[Ιστορίες Συνομωσίας] Ο δεύτερος θάνατος της Τζάνετ Λι

Πάλι ψαλμουδιές, πάλι αγιασμοί, πάλι γκρίνιες για το ποιος θα καβαντζώσει το κάτω διάζωμα της Βουλής και ποιοι θα ακροβολιστούν στα ορεινά, εκεί που δεν πιάνει μελάνι και η τηλεοπτική κάμερα. Ευτυχώς τουλάχιστον που η προχθεσινή ορκωμοσία δεν είχε την ψευδοκοσμικότητα της προηγουμένης. Τι φοράει ο Μιχαλολιάκος, αν έχει πιάσει ψαλίδα το μαλλί του Μπαρμπαρούση, πώς καθρεφτίζονται τα όμορφα κορίτσια και ο τσομπάνος πώς κρατάει την αγκλίτσα.

Για την αγκλίτσα δεν γνωρίζω, ο τσομπάνος όμως μου φάνηκε πολύ σεκλετισμένος. Οχι ο απών με το μονόκλ, ο άλλος, ο ωσεί Παρών με την Κοινοβουλευτική του Ομάδα αποτραβηγμένη σαν την άμπωτη. Από την πλημμυρίδα των έξω αριστερά εδράνων κρατώ το θερινό κοστούμι του Αλέξη Τσίπρα στο χρώμα της βρεγμένης άμμου.

Πού ο παλιός καλός καιρός, τότε που ορμάγαμε κάτω από τη βρύση για ψύλλου πήδημα; Ετσι ξερικά θα τη βγάλουμε από ‘δώ και πέρα. Κι αν μας ανοίξει κανείς τα μπεκ και την κουρτίνα της ντουσιέρας, αυτός δεν θα είναι η Ανγκελα Μέρκελ αλλά ο Αντονι Πέρκινς με το μαχαίρι. Πενήντα δύο χρόνια πάνε από τον μυθικό εκείνο Ιούνιο, τότε που πρωτακούστηκε στα αμερικανικά σινεμά η τρομερή στριγκλιά της Τζάνετ Λι. Εκτοτε αρκετοί θεατές από τους επιζώντες του «Ψυχώ» αρνούνται, σου λέει, να μπουν στο ντους φτάνοντας στα όρια της μαζικής υστερίας την άρνηση των Ονιράμα να πλύνουν το αυτοκίνητό τους (ή τα δόντια τους;). Πολύ φοβάμαι ότι δεν είχε καθόλου κάτι τέτοιο στον νου του ο Αλφρεντ Χίτσκοκ τότε που εκπαίδευε τους φίλους του κινηματογράφου στην ανακουφιστική λειτουργία του τρόμου.

Πάλι καλά που δεν θα χρειαστεί να ξαναορκιστεί η Ολγα Κεφαλογιάννη με outfit που να μιμείται στην εντέλεια το βρεγμένο μπλουζάκι (χωρίς το νερό).