Εφτασαν στις ίδιες πλατείες, αλλά από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες. «ΤΑ ΝΕΑ» τούς συνάντησαν στο Σύνταγµα και στη σκιά του Λευκού Πύργου και καταγράφουν  τις αγωνίες τους
Πέρα από την ανωνυµία της συλλογικής διαµαρτυρίας, στις πλατείες της Ελλάδας συναντάς τις προσωπικές ιστορίες όσων συµµετέχουν. Μπορεί να µοιράζονται την αγανάκτηση ως συναίσθηµα, αλλά έχουν διαγράψειδιαφορετικές πορείες µέχρι να βρεθούν στο ίδιο σηµείο. Κουβαλούν διαφορετικά βιώµατα. Υπάρχουν αυτοί που εξαιρούν τον εαυτό τους από την ευθύνη και θεωρούν ότι φταίνε – κυρίως ή µόνο – οι άλλοι. Υπάρχουν όµως κι εκείνοι που αναγνωρίζουν τις λάθος επιλογές τους. Κάποιοι απαιτούν να ανατραπεί το πολιτικό σύστηµα, χωρίς να µπορούν να φανταστούν τιθα ακολουθήσει. Κάποιοι άλλοι φωνάζουν γιατί προσδοκούν ότι έτσι οι πολιτικοί θα τους ακούσουν και θα δουν ότι «πίσω από τους αριθµούς και τα νοµοσχέδια υπάρχουν οι άνθρωποι».

ΑΛΙΝΑ

34 ετών, άνεργη

«Σκέφτοµαι να φύγω στο εξωτερικό»

ΕΡΓΑΖΟΤΑΝ ως τοπογράφος για εννιά χρόνια σε µεγάλη τεχνική εταιρεία. Τον Νοέµβριο την απέλυσαν όπως λέει χωρίς αποζηµίωση και η εταιρεία της έχει υποβάλει αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα.Σκέφτεται να αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό, αλλά δεν είναι ακόµα έτοιµη για µια νέα αρχή.Και στον τοµέα της, µε την κρίσηστον κατασκευαστικό κλάδο, οι ευκαιρίες στην Ελλάδα σπανίζουν.

Η 34χρονηΑλίνα όµωςδεν βρίσκεται στο Σύνταγµα επειδή τηναπέλυσαν.Αλλωστε στον ιδιωτικό τοµέα κανείςδεν υπογράφει συµβόλαιο µε τη µονιµότητα. Και η ίδια είχε αποδεχτεί την ιδέα ότι κάποτε µπορεί να χάσει τη δουλειά της. «Βγήκα στον δρόµο γιατί επί έναν χρόνο η ησυχία που επικρατούσε ήτανµεγάλη», λέει. Σε αντίθεση µε άλλους διαδηλωτές δεν ζητά να ανατραπεί τοπολιτικό σύστηµα. Θέλειαπλώς οι πολιτικοί να την ακούσουν. Και να αναζητήσουν λύσεις που θα βάζουν στο κέντρο τους τον πολίτη. «Θέλωνα γίνει φασαρία όσο δουλεύει η Βουλή.Να ακούντα συνθήµατα και τιςφωνές, γιανα µη µας ξεχνούν.Να θυµηθούνκαι πάλι οι πολιτικοί πως πίσω από τα ψηφίσµατα, τα νοµοσχέδια και τις τροπολογίες υπάρχουν άνθρωποι», λέει.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΕΝΤΟΥΡΗΣ

40 ετών, άνεργος

«Ψάχνω δουλειά µε δύο βιογραφικά»

ΤΟΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΑΝ για την απόλυσή του το µεσηµέρι µιας Παρασκευής. «Ετσι κάνουν. Για να µην έχεις το περιθώριο να κάνεις σκηνή. Για να µην πάρουν χαµπάρι οι συνάδελφοί σου», λέει. Ο Κώστας Βεντούρης είναι πατέρας δύο παιδιών. Ανεργος εδώ και έναν χρόνο. Εχει σπουδάσει µηχανικός και έχει κάνει µεταπτυχιακό. Για να βρει δουλειά, όπως λέει, χρησιµοποιεί δύο βιογραφικά: το κανονικό και το µειωµένο, µήπως και τύχει να του πουν ότι έχει περισσότερα προσόντα απ’ όσα ζητούν. Στο Σύνταγµα κατέβηκε µία φορά µέχρι τώρα µε το ποδήλατό του. Την άλλη φορά σκέφτεται να φέρει και τα παιδιά του. Παραδέχεται ότι ακόµα και για όσους φωνάζουν στις πλατείες υπάρχει συνευθύνη. «Είµαστε άξιοι της µοίρας µας. ∆εν πιστεύω ότι φταίνε πάντα οι άλλοι. Αλλά δεν δέχοµαι ότι τα φάγαµε όλοι µαζί», τονίζει.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΛΑΦΑΚΗΣ

60 ετών, καθηγητής

«Είµαι εδώ για τα άνεργα παιδιά µου»

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ο Γιάννης Τσιλαφάκης ζήτησεαπό τους µαθητές του να διαλέξουν ποιο είδος ανεργίας προτιµούν. Ολοι επέλεξαν την εποχική ανεργία. «Για να εργάζονται το καλοκαίρι και να κάθονται τον υπόλοιπο χρόνο.

Υπάρχουν όµως και άλλες µορφές ανεργίας, πιο δύσκολες, που ίσως µια µέρα γνωρίσουν στην πράξη», λέει ο60χρονος καθηγητής. Από τιςπερικοπές έχασε 3.500 ευρώ σε ετήσιαβάση. Γι’ αυτούς τους λόγους λέει ότι βρίσκεται στο Σύνταγµα. «Είµαι όµως εδώκαι για τα παιδιά µου», τονίζει.«∆ύο από αυτά είναι άνεργα. ∆εν µπόρεσαν να αξιοποιήσουν τα πτυχία τους». ∆ίπλα του η σύζυγός του ∆ιονυσία λέει ότι η ψυχολογία τής οικογένειας έχει επηρεαστεί. «∆εν γελάµε πια. ∆εν έχουµε διάθεση».

ΝΙΚΟΣ

18 ετών

«Ο πατέρας µου κάνει δύο δουλειές»

ΣΤΕΚΕΤΑΙ απόµερα από το πλήθος. Καπνίζει ένα στριφτό τσιγάρο. ∆εν φωνάζει συνθήµατα. «∆εν πιστεύω ότι µπορούν να αλλάξουν και πολλά µε το να κοπανιέται ο λαός. Αλλά και το να φωνάξεις είναι µια τελευταία λύση. Αµα δείξουµε ότι υπάρχουµε, ίσως µπορούµε να ελπίζουµε», λέει. Ο 18χρονος Νίκος φοιτά σε ένα ΙΕΚ µαγειρικής. Ηθελε, λέει, να γίνει ποδοσφαιριστής. Επέλεξε τη µαγειρική γιατί η Ελλάδα είναι τουριστική χώρα και ίσως αυτό του επιτρέψει να βρει πιο εύκολα δουλειά. Εχει άλλα τρία αδέρφια, µικρότερα. Και πρόσφατα ο πατέρας του αναγκάστηκε να πιάσει και δεύτερη δουλειά, ως υπάλληλος σε εταιρεία σεκιούριτι, για να καλύπτει τις ανάγκες της οικογένειας.

∆ουλειά θα πιάσει και ο Νίκος, όπως λέει, για να καλύπτει τα 270 ευρώ για τα µηνιαία δίδακτρα της σχολής. «Η κρίση µε έχει επηρεάσει. Το µέλλον µου είναι αβέβαιο», λέει.

ΧΡΥΣΑΝΘΗ

18 ετών

«Προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω…»

ΕΜΟΙΑΖΕ αµήχανη ανάµεσα στον κόσµο. Χέρια σταυρωτά. Πρόσωπο σκεπτικό. «Ηθελα να βοηθήσω κι εγώ την προσπάθεια του κόσµου, γι’ αυτό βρέθηκα εδώ. Προσπαθώνα καταλάβω όµως πώς µπορώ. Τι πρέπει να κάνω, να φωνάξω, να απαιτήσω, δεν ξέρω ακόµη», λέει. Η Χρυσάνθη αποφοίτησε πέρσι από το λύκειο. Εργάζεται στο εµπορικό κατάστηµα των γονιών της και σκέφτεταινα φύγει για σπουδές στο εξωτερικό,αφού δεν πέρασε στη σχολή που ήθελε. Ισως, λέει, σπουδάσει Ψυχολογία. Αν και θα ήθελε να γίνει νηπιαγωγός. Στο µαγαζί των γονιών της αναγκάστηκαν να απολύσουν προσωπικό. Σήµερα έχει αποµείνει µία υπάλληλος.«Ακούω συνέχεια για περικοπές από µισθούς, από συντάξεις. Γιατί δεν κόβουν καιαπό τους πολιτικούς;», αναρωτιέται.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΗΣ

53 ετών, απόστρατος αντιστράτηγος της ΕΛ.ΑΣ.

«Αργήσαµε να ξυπνήσουµε…»

«ΕΡΧΟΜΑΙ ΕΔΩ γιατί είναι ο µοναδικός τρόπος αντίδρασης. ∆εν συµφωνώ µε τις συµπεριφορές βίας, όπως αυτά που έγιναν στη Βουλή ή στην Κέρκυρα, αλλά έφθασα στο σηµείο να τις επικροτώ. Προχθές συγκλονίστηκα. Χτύπησε το θυροτηλέφωνο στοσπίτι µουένας φοιτητής ευγενέστατος. Ηθελε να τονβοηθήσω, έψαχνε δουλειά. Τρόµαξα. Γνώρισα έναν απόφοιτο πανεπιστηµίουµε πτυχίο ηλεκτρολόγου – µηχανολόγου, που πουλάειµέλι γιανα ζήσει. Γυρίζει τις γειτονιές καιχτυπάει πόρτα πόρτα. Εχωδύο παιδιάπου σπουδάζουν, δεν ξέρω όµως τι θα απογίνουν. Για όλους αυτούς τους λόγους έρχοµαι στην πλατεία, είµαι κι εγώ ένας από τους «Αγανακτισµένους». ∆ενφοβάµαι κανέναν. Για το µόνο που µετανιώνω είναι ότι θα έπρεπε να αντιδράσω και να διαµαρτυρηθώ νωρίτερα».

ΑΝΤΩΝΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

34 ετών, υπάλληλος σε σούπερ µάρκετ

«Δύσκολα θα αλλάξει κάτι»

«Ο ΜΙΣΘΟΣ µου δεν ξεπερνά τα 1.000

ευρώ, µαςβοηθάει οικονοµικά – όταν µπορεί –ο πεθερόςµου, αλλάκαι αυτός είναι απλήρωτος από τη δουλειά του εδώ και 6 µήνες. Ερχοµαι εδώ µε την οικογένειά µου, αλλά είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει κάτι.∆υστυχώςαυτοί που µας κυβερνούν όλα αυτά τα χρόνια βάζουν πάνω απ’ όλα το προσωπικότους συµφέρον.

Τα βράδιαδεν µπορώνα κλείσωµάτι, γιατί τρέµω στηνιδέα τηςαπόλυσης. Αποµένουν ακόµα οκτώχρόνια γιανα ξεπληρώσουµε το στεγαστικόδάνειο που έχουµε πάρει για το σπίτι µας, ενώ χρωστάµε άλλα τρία δάνεια από κάρτες. ∆εν έκλεψα ποτέστη ζωή µου, τοµόνο που θέλω είναι να έχω δουλειά, να µορφωθούν τα παιδιά µου».

ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΙΩΡΚΗΣ

50 ετών, εργάτης

«Είµαι τυχερός που παίρνω €700»

«ΕΙΜΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ µέσα στην ατυχία µου γιατί καταφέρνω να έχω ακόµα δουλειά, έστω και αν ο µισθός µου είναι της τάξης των 700 ευρώ. ∆ούλευα χρόνια στο φασόν, είχα δικιά µου βιοτεχνία µε ρούχα, στη συνέχεια µε παπούτσια, αλλά ο ανταγωνισµός ήταν σκληρός. Εµένα και τους συναδέλφους µου µάς έκλεισαν οι Κινέζοι. Λίγοιβρήκαµε δουλειά,έστω και µε µικρό µεροκάµατο. Κάποιοιπήγαν Βουλγαρία, Σκόπια και πρόκειταινα γυρίσουν πίσω.Τώρα απασχολούµαι ωςεργάτης σενοσοκοµείο και αισθάνοµαι τυχερός σε σχέση µε τουςάλλους. Εχω τρία παιδιά – σπουδάζουν και τα τρία. Η σύζυγός µου έχει 10 χρόνια να δουλέψει. Ζει µαζί µας και η πεθερά µου, και ευτυχώς συνεισφέρει και αυτή τη σύνταξη του ΟΓΑ, γύρω στα400 ευρώ. Ευτυχώς έχουµε δικό µας σπίτι».

Τελευταία Νέα