Δώδεκα ολόκληρες ώρες – όσες χρειάζεται ο Τσάκας για να πετύχει το πλήρες όνομα του πρίγκιπά του – συζητούσε ο Χιμένεθ με τον Αδαμίδη για το πώς θα πάρει τα δεδουλευμένα του. Καλά που δεν ζήτησε αποζημίωση ο Ισπανός, γιατί η διαπραγμάτευση θα ολοκληρωνόταν… τον μήνα που δεν έχει Σάββατο!

Κλεισμένος όλη μέρα σε ένα δωμάτιο γεμάτο δικηγόρους, λογιστές και μάνατζερ, είναι λογικό να πεις τον δεσπότη, Παναγιώτη. Έτσι, όταν βγήκε να ενημερώσει για το διαζύγιο με τον προπονητή, ο πρόεδρος έλεγε κάτι ακατάληπτα του στυλ «ο κόσμος οφείλει να στηρίξει την ομάδα, γιατί η ΑΕΚ είναι Κυπελλούχος και πρώτη στη βαθμολογία παρά τα προβλήματά της». Οποιος κατάλαβε γιατί ο κόσμος οφείλει να στηρίζει μία ομάδα που παρά τα προβλήματά της είναι Κυπελλούχος και πρώτη ενώ η διοίκηση δεν οφείλει να κάνει το ίδιο με τον προπονητή που έχει την ομάδα Κυπελλούχο και πρώτη παρά τα προβλήματά της, κερδίζει τον τίτλο του ισόβιου supporter εντελώς δωρεάν.

Το ότι κανένας δημοσιογράφος δεν ρώτησε τον Αδαμίδη το αυτονόητο «τότε, γιατί τον έδιωξες;», προφανώς δεν οφείλεται στην ανεπάρκεια των συναδέλφων αλλά στο ότι όλοι όσοι ζουν την ΑΕΚ, γνωρίζουν την απάντηση: για μία ΠΑΕ που την απειλούν κάτι «ψαράδες» να την τραβάνε στη FIFA για τα 130 χιλιάρικα του Χέλγκασον, ή που θέλει κάποιον παίκτη ονόματι Ντολεζάι αλλά εκείνος τής απαντάει «δεν τρελάθηκα» και προτιμάει να πάει στο Αγρίνιο, το να πληρώνει ενάμισι μύριο τον χρόνο για προπονητικό τιμ είναι περιττή πολυτέλεια.

Μπορούσε να το πει ντεκλαρέ: ότι φέρνει τον Κωστένογλου γιατί μαζί με τους συνεργάτες του δεν θα πάρει περισσότερα από 200.000 – αν και όταν τα πάρει. Να πει, επίσης, ότι χειρότερη μπάλα από αυτή που παίζει σήμερα η ΑΕΚ, δύσκολα μπορεί να παίξει – οπότε ας γλιτώσουμε όσα λεφτά μπορούμε κι ας μη σώσουμε να ξαναπάρουμε Κύπελλο. Όμως ο Αδαμίδης, ο οποίος έχει τσακωθεί με την αλήθεια, προτίμησε να μας αποτρελάνει: την προηγούμενη Πέμπτη ο προπονητής είναι για να πάρει πόδι, την Παρασκευή αποφασίζουμε ότι πρέπει να του δοθεί μία τελευταία ευκαιρία, το Σάββατο ουσιαστικά προσλαμβάνουμε τον επόμενο χωρίς να περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει με την τελευταία του ευκαιρία ο προηγούμενος, την Κυριακή ο προηγούμενος παίρνει νίκη εκεί που συνήθως η ΑΕΚ βογγάει, τη Δευτέρα τον στηρίζουμε όλη μέρα αλλά την Τρίτη μόνο μέχρι το απόγευμα. Και την Τετάρτη, αφού έχουμε αποφασίσει να τον διώξουμε, χρειαζόμαστε μία ντουζίνα ώρες για να διαπιστώσουμε αν μας παίρνει να τον διώξουμε. Γιατί αν ο προηγούμενος… κατσικωθεί στο συμβόλαιό του (το οποίο, σημειωτέον, τον παρακαλούσαμε γονατιστοί να υπογράψει) και απαιτήσει την αποζημίωσή του, θα μας έρθει πιο φθηνά να τον ξαναστηρίξουμε και να απολύσουμε τον… επόμενο.

Επί της ουσίας, τώρα. Το αν ο Χιμένεθ άξιζε τα λεφτά του ή όχι, μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Με σημαδεμένη τράπουλα, ακόμη και ο καλύτερος χαρτοπαίκτης θα σηκωθεί από το τραπέζι ταπί. Στην πρώτη του σεζόν ο Ισπανός διαχειρίστηκε μία ομάδα που δεν ήταν δική του. Στη δεύτερη, που υποτίθεται ότι θα ήταν, η λέξη – κλειδί είναι το «υποτίθεται». Ζήτησε πέντε – έξι μεταγραφές και του έκαναν 14, από τις οποίες μόνο δύο ήταν επιλογές του. Ζήτησε έναν αριστερό μπακ και του έφεραν δύο… δεξιούς. Ζήτησε κάποιους σχετικά φθηνούς παίκτες αλλά η διοίκηση είχε λεφτά μόνο για έναν σχετικά ακριβό (τον Γκούντγιονσεν), μπας και πουλήσει κανένα «διαρκείας». Ζήτησε «μπαλώματα» της τελευταίας στιγμής αλλά δεν υπήρχαν ούτε 20 χιλιάρικα για προκαταβολή. Ζήτησε συνέπεια αλλά οι ποδοσφαιριστές είναι 8 και 10 μήνες απλήρωτοι…

Οσο για το τάιμινγκ της απόλυσης, είναι ένα ρίσκο. Απομακρύνοντας τον Χιμένεθ πριν από το ντέρμπι με την πιο ισχυρή ομάδα του πρωταθλήματος αποτρέπεις τον κίνδυνο να νικήσει – και μετά άντε να τον διώξεις – αλλά μπορεί να κάψεις τον καινούργιο με το «καλημέρα». Και το μόνο που της λείπει της ΑΕΚ, είναι να χωριστεί σε Μανολικούς και αντι-Μανολικούς.

Τελευταία Νέα