Διέσχισαν την Κρήτη με τα πόδια!

Το ‘παν και το ‘καναν. Περπάτησαν ή και έτρεξαν από τη μια άκρη της Κρήτης ώς την άλλη, σε μια τολμηρή ορεινή διάσχιση μες στο κατακαλόκαιρο. Στο τέλος μπόρεσαν και ξεπέρασαν και εμπόδια που δεν είχαν υπολογίσει στον επί χάρτου σχεδιασμό αυτής της υπεραμαραθώνιας διαδρομής…

Δέκα ημέρες, 2 ώρες και 44 δευτερόλεπτα. Τόσο τους χρειάστηκε για να διανύσουν, ακόμα και μεταμεσονύκτιες ώρες, τα 595,7 χιλιόμετρα που είχαν μπροστά τους. Με αφετηρία τους στις 22 Ιουνίου το Καστέλι Κισσάμου στα Χανιά, οι υπερμαραθωνοδρόμοι του ΕΟΣ Αχαρνών Νίκος Θάνος και Στέργιος Αράπογλου είχαν τη φορά αυτή να διαχειριστούν την πεζοπορική πρόκληση της Κρήτης. Βάλθηκαν να τη διασχίσουν από τα δυτικά προς τα ανατολικά, ακολουθώντας τα χνάρια του Ευρωπαϊκού Μονοπατιού Ε4, με σκοπό, πέρα από τον καθαρά αθλητικό, να μαζέψουν και χρήματα (μέσω τραπεζών) για το Χαμόγελο του Παιδιού. Τελικά ολοκλήρωσαν το φιλόδοξο αυτό εγχείρημά τους επιτυχώς, την περασμένη Τρίτη, όταν και τερμάτισαν στην Κάτω Ζάκρο, στο Λασίθι.

«Επιλέξαμε τη συγκεκριμένη διαδρομή ακριβώς λόγω του ιδιαίτερου ανάγλυφού της, για το τραχύ έδαφος με τα πολλά ανεβοκατεβάσματα στα βουνά. Σε συνδυασμό και με τις θερμοκρασίες που άγγιζαν έως και τους 40 βαθμούς, θέλαμε να είναι όσο πιο δύσκολο όλο αυτό, έστω κι αν ακούγεται… μαζοχιστικό!» λέει στα «ΝΕΑ» ο 39χρονος γυμναστής Νίκος Θάνος. Αθλητής του δεκάθλου στο παρελθόν, στις υπεραποστάσεις από το 1999, μετρά από το 2005 συνολικά περισσότερα από 10.000 χιλιόμετρα σε αγώνες τρεξίματος εντός και εκτός Ελλάδας. «Είναι δύσκολα σωματικά. Αλλά με σώζει που συνεχώς αισθάνομαι πως είναι η πρώτη φορά που τρέχω. Στη διαδρομή, βέβαια, ανακαλύπτω για τα καλά πόσο ζόρικα είναι τα πράγματα. Είναι ψυχοφθόρο πνευματικά το αγώνισμα. Από ένα σημείο και μετά, μόνο βουλητικά κινείσαι, αφού το σώμα σου δεν συμβαδίζει με το μυαλό σου…» περιγράφει.

Τροχάδην στο… νυστέρι! Την επομένη κιόλας της υπερπροσπάθειας αυτής ήταν που ο συναθλητής του, ο επίσης 39χρονος Στέργιος Αράπογλου, βρέθηκε κανονικά στη δουλειά του. Γενικός χειρουργός στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, είχε ήδη δρομολογήσει χειρουργεία. «Ημουν πάρα πολύ κουρασμένος, αλλά ήξερα και πως με μία ημέρα ξεκούρασης δεν κερδίζω τίποτα. Μετά από μια τέτοια δοκιμασία, δηλαδή, όπως η καταπόνηση αθροίζεται σταδιακά, έτσι ακριβώς φεύγει…» εξηγεί.

Στον χώρο των υπεραποστάσεων από το 2008, σπαρταθλητής από το 2011, βρήκε τώρα χρήσιμο το «φροντιστήριο» αυτό και στην Κρήτη, όπου καθημερινά το «κοντέρ» του έγραφε από 42 έως 76 χιλιόμετρα, 59 κατά μέσο όρο. Πότε με τρέξιμο σε άσφαλτο στο βουνό, πότε με περπάτημα σε κακοτράχαλες πλαγιές. «Δεν το κάνει ο καθένας αυτό! Κι εμείς, με τόση εμπειρία, μεγάλο ρίσκο πήραμε, διανύοντας τέτοια τεράστια απόσταση, όπου δεν ξέρεις πού θα σου τύχει η αναποδιά. Στην πράξη, χωρίς τα δύο gps μέσω των οποίων βλέπαμε με σημαιάκια του Πεζοπορικού Ομίλου Ηρακλείου την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσουμε, θα χανόμασταν…» υποστηρίζει.

Ειδικά στο μονοπάτι από τη Σούγια προς την Αγία Ρουμέλη Χανίων, τα χρειάστηκαν, παραδέχεται. «Μέσα στα βράχια, οποιαδήποτε πρόσβαση για να μας παρασχεθεί βοήθεια ήταν εντελώς αδύνατη. Εκεί μας τελείωσε και το νερό, ξαφνικά ξεμείναμε αποκομμένοι! Τότε έπρεπε να παλέψουμε για να επιβιώσουμε, αφυδατωθήκαμε, ο Νίκος είχε και τραυματισμό. Αρκετές ώρες αργότερα, πάντως, σταθήκαμε τυχεροί, όταν στη μέση τού πουθενά βρήκαμε ένα λάστιχο που πότιζε ζώα!» αφηγείται.