ΩΡΕΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις επισημάνσεις τους για τις συνθήκες που κρατούν τη χώρα εγκλωβισμένη και για τις συμπεριφορές που την εμποδίζουν να αλλάξει.

Αυτή η σημασία όμως κινδυνεύει να συνθλιβεί από την ακατάσχετη πολιτική αναλυσιολογία η οποία κλιμακώνεται από χθες.

Οι ερμηνείες σπανίως πλησιάζουν την ουσία.

Η οποία δεν βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται οι ενδοκυβερνητικοί συσχετισμοί.

Αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει τους δοκιμαζόμενους από την κρίση πολίτες.

Κατά μεγάλο μέρος μάλιστα δεν βρίσκεται καν εντός των ορίων της χώρας.

Αν ως ουσία εννοούμε την αποτροπή της χρεοκοπίας, οι αποφάσεις θα ληφθούν αλλού.

Για την ακρίβεια κυοφορούνται στο κοινοτικό κέντρο, στις διασταυρούμενες διεργασίες της ευρωζώνης και στις συνεννοήσεις των δανειστών μας.

Ο κύκλος σταδιακά κλείνει. Ο κύβος για την ελληνική οικονομία θα ριφθεί την Κυριακή στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Κανείς δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι θα προκύψει μια ευχάριστη απόφαση.

Αλλά και κανείς δεν πρέπει να πιστέψει ότι θα υπάρχουν περιθώρια να την απορρίψει η Ελλάδα.

Αυτή η επισήμανση οδηγεί μοιραία στη δική μας στάση, πολιτικών και πολιτών.

Βιώνουμε ώρες ευθύνης.

Ολοι μαζί θα κληθούμε να διαχειριστούμε την εφαρμογή της συγκεκριμένης απόφασης.

Από την κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο έως τα κόμματα και τα συνδικάτα.

Αλλά και έως τον τελευταίο πολίτη, που πληρώνει και τον βαρύτερο λογαριασμό.

Στο σημείο αυτό το άρθρο των τριών βοηθάει να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Να αντιμετωπίσουμε το πραγματικό στοίχημα.

Η διέξοδος για τη χώρα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον δομικό μετασχηματισμό της οικονομίας της.

Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, βαδίζουμε όλοι πάνω σε τεντωμένο σκοινί.

Στις 23 Οκτωβρίου θα απλωθεί το τελευταίο δίχτυ ασφαλείας – όποιο και αν είναι.

Από κει και πέρα η σωτηρία ή η καταστροφή θα εξαρτάται αποκλειστικά από μας τους ίδιους…