τους προσφέρεται δεν είναι παροδική, μπορεί να καθορίσει έναν άνθρωπο σε όλη τη ζωή του. Σαράντα χρόνια στην εκπαίδευση μπόρεσα να διακρίνω τις αιτίες που δημιουργούσαν στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, συχνά και στο Πανεπιστήμιο, θρασύτατα, αδιάφορα, παθητικά, νευρωσικά παιδιά. Και συνήθως δύο παράγοντες τα δημιουργούσαν. Το στενό οικογενειακό περιβάλλον και ο δάσκαλος του Δημοτικού.

Γράφτηκαν πολλά και εύστoχα για την ηλιθιότητα της δασκάλας και των ανίδεων που τσίμπησαν σαν τρωκτικά το αγράμματο τυρί της και μπήκαν στη φάκα. Θα συμβούλευα το υπουργείο Παιδείας να φωτοτυπήσει μια σελίδα από χειρόγραφα του Διονυσίου Σολωμού και μια σελίδα από τα «Οράματα» του Στρατηγού Μακρυγιάννη και να τα στείλει σε όλα τα σχολεία της επικράτειας για να μάθουν και οι πλέον κακοπροαίρετοι που τσιμπάνε το δόλωμα των ηλιθίων πως άλλο πράγμα ο ήχος (ι) κι άλλο πράγμα τα γραφόμενα ι, υ, η, ει, οι, υι. Οταν γράφω, βλαξ, «οι κυβιστήσεις» προφέρω πέντε (ι) και γράφω πέντε εικόνες του.

Ο Ξενόπουλος προσπαθούσε κάποτε να βρει τρόπο να ανακαλύψει το μηδέν ενός υπομέτρου. Βρέθηκε.

Τελευταία Νέα