Η δευτέρα παρουσία του “Ακροπόλ”

Ανοιξε πριν από τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο και σε µία δεκαετία έγινε συνώνυµο του οικογενειακού λαϊκού θεάµατος. Στη σκηνή του έγραψαν ιστορία οι µεγαλύτεροι πρωταγωνιστές του ελληνικού σινεµά και αναδείχτηκαν τα ταλέντα της επόµενης γενιάς. Μετά τη δεκαετία 2000-2010, οπότε χρησιµοποιήθηκε ως στέγη της Λυρικής Σκηνής, το ιστορικό θέατρο ετοιµάζεται για µια νέα «καριέρα» ως πολυχώρος
Την εποχή που η Αθήνα διατηρούσε ακόµη ατόφια τη µυθολογία της, ηπρεµιέρα στο «Ακροπόλ» ήταν το µεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς.

Τουλάχιστον για τους εύπορους γλεντζέδες που ήθελαν να ξεδώσουν µε τα νούµερα της επιθεώρησης αλλά και την οικογένεια που έτρεχε σύσσωµη να παρακολουθήσει ζωντανά τους ασπρόµαυρους ήρωες του ελληνικού σινεµά. Στον ναό του µουσικού θεάτρου, στην οδό Ιπποκράτους 9, µάτωναν καθηµερινά ο ∆ιονύσης Παπαγιαννόπουλος, ηΡένα Βλαχοπούλου, ηΣπεράντζα Βρανά, ο Χρόνης Εξαρχάκος, ο Ντίνος Ηλιόπουλος και ο Γιάννης Γκιωνάκης. Ακόµη και σήµερα ο νοσταλγικός τηλεθεατής που θα «πέσει» πάνω σ’ ένα από τα παλιά αφιερώµατα της ΕΡΤ θ’ ακούσει τους αγαπηµένους ηθοποιούς να περιγράφουν το γνωστό τρεχαλητό «το πρωί στο ένα πλατό, το απόγευµα γύρισµα σε άλλη ταινία και το βράδυ θέατρο».

Το «Ακροπόλ» άνοιξε το 1934 φιλοξενώντας θεάµατα βαριετέ από ιταλικούς θιάσους που περιφέρονταν ανά την Ευρώπη. Το 1941 µετατράπηκε σε θερινό θέατρο και µετά το Β’ Παγκόσµιο έγινε συνώνυµο του λαϊκού θεάµατος. Την τελική του µορφή, όπως την ξέρουµε σήµερα, µε τις εισόδους από τις δύο στοές και εσωτερικά τα θεωρεία και τον εξώστη, την πήρε το 1957.

H θεατρική Αθήνα του 1950 και του 1960 σηµαδεύεται από τις θεαµατικές παραστάσεις του µε τα σκηνικά και τα κοστούµια α λα Χόλιγουντ, τις µεγάλες ορχήστρες και τα µπαλέτα. Η χειµωνιάτικη πρεµιέρα προσελκύει λαό και Κολωνάκι, η αστική τάξη πάει στον παράδεισο µε τις µπαλαρίνες, οι αυτοδίδακτοι ηθοποιοί καρδιοχτυπούν στα καµαρίνια και δίνουν όλο τους τον εαυτό επάνω στο σανίδι. Αυτήν την εικόνα θα θυµίσει ύστερα από χρόνια ο Παντελής Βούλγαρης στην ταινία «Ακροπόλ» (1995), όπου αναβιώνει µία περίοδο ακµής (και κοινωνικής ανησυχίας). Η σκηνή του θρυλικού θεάτρου αναδεικνύει νέα ταλέντα που θα λάµψουν ύστερα από µία δεκαετία και βαφτίζει σταρ τις φίρµες της εποχής. Βίβα Ρένα

Το 1952, για παράδειγµα, ο ιδιοκτήτης Βασίλης Μπουρνέλης καλεί τη Ρένα Βλαχοπούλου να τραγουδήσειένα ντουέτο µε την Μπελίντα στην επιθεώρηση «Βασίλισσα της νύχτας». Στην ίδια παράσταση λάµπει η Σπεράντζα Βρανά, που στα επόµενα χρόνια θα γράψει χρυσές σελίδες στην ιστορία του «Ακροπόλ» (µεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού πολλές από τις αναµνήσεις της θα τις µεταφέρει σε βιβλία για την επιθεώρηση). Στις 11 Μαρτίου 1963 ο Μάνος Λοΐζος και ο Χρήστος Λεοντής δίνουν εκεί την πρώτη τους συναυλία, την οποία προλογίζει ο Μίκης Θεοδωράκης λέγοντας τα καλύτερα λόγια για τους πρωταγωνιστές της. Μάλιστα, τους κάνει… δώρο µια πέτρα που κάποιος εκτόξευσε εναντίον του τον Οκτώβριο του 1961 κατά τη διάρκεια συναυλίας στη Νάουσα. Ο Καζαντζίδης και η Μαρινέλλα πραγµατοποιούν εµφανίσεις τον Ιανουάριο του 1964 στην επιθεώρηση του Γιώργου Οικονοµίδη «Αρχοντορεµπέτισσα» και η ουρά φτάνει από το ταµείο του θεάτρου µέχρι τη γωνία της οδού Ακαδηµίας. Στον θίασο εκείνο, των Ρένας Βλαχοπούλου, Καίτης Μπελίντα, Θανάση Βέγγου και Γιώργου ∆άνη, συµµετέχει ως νεαρόςάσηµοςηθοποιόςο Σταύρος Παράβας. Τέσσερα χρόνια αργότερα θα µπει ως «φίρµα» στον θίασο Ρένας Βλαχοπούλου – Νίκου Σταυρίδη µε τις επιθεωρήσεις «Αθήνα χαρτοπαίχτρα» και «Ψιθυρίσµατα».

Η καλή πορεία ανακόπηκε τις δύο επόµενες δεκαετίες, όταν η επιθεώρηση δεν έλεγε «όχι» στα τηλεοπτικά δάνεια και τα καθίσµατα της αίθουσας δεν αντιστέκονταν πλέον στη φθορά του χρόνου. Τη δεκαετία του 1990 µία παλιά δόξα του «Ακροπόλ» θα κληθεί για να γράψει επίλογο σε µια ολόκληρη εποχή. Το φθινόπωρο του 1992 η Ρένα Βλαχοπούλου συνεργάζεται µε το θέατρο για να γιορτάσουν τα 100 χρόνια της επιθεώρησης (λίγο νωρίτερα από την κανονική επέτειο) και η µεγάλη πρωταγωνίστρια ξανατραγουδάει παλιές της επιθεωρησιακές επιτυχίες (το «Οµόνοια Πλας» και το «Αλα Κάλα Κούµπα»). Ως τραγουδίστρια του θιάσου ερµηνεύει επίσης το «What a wonderful world» του Λούις Αρµστρονγκ.

∆ύο χρόνια µετά µια νέα πρωταγωνίστρια προσφέρει θέαµα νέας κοπής στις µάζες, οι κριτικοί ξεθάβουν τα φισεκλίκια τους, αλλά το κοινό κάνει λαϊκό προσκύνηµα, όπως την παλιά καλή εποχή: από το 1994 ώς το 2000 το «Ακροπόλ» θα ταυτιστεί µε την εµπορική επιτυχία της Μιµής Ντενίση, η οποία ανεβάζει εκεί τις παραστάσεις «Αννα Καρένινα», «Θεοδώρα, η αγία των φτωχών» και «Εγώ, η Λασκαρίνα». Στη συνέχεια και µέχρι το 2010 το κτίριο χρησιµοποιήθηκε ως ανακαινισµένη στέγη της Λυρικής Σκηνής για παραστάσεις οπερέτας. H παράσταση που εγκαινίασε τη νέα σκηνή ήταν «Οι απάχηδες των Αθηνών» (2000-2001), ενώ την επόµενη χρονιά παρουσιάστηκε το έργο του Νίκου Χατζηαποστόλου «Το κορίτσι της γειτονιάς».

«Καινούργια τώρα ζωή…»

Στον κόσµο της επιθεώρησης, πίσω από κάθεέξυπνηκίνηση που φέρνει ρευστό στα ταµεία κρύβεταιένας έξυπνος θεατρώνης. Ο επιχειρηµατίας Βασίλης Μπουρνέλης το 1950 και το 1960, µε συγγραφείς τους Ασηµακόπουλο, Σπυρόπουλο, Παπαδούκα, συνθέτη τον Γιώργο Μουζάκη και σκηνογράφο τον Γιώργο Ανεµογιάννη. Τη σκυτάλη θα πάρει ο Αλέξανδρος Παρίσης τη δεκαετία του 1990. Ενας νεαρός επιχειρηµατίας κρύβεται και αυτήντη φοράπίσω από το… µεταµοντέρνο «Ακροπόλ» του 2011. Ο Φάνης Κιρκινέζης, από τονχώρο τωνµουσικών παραγωγών, ανέλαβε πρόσφατα την εκµετάλλευση του ιστορικού θεάτρου για 16 χρόνια. Σύµφωνα µε τον προγραµµατισµό, ο νέος χώρος θα ανοίξει το επόµενο Σάββατο (19/2) µε τη µουσικοθεατρική παράσταση του ∆ιονύση Σαββόπουλου «Για να γίνει ο χρόνος καινούργιος», που παρουσιάστηκε τον περασµένο ∆εκέµβριο στο Μέγαρο Μουσικής. Με όλα αυτά που ακούγονται εν µέσω οικονοµικής κρίσης, µήπως το ρίσκο υπερβαίνει τις όποιες προσδοκίες; «Σίγουρα το οικονοµικό περιβάλλον δεν είναι το καλύτερο. Αρα το ρίσκο έτσι κι αλλιώς θα ήταν µεγάλο. Πιστεύω, όµως, ότι υπάρχει περιθώριο για κινήσεις, όταν αυτές αφορούν το καλό θέατρο και την καλή µουσική», λέει ο ίδιος.

Οι πρώτεςσυνεργασίεςµετά τονΣαββόπουλο -αν και σε επίπεδο συζητήσεων ακόµη – είναι παραστάσειςµε την Αρλέτα, τον Μανώλη Μητσιά, τη Μαρία Φαραντούρη και τον Αντρέα Μποτσέλι. Κινήσεις περιορισµένου ρίσκου, σε πρώτη µατιά. Ισως επειδή το αθηναϊκό κέντρο είναι µαθηµένο ήδη στον πολυχώρο του «Παλλάς»;

«Του χρόνου τα πράγµατα θα ‘ναι περισσότερο θεατρικά. Θα υπάρχει παιδική σκηνή, συζητάµε µάλιστα να ανεβάσουµε τον “Ερωτόκριτο”. Σκέφτοµαι ακόµη να φιλοξενήσουµε παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Αισιοδοξούµε πράγµατι να το κάνουµε δεύτερο πολυχώρο. Με µεγάλη και µικρή σκηνή».