Και ξαφνικά, το περασμένο Σάββατο οι πόλοι της Γης αντιστράφηκαν! Εκατομμύρια λαού σε κάθε χώρα, πόλη και συνοικία του πλανήτη μας ξεχύθηκαν στους δρόμους κραυγάζοντας «We are all Greeks!» (κατά το «Είμαστε όλοι Γερμανοεβραίοι» του Μάη του ’68 – είμαι σίγουρος πως αν οι εδώ Ελληνάρες γνώριζαν την αρχική μορφή του συνθήματος δεν θα ήταν τόσο ενθουσιασμένοι…).

Εγιναν όμως τα πράγματα έτσι; Προσωπικά, είδα ελάχιστο κόσμο, ενώ όλα τα πλάνα ήταν παρμένα από κινητά. Δεν υπήρχε ούτε μια «κανονική» λήψη ούτε ένα λογότυπο ξένου καναλιού.

Ατομα που βρέθηκαν σε συγκεντρώσεις υποστήριξαν πως η συντριπτική πλειονότητα των διαδηλωτών ήταν Ελληνες, ενώ μια φίλη μου Ισπανίδα, ακτιβίστρια ώς το κόκαλο, μου αποκάλυψε πως δεν είχε ιδέα για τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.

Παρ’ όλα αυτά, εμείς οι γηγενείς Ελληνες δεν παραλείψαμε να ευχαριστήσουμε τους «ξένους» αδελφούς μας που κατάλαβαν επιτέλους τα εγκλήματά τους εις βάρος της χώρας που γέννησε τον πολιτισμό. Και να τα «θενκ γιου» και να τα «ντάνκε σεν» και να τα «σας μερσούμε» και να τα «ντόμο αριγκάτο (μίστερ ρομπότο)». Η γνωστή εμμονή του Νεοέλληνα πως ολάκερος ο κόσμος ασχολείται μαζί του…

Υπάρχει ένα κίνημα συμπάθειας προς τον ελληνικό λαό στο εξωτερικό; Σαφώς. Και αυτό εκφράζεται με ποικίλες δηλώσεις συμπαράστασης από επώνυμους και ανώνυμους Ευρωπαίους (δεν μιλάω για «Αγγλάρες» ευρωσκεπτικιστές σαν τον Νάιτζελ Φάρατζ ή για στημένες απαντήσεις σε ερωτήσεις τύπου: «Ρε μεγάλε, πες κάτι καλό για την Ελλαδάρα»), οι οποίοι κατανοούν τα – όποια – δικά τους σφάλματα και περιμένουν (εις μάτην;) να αναγνωρίσουμε κι εμείς τα – πολλά – δικά μας. Ας αρκεστούμε μία φορά στην πραγματικότητα. Ας πάψουμε να κυνηγάμε ανεμόμυλους.

Τελευταία Νέα