Αν η Ιστορία γράφεται από τα πρόσωπα κι αν η χημεία που αναπτύσσεται μεταξύ τους παίζει τον ρόλο της, τότε η Ευρώπη έχει κάθε λόγο να μην αισθάνεται καθόλου καλά. Λίγο πριν συμπληρωθεί μισός αιώνας από τότε που ο γερμανός καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ και ο γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκολ εξέπλητταν πολλούς υπογράφοντας ένα διμερές σύμφωνο φιλίας, ο γαλλογερμανικός άξονας, η ραχοκοκαλιά του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, περνάει μία από τις πιο δύσκολες φάσεις του. Σίγουρα πιο δύσκολη από το 1978, όταν ο Κεντροδεξιός Ζισκάρ ντ’ Εστέν και ο Σοσιαλδημοκράτης Χέλμουτ Σμιτ συμφωνούσαν στη δημιουργία του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος. Η εγκάρδια σχέση επιβεβαιώθηκε 12 χρόνια μετά όταν ο Σοσιαλιστής Φρανσουά Μιτεράν και ο Χριστιανοδημοκράτης Χέλμουτ Κολ φωτογραφίστηκαν πιασμένοι χέρι χέρι στο Βερντέν. Στο ίδιο μονοπάτι κινήθηκαν ο Κεντροδεξιός Ζακ Σιράκ με τον Σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ. Οι διαφωνίες για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ δεν επεξέτειναν ούτε κατά ένα χιλιοστό το όριο δυσπιστίας που χωρίζει φυσικά δυο χώρες οι οποίες από την εποχή του ύστερου Μεσαίωνα έως τα μέσα του περασμένου αιώνα πολύ συχνά πολεμούσαν μεταξύ τους. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα χτίστηκε πάνω στη σχέση των δύο, στην επιθυμία και την ανάγκη τους να θέσουν τέλος σε μια αιώνια σύγκρουση. Κι αν σήμερα εμφανίζει ρωγμές, οφείλεται και στην κακή χημεία που έχουν μεταξύ τους δυο Κεντροδεξιοί ηγέτες: ο Γάλλος Νικολά Σαρκοζί και η Γερμανίδα Ανγκελα Μέρκελ.

Τελευταία Νέα