Ο λόγος στους αναγνώστες.
Ο Μιχ. Γκρίλλας (Γαρέφη 3, Λάρισα) γράφει:
Το 1964 ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας, αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, θεωρώντας ότι η Δικαιοσύνη είναι το «οχυρό της Δημοκρατίας» και ότι οι δικαστές δεν μπορούν να πένονται, διπλασίασε τις αποδοχές τους. Στη συνέχεια με απόφαση της Βουλής (συνεδρίαση ΚΔ της 22-12-1964) η βουλευτική αποζημίωση αναπροσαρμόζεται στο σύνολο των αποδοχών του προέδρου του Αρείου Πάγου. Η απόφαση αυτή διατηρήθηκε με το Ζ’ Ψήφισμα της Ε’ Αναθεωρητικής Βουλής (ΦΕΚ Α23/18.02.1975) και σύμφωνα με το άρθρο 111 παρ. 2 του Συντάγματος ισχύει μέχρι σήμερα. Από το 1964 πράγματι οι αποζημιώσεις των βουλευτών ήταν ίσες με τις αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου, χωρίς κανένας για πολλά χρόνια, να ενοχληθεί και να ασχοληθεί ποτέ με αυτήν την εξίσωση.
Προβλήματα στη σχέση αυτή προέκυψαν με την ισχύ του Συντάγματος του 1975, όταν στο άρθρο 88 αυτού, γίνεται πρόνοια ότι «οι αποδοχές των Δικαστικών Λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους» και τίποτε άλλο. Οι δικαστικοί όμως λειτουργοί από την πλευρά τους επέτυχαν και μάλιστα με δικαστικές αποφάσεις να αναγνωρισθεί ότι κανενός δημοσίου λειτουργού οι αποδοχές δεν μπορούν να είναι μεγαλύτερες απ’ αυτές του προέδρου του Αρείου Πάγου. Μεσολάβησαν μακροχρόνια πολλοί δικαστικοί αγώνες μεταξύ δικαστών και του Δημοσίου και έτσι φθάσαμε, ύστερα από πολλά χρόνια απραξίας στις 30-07-2008, όταν ψηφίστηκε από την τότε Βουλή με κυβέρνηση της ΝΔ σχετική τροπολογία για την αποδοχή και υλοποίηση αποφάσεων του Ειδικού Δικαστηρίου (Μισθοδικείου, άρθρο 88 και 99 του Συντάγματος) του 2006, που απεφάνθη ρητά ότι οι αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου θα πρέπει να εξισωθούν με τις αντίστοιχες του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ). Τουτέστιν 10.271 ευρω ακαθάριστα.
Στην τροπολογία αυτή ρητά αναφέρεται ότι «οι αυξήσεις αυτές δεν αφορούν τους βουλευτές». Αυτή η ρητή διάταξη, εφ’ όσον στη συνέχεια δεν καταργήθηκε με νόμο το Ζ’ Ψήφισμα της Βουλής, πράγμα που μπορούσε να γίνει, σύμφωνα με το άρθρο 111 του Συντάγματος, χαρακτηρίζεται ως απεδείχθη προσχηματική γιατί δεν εμπόδισε έκτοτε και ούτε θα εμποδίσει μελλοντικά, όπως κατά κόρον έγινε, εκατοντάδες πρώην και συνταξιούχοι βουλευτές να προσφύγουν στα δικαστήρια και να ζητήσουν αναδρομικά (πρώην βουλευτές) και αναπροσαρμογή των συντάξεών τους (συνταξιούχοι – κληρονόμοι) όπως ορίζει το υπόψη Ζ’ Ψήφισμα, τουτέστιν στο 80% ή και λιγότερο των 10.271 ευρώ ακαθάριστα. Σήμερα υπάρχουν περίπου 500 συνταξιούχοι και πρώην βουλευτές και τα ποσά που μπορούν να διεκδικήσουν ανέρχονται συνολικά σε περίπου 150 εκατ. ευρώ.
Θα μου πείτε τώρα, γιατί τόσα χρόνια και ύστερα μάλιστα από τις τρεις διαδοχικές αναθεωρήσεις του Συντάγματος (1986 – 2001 – 2008) δεν καταργήθηκε αυτό το προκλητικό ψήφισμα, για να σταματήσει μια για πάντα και για πάντα, αυτό το αίσχος; Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό τους βόλευε (βουλευτές) και εξακολουθεί ακόμα να τους βολεύει. Κορόιδα είναι;
Η σημερινή κυβέρνηση με τη μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτει είναι υποχρεωμένη να καταργήσει με νόμο το πιο πάνω προκλητικό ψήφισμα και να προβεί στη δραστική μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200.
Σημείωση: Στ’ αλήθεια, οι κύριοι Σαμαράς και Ρέππας γιατί ξέχασαν τόσο γρήγορα τις δηλώσεις τους επί του θέματος αυτού; (Μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200) και κατάπιαν με τόση ευκολία τη γλώσσα τους;
Σχόλια
