Διακρίνω έναν ενθουσιασμό σχετικά με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Κάτι σε στυλ: «Γουάου! Είδατε πόσα νέα κόμματα θα μπουν στη Βουλή; Πέθανε ο δικομματισμός!»

Το πρόβλημά μας δηλαδή είναι ο αριθμός των κομμάτων και το έτος ίδρυσής τους; Και στην τελική, πόσο νέα είναι τα κόμματα αυτά;

Η Δημοκρατική Αριστερά π.χ., που είναι το πιο εντυπωσιακό new entry, αποτελείται κυρίως από πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΠΑΣΟΚ. Πολλά από αυτά χρημάτισαν για χρόνια βουλευτές. Αλλωστε, και ο συμπαθέστατος (και θεσμικός) Φώτης Κουβέλης έχει διατελέσει υπουργός Δικαιοσύνης το σωτήριον 1989. Τα ίδια και (πολύ) χειρότερα με τους υπερσυντηρητικούς Ανεξάρτητους Ελληνες του – πρώην υφυπουργού Ναυτιλίας – Πάνου Καμμένου και ουκ ολίγων «αντιμνημονιακών» τέως νεοδημοκρατών. Α, ξέχασα! Στη Βουλή μπαίνει, κατά πάσα πιθανότητα, και η Χρυσή Αυγή. Αυτό ασχολίαστο…

Βλέπουμε λοιπόν πως η πολυσυζητημένη ανανέωση είναι «στα χαρτιά». Αυτοί που – με τα σημερινά δεδομένα – πρόκειται να εκλεγούν θα είναι πάνω κάτω οι ίδιοι με τις προηγούμενες φορές. Απλώς έχουν πάρει μεταγραφή και φορούν διαφορετικές «φανέλες». Σε ό,τι αφορά τις ιδέες, μάλιστα, όχι μόνο δεν ακούμε κάτι καινούργιο αλλά – σε ορισμένες περιπτώσεις – θα βρεθούμε μπροστά σε απόψεις που καλό θα ήταν να μην ακούγονταν ποτέ στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Ειδικά τη συγκεκριμένη στιγμή.

Μήπως αυτή η ανανέωση πρέπει να γίνει αλλιώς; Μήπως χρειάζεται να μπουν στα ψηφοδέλτια των κομμάτων νέα πρόσωπα; Δεν μιλάω για τους φερέλπιδες προέδρους των αντίστοιχων πολιτικών νεολαιών ούτε για αστέρες της εγχώριας σόουμπιζ. Μιλάω για πρόσωπα με προτάσεις, με άποψη, με όρεξη, που θα γκρεμίσουν μια και καλή το στερεότυπο του διεφθαρμένου «επαγγελματία» πολιτικού με την ξύλινη γλώσσα.

Τελευταία Νέα